เช้าวันรุ่งขึ้น หลี่อี้เฟยทำอาหารเช้าเสร็จ ซูเหมิงซินและเมิ่งเสี่ยวเฟยก็ตามกลิ่นอาหารมาถึงแล้ว หลี่อี้เฟยก็เริ่มชินกับเพื่อนบ้านสองคนที่ชอบมาขออาหารกินนี้แล้ว แน่นอนว่าการมีสาวสวยสองคนมาร่วมโต๊ะอาหารก็เป็นเรื่องที่น่าเพลิดเพลิน ยิ่งไปกว่านั้นซูเหมิงซินยังเป็นคนมีฐานะ วัตถุดิบทั้งหมดที่ใช้ทำอาหารล้วนเป็นของเธอ ทั้งหมดเป็นวัตถุดิบชั้นดี ทำให้หลี่อี้เฟยได้อิ่มหนำสำราญไปด้วย จึงไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ
เมิ่งเสี่ยวเฟยมีภารกิจบินวันนี้ จะกลับมาอีกสามวันข้างหน้า เธอบินเที่ยวบินระยะไกล ไปกลับต้องใช้เวลาสามวัน ดังนั้นเวลาพักจึงค่อนข้างยาวหน่อย
ส่วนซูเหมิงซินคืนนี้ก็จะไม่กลับมากินข้าว ว่าจะไปทำอะไร หลี่อี้เฟยก็ไม่ได้ถาม
แบบนี้ก็ดี ทั้งที่บอกว่าจะกินข้าวด้วยกันสามคน แต่หลี่อี้เฟยไม่ได้กลับมาสองคืนติด และพอเขาว่างตอนกลางคืน สองคนนี้กลับมีธุระกันทั้งคู่
เหมือนทุกวัน หลี่อี้เฟยมาถึงบริษัทตรงเวลา เพื่อนร่วมงานในแผนกธุรการทักทายกันคนละนิด แล้วก็กลับไปที่โต๊ะของตัวเอง
นั่งได้สักพัก หัวของมี่เสวี่ยอ๋อก็โผล่มาจากผนังกั้น เคาะเบาๆ แล้วยื่นกล่องข้าวเล็กๆ มาให้
