หลี่อี้เฟยลืมเรื่องของซูอี้อี้ไปตลอดทั้งสัปดาห์ เขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่ทำความดีนี้เลย แต่เมื่อซูอี้อี้มาหา เขาก็รู้สึกดีใจ จึงยิ้มพลางถามว่า "ทำไมวันหยุดไม่ไปอยู่กับเพื่อนๆ แต่กลับมาที่นี่ล่ะ?"
ซูอี้อี้เห็นว่าหลี่อี้เฟยไม่ได้ตำหนิที่เธอมาโดยไม่บอกกล่าว จึงเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตากลมโตเป็นประกาย พูดว่า "หนูแค่อยากมาช่วยพี่หลี่ทำงานน่ะค่ะ"
"งั้นก็ได้ เธอเข้าไปดูในห้องฉันสิว่ามีอะไรให้ช่วยทำบ้าง ฉันยังมีงานต้องทำอยู่ เดี๋ยวค่อยตามไป"
"ค่ะ!" ซูอี้อี้รับคำแล้วรีบเดินเข้าไปในห้องของหลี่อี้เฟยทันที
ตงเฉิงหวายเข้ามาใกล้ๆ ชูนิ้วโป้งให้หลี่อี้เฟย พูดว่า "ผู้จัดการหลี่ คุณเจ๋งจริงๆ ผมไปมาตั้งหลายครั้งก็ไม่เคยเจอของดีแบบนี้ ดูท่าทางยังเป็นนักเรียนด้วย"
หลี่อี้เฟยตบไหล่ตงเฉิงหวาย พูดว่า "พี่ตง เรื่องนี้อย่าไปพูดกับคนอื่นเลยนะ เธอจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว ผมไม่อยากทำลายชีวิตเธอ"
ตงเฉิงหวายหัวเราะแห้งๆ พูดว่า "ไม่พูดหรอก แน่นอน แต่ผมขอเตือนนิดนึง ถึงเธอจะสวย แต่การเลี้ยงดูก็ต้องใช้เงินเยอะ สุดท้ายอย่าไปรักจริงเข้าล่ะ"
หลี่อี้เฟยหัวเราะ พูดว่า "ขอบคุณที่เตือน ผมรู้ ไปทำงานกันเถอะ"
