หลี่อี้เฟยสะบัดศีรษะเล็กน้อย พยายามทำให้จิตใจสงบ แล้วพูดว่า "ได้ ไปนอนกันเถอะ"
ซูอี้อี้ตอบรับเบาๆ แต่ยังคงยืนอยู่กับที่ไม่ขยับ ทำท่าเขินอายไปมา แม้ว่าการพักที่นี่จะเป็นความคิดของเธอเอง แต่พอถึงเวลาจะนอนจริงๆ เธอกลับประหม่าจนแทบตาย ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน ครั้งก่อนเธอทำไปด้วยใจที่ต้องการตอบแทนบุญคุณล้วนๆ หรือพูดอีกอย่างคือเธอตั้งใจจะขายตัวอยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงรู้สึกกลัวกับเรื่องแบบนั้นมาตลอด
แต่ครั้งนี้ความรู้สึกของเธอไม่ได้เป็นแค่การตอบแทนบุญคุณอย่างเดียวแล้ว เธอไม่รู้จริงๆ ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น
หลี่อี้เฟยเห็นซูอี้อี้ไม่ขยับ ก็รู้ว่าเธอกำลังประหม่ามาก อดขำไม่ได้ จึงตบไหล่เธอเบาๆ พูดว่า "รีบไปนอนเถอะ อย่าคิดมากเลย"
"อืม!" ซูอี้อี้ตอบรับเสียงเบา จากนั้นก็กัดริมฝีปาก ค่อยๆ ถอดเสื้อนอกออกอย่างเชื่องช้า
"พอแล้ว ไม่ต้องเขินหรอก ฉันจะไปปิดไฟ เธอถอดบนเตียงก็ได้" หลี่อี้เฟยพูดจบก็เดินไปปิดไฟ ห้องจึงมืดสนิททันที
จากนั้นก็ได้ยินเสียงซูอี้อี้ถอดเสื้อผ้า และเร็วขึ้นกว่าเดิมมาก "พี่หลี่...ฉัน...ฉันถอดเสร็จแล้ว"
