อ่าวไต้ยาไม่ใช่อ่าวทะเล แต่ก่อนที่นี่เคยมีอ่าวแม่น้ำ แต่ตอนนี้น้ำในแม่น้ำเหลือน้อยมาก นับเป็นแค่ลำธารเล็กๆ อยู่ห่างจากใจกลางเมืองราวสามสิบกว่ากิโลเมตร ถือเป็นเมืองเล็กๆ แม้จะอยู่ห่างไกลไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้เงียบเหงาเกินไป
โกดังของหลี่อี้เฟยและคนอื่นๆ อยู่ห่างจากในเมืองพอสมควร ต้องเดินราวยี่สิบนาที พอออกจากเมืองเล็กๆ ก็มีถนนแคบๆ ทอดไปยังโกดัง ดูมืดมิดยิ่งขึ้น
บนถนนเส้นนี้ไม่มีเสียงผู้คน ไม่มีแม้แต่ไฟถนน แต่วันนี้พระจันทร์กลมโต เพิ่งผ่านวันเพ็ญไปหมาดๆ วันนี้เป็นวันขึ้น 17 ค่ำ พระจันทร์จึงยังสว่างมาก พอมองเห็นถนนได้คร่าวๆ
นึกถึงวันที่เจอเฮอฟางชิงที่บาร์ พอดีเป็นวันเพ็ญเดือนแรก วันที่ควรจะได้อยู่พร้อมหน้าครอบครัว แต่เฮอฟางชิงกลับหย่าร้างกับสามี ไม่แปลกที่วันนั้นเธอจะดื่มจนเมามาย
พอถึงทางแยก หลี่อี้เฟยไม่ได้เดินเข้าถนนเส้นเล็กนั้นทันที แต่หยุดฝีเท้าแล้วหันไปมองหญิงสาวที่ชื่อเสี่ยวฮง พูดว่า "ตอนนี้เธอยังเปลี่ยนใจได้ทัน"
หญิงสาวชะงักฝีเท้า มองหลี่อี้เฟยอย่างตกตะลึง
