...

วิลล่าเยินหลัน เสี่ยวเจิ้งคาบบุหรี่เดินเข้ามาในลานเล็กๆ ก็เห็นหญิงสาวสวยมีเสน่ห์คนหนึ่งสวมชุดกระโปรงยาวสีขาว ยืนกอดอกอยู่ในวิลล่า เธอมีบุคลิกเย็นชา ใบหน้าขาวซีดบางเบา รูปร่างสูงเกือบ 170 เซนติเมตรอ้อนแอ้นน่ามอง ผมยาวสีดำเกล้าขึ้นสูง เผยให้เห็นลำคอขาวเนียน

ใบหน้ารูปไข่มาตรฐาน ประกอบกับใบหน้าที่งดงาม ราวกับเทพธิดาที่ลงมาจากสวรรค์ แม้แต่การยืนอยู่เฉยๆ ก็ดูเหมือนกลมกลืนไปกับทิวทัศน์รอบข้าง

น่าเสียดายที่ผู้หญิงสวยคนนี้กลับเย็นชาน่ากลัว ใบหน้าที่สวยงามราวกับนางฟ้านั้นกลับเต็มไปด้วยน้ำแข็งหนาทับถม

นี่คือเลิงเร่อปิง ผู้ที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นสาวงามอันดับหนึ่งของเมืองจงไห่!

ซีอีโอสาวสวยอันดับหนึ่งของกลุ่มเฉียนเฉียว

ภรรยาของเสี่ยวเจิ้ง

เมื่อเห็นเธอ เสี่ยวเจิ้งก็ยิ้มแย้มทันที พูดว่า "ภรรยา อรุณสวัสดิ์ครับ"

"อรุณสวัสดิ์?" เลิงเร่อปิงมองด้วยสายตาเย็นชา กวาดตามองเสี่ยวเจิ้งอย่างไม่ใส่ใจ เสียงเย็นชาพูดว่า "ไม่กลับบ้านทั้งคืน เมื่อคืนไปไหนมา? อย่าบอกฉันว่าคุณไปช่วยคุณยายข้ามถนนอีกนะ ดูเหมือนว่าในเมืองจงไห่จะไม่มีคุณยายที่ต้องการให้คุณช่วยมากขนาดนั้นหรอก ใช่ไหม?"

"เอ่อ..." เมื่อถูกถามคำถามนี้ เสี่ยวเจิ้งก็พูดไม่ออกชั่วขณะ

พวกเขาแต่งงานจดทะเบียนมาสองเดือนแล้ว เสี่ยวเจิ้งแทบจะไม่อยู่บ้านตอนกลางคืนทุกสองสามวัน

แม้ว่าเลิงเร่อปิงจะไม่สนใจชีวิตส่วนตัวของเขา แต่เธอไม่ต้องการให้สามีในนามของเธอไปมั่วสุมข้างนอก ซึ่งจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของเธอ

"นายเซียว พวกเราแต่งงานกันมาสองเดือนแล้วจากกำหนดสามเดือน ถ้านายเซียวไม่สามารถปฏิบัติตามสัญญาได้ ฉันจะขอยกเลิกได้ทุกเมื่อ หย่าได้ทุกเมื่อ!"

เมื่อพูดถึงการหย่า น้ำเสียงของเลิงเร่อปิงก็เย็นชาขึ้นอีกหลายส่วน

ระหว่างเธอกับเสี่ยวเจิ้งไม่มีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาที่แท้จริง และไม่ได้แต่งงานกันเพราะความรัก พวกเขาแต่งงานกันเพราะสัญญาที่กำหนดระยะเวลาการแต่งงานสามเดือน เมื่อครบกำหนด ความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาก็จะยกเลิกทันที

"ภรรยา ในเมื่อพวกเราแต่งงานกันตามสัญญา ดูเหมือนว่าในสัญญาจะไม่ได้ระบุเรื่องชีวิตส่วนตัวนะ อีกอย่าง ผมแค่ทำสัญญาแต่งงานกับคุณ ไม่ได้ทำสัญญาอิสรภาพส่วนบุคคล นั่นก็หมายความว่า ในช่วงเวลาสามเดือนนี้ ผมอยากทำอะไรก็ทำได้ใช่ไหมล่ะ?"

เสี่ยวเจิ้งยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ

พูดจบ เขาไม่สนใจสายตาเย็นชาของเหลิงเร่อปิง เดินอย่างสง่าผ่าเผยเข้าไปในวิลล่า

"เธอ!" เหลิงเร่อปิงโกรธจนหน้าซีดขาว แต่ในใจคิด: อดทนไว้ก่อน รอถึงวันแต่งงาน คนคนนี้จะไม่มีวันปรากฏในสายตาเธออีกแล้ว!

เดินเข้าไปในวิลล่า เสี่ยวเจิ้งก็พบว่าบนโต๊ะอาหารมีอาหารเช้าเตรียมไว้อย่างเต็มที่แล้ว

เขายิ้มอย่างพึงพอใจในทันที คิดในใจว่าภรรยาคนนี้ภายนอกดูเย็นชา แต่จริงๆแล้วเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่เก่งในการแสดงออก แม้แต่ความดีที่มีต่อใครสักคน เธอก็ไม่เคยพูดออกมา

"ที่รัก เธอดีกับฉันจริงๆ" เสี่ยวเจิ้งดื่มโจ๊กพลางยิ้มให้เหลิงเร่อปิง

เหลิงเร่อปิงรู้สึกเลือดพลุ่งพล่านขึ้นมาทันที อาหารเช้าเหล่านั้นเธอเตรียมไว้สำหรับตัวเอง...

"อืม ขนมปังของเธอ อร่อยจริงๆ" เสี่ยวเจิ้งกินไปพลางชมขนมปังที่เหลิงเร่อปิงทำไป

"เธอพูดอะไรเหลวไหลน่ะ?" เหลิงเร่อปิงสีหน้าไม่พอใจ จ้องเขาด้วยดวงตาโกรธเคือง

เสี่ยวเจิ้งกลืนขนมปังเข้าไป พูดอย่างจริงจัง: "เป็นอะไรไป? ขนมปังนี้ไม่ใช่ของเธอหรอ?"

"ขนมปังเป็นของฉัน แต่ว่า..."

"ก็ใช่ไหมล่ะ ในเมื่อขนมปังเป็นของเธอ ฉันจะพูดเหลวไหลได้ยังไง" เสี่ยวเจิ้งหัวเราะเยาะ

เขาชอบดูท่าทางโกรธของสาวสวยเย็นชาคนนี้

"เธอไร้ยางอาย!" เหลิงเร่อปิงอั้นไว้ครู่หนึ่ง ก่อนจะด่าออกมาด้วยใบหน้าแดงก่ำว่าไร้ยางอาย

เธอมองอาหารเช้าที่ตัวเองตั้งใจเตรียมไว้อย่างเสียดาย รู้สึกพังทลายในใจ

แล้วเธอก็หันหลังเดินขึ้นชั้นสอง

"ที่รักรั่วบิง แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง ไม่ต้องโกรธขนาดนั้นหรอก" เสี่ยวเจิ้งยักไหล่ รู้สึกเสียดายนิดหน่อย

ใครใช้ให้ภรรยาที่ได้มาง่ายๆคนนี้ไม่เข้าใจอารมณ์ขันล่ะ?