"ประธานกรรมการ ผมผิดไปแล้ว! ผมมันมืดบอด..."
ผู้จัดการคนนั้นล้มลงบนพื้น กว่าจะรู้สึกตัวก็ผ่านไปพักใหญ่
รีบคลานไปที่เท้าของเฉินหวาน วิงวอนขอร้องเธอ
เฉินหวานพูดเสียงเข้ม "ไล่ออกไป!"
"และถ้าบริษัทไหนในหนานตู่กล้ารับเขาเข้าทำงาน ก็เท่ากับมาเป็นศัตรูกับฉัน!"
อื้อ~~~
คำพูดของเฉินหวาน เหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางแจ้ง ฟาดเข้าสมองของผู้จัดการคนนั้น
เขารู้ว่าตัวเองจบแล้ว ต่อไปนี้ในหนานตู่ เขาคงไม่มีทางหางานได้อีกแล้ว!
"ประธานกรรมการ..."
เขายังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ตอนนี้พวก รปภ. ได้โยนเขาออกไปราวกับทิ้งขยะแล้ว!
หลังจากไล่เขาออกไปแล้ว สายตาของเฉินหวานก็มองไปที่เชียนเหา
เชียนเหาพูดอย่างเก้อเขิน "คุณหญิงไป๋...ขอโทษครับ ขอโทษ ผมไปเดี๋ยวนี้!"
พูดจบก็เตรียมจะหันหลังเผ่นแน่บ
แต่พอหันหลัง ก็ถูกเฉินหวานเรียกไว้
"ลูกหลานตระกูลเฉียน ทำผิดแล้วคิดจะเดินหนีไปง่ายๆ หรือ? คิดว่าที่ของฉันเป็นอะไร?"
น้ำเสียงเย็นเยียบของเฉินหวาน ทำให้ร่างกายของเชียนเหาเหมือนถูกแช่แข็งในห้องเย็น
เขาค่อยๆ หันกลับมา ใบหน้าบูดบึ้งราวกับมะระขม "งั้น...คุณหญิงไป๋ คุณอยากให้ผมทำยังไง?"
