สี่คนพาคนกลุ่มหนึ่งบุกเข้าไปในแผนกอายุรกรรมหัวใจของโรงพยาบาลหนานตู่อย่างรวดเร็ว
ทันทีที่พวกเขาปรากฏตัว ทางเดินในหอผู้ป่วยที่เคยคึกคักก็ว่างเปล่าในพริบตา
แม้แต่พยาบาลที่เคาน์เตอร์พยาบาลก็วิ่งออกไปกันหมด
ส่วนคนไข้และญาติในห้องพักก็ปิดประตู แน่นอนว่ามีบางส่วนที่อยากดูเรื่องสนุก จึงแง้มประตูเล็กน้อยแล้วแอบดูสถานการณ์ข้างนอกอยู่หลังประตู
หวังหัววิ่งไปไกลๆ มองภาพตรงหน้าแล้วมุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นชา
"หลินตง แกนี่มันอยากตายจริงๆ เพิ่งมาฝึกงานที่โรงพยาบาลหนานตู่วันแรกก็ไปหาเรื่องสี่เจ้าชายหนานตู่ซะแล้ว คราวนี้แกคงต้องคลานกลับเจียงไห่แน่ๆ"
เขากอดอกมองดูเหตุการณ์อย่างสะใจ
ทั้งทางเดินเหลือแค่หลินตง เชียวบิง และไป๋เจวี่ยสามคนในพริบตา
ใบหน้าของเชียวบิงและไป๋เจวี่ยซีดเผือดราวกับปูนขาว แต่ทั้งสองไม่ได้เดินหนี กลับยืนอยู่ข้างหลินตง
หลินตงหันไปยิ้มให้ทั้งสองคนพลางพูดว่า "ผู้อำนวยการเจียว พี่สาวไป๋เจวี่ย เดี๋ยวคงต้องลงมือกัน พวกคุณยืนให้ห่างหน่อยนะครับ"
แม้ทั้งสองจะเป็นผู้หญิง แต่จิตใจก็แข็งแกร่ง จึงส่ายหน้าปฏิเสธ
