คำพูดของ เหลียวชิงเติง ทำให้เฉียวเสวี่ยและคนอื่นๆ มีสีหน้าที่ไม่พอใจอย่างมาก
ปู่เฒ่าเจียวยืนออกมา ยกมือไหว้และพูดว่า "คุณเหลียวชิงเติง ข้าน้อยขอกราบขอโทษท่านตรงนี้ หวังว่าท่านจะให้เกียรติข้าน้อย และปล่อยตระกูลเฉียวของเราไปสักครั้ง..."
แต่คำพูดยังไม่ทันจบก็ถูกเหลียวชิงเติงขัดขึ้นมา
"ฮ่าๆๆ...ให้เกียรติไอ้แก่นี่น่ะเหรอ? หน้าตาของแกมันมีค่าสักแค่ไหนกัน?"
คำพูดที่ไม่สุภาพของเหลียวชิงเติงทำให้ปู่เฒ่าเจียวรู้สึกอับอายขายหน้า
ชูหยุนซิ่วก็ยืนออกมาอ้อนวอนอีกครั้ง "คุณเหลียว ได้โปรดปล่อยพวกเราไปเถอะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตระกูลเฉียวของเราเลย"
"ถ้าท่านต้องการแก้แค้น ก็ไปหาหลินตงเถอะ ถึงท่านจะฆ่าเขาตาย เขาก็สมควรตายแล้ว"
เหลียวชิงเติงได้ยินคำพูดของชูหยุนซิ่วแล้วก็แค่นเสียงหึ "หลินตงนั่น ฉันก็ไม่ได้ปล่อยไปหรอก"
"ฉวนหวัง โจวตง ก็ไปหาเขาแล้ว ตอนนี้เขาคงเป็นศพไปแล้วล่ะ!"
พรึ่บ~~~
คำพูดนี้ทำให้ปู่เฒ่าเจียว เฉียวเสวี่ย และเชียวบิง ทั้งสามคนสีหน้าเปลี่ยนไป ในดวงตาของพวกเขาทั้งสามคนเผยแววกังวล
ส่วนชูหยุนซิ่วนั้นด่าว่า "เขาตายก็สมควรแล้ว แต่คุณเหลียวคะ ช่วยปล่อยพวกเราไปเถอะ"
