หวงซือเจิ้งเดาถูกจริงๆ
เหลียวชิงเติงแม้จะถูกหลินตงใช้มีดผีเสื้อแทงทะลุฝ่ามือ แต่ในใจก็ยังคงมีความคิดแบบนั้นอยู่
คนคนนี้แต่ก่อนก็เป็นคนเจ้าชู้อยู่แล้ว ไม่งั้นก็คงไม่เห็นไป๋เจวี่ยแวบแรกก็เกิดความต้องการจนไปล่วงเกินหลินตง
ตอนนี้ได้ยินว่าเฉียวเสวี่ยจะมาขอโทษ ก็ย่อมไม่พลาดโอกาสนี้
"ให้เธอเข้ามาคนเดียว แม่ของเธอไม่จำเป็นต้องเข้ามา" เหลียวชิงเติงได้ยินว่าเฉียวเสวี่ยมากับแม่ของเธอ จึงโบกมือพูด
หวงซือเจิ้งยิ้มขมขื่น ได้แต่พยักหน้าอย่างจนใจ
ไม่นานเขาก็มาถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วย เห็นชูหยุนซิ่วและเฉียวเสวี่ยที่หน้าซีดเผือด
ชูหยุนซิ่วรีบถามว่า "น้อยหวัง เป็นยังไงบ้าง? เหลียวเส้าคนนั้นยอมพบพวกเราไหม? ยอมรับคำขอโทษของพวกเราไหม?"
หวงซือเจิ้งทำท่าเหมือนจริงจังพูดว่า "ตอนแรกไม่ยอม แต่ผมขอร้องเขานานมาก เขาถึงยอมให้หน้าผมหน่อย บอกว่ายอมพบเสี่ยวซิว!"
"ว้าว น้อยหวัง ก็คุณนี่แหละเก่ง ไม่เหมือนไอ้หลินตงบ้านั่น ไม่มีประโยชน์อะไรเลย รู้แต่จะก่อเรื่อง" ชูหยุนซิ่วรีบพูด
หวงซือเจิ้งกระแอมเบาๆ เรียกให้เฉียวเสวี่ยเข้าไปในห้องผู้ป่วย
