"ยังมีอะไรอีกล่ะ อาจารย์หวังหัว คุณได้เจอคนสำคัญคนไหนอีกบ้าง" จางเหยากำลังฟังอย่างตื่นเต้น จู่ๆ เธอสังเกตเห็นว่าเขาหยุดพูด จึงรีบถามต่อทันที
หวังหัวยิ้มแหยๆ "ไว้คราวหน้าจะเล่าให้ฟังนะ"
ตอนนี้เขาเห็นหลินตงแล้วรู้สึกอึดอัดใจ
รีบหาข้ออ้างว่าจะไปตรวจคนไข้แล้วเดินหนีไป
หลังจากเขาไปแล้ว จางเหยาและคนอื่นๆ ก็เห็นหลินตงเช่นกัน
พวกเขาสังเกตเห็นว่าหลินตงกำลังส่ายหน้า ดูเหมือนจะรู้สึกเบื่อหน่าย
จางเหยาทนไม่ได้ จึงรีบพูดว่า "คุณหมอหลิน ทำไมคุณถึงส่ายหน้าล่ะ"
"หมายความว่ามันน่าเบื่อน่ะ..." หลินตงตอบสั้นๆ แล้วเดินไปที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการเชียวบิง
เมื่อเห็นเช่นนั้น จางเหยาก็บ่นพึมพำอยู่ข้างหลังว่า "ตัวเองไม่มีคุณสมบัติจะไป ก็เลยบอกว่ามันน่าเบื่อ นี่มันองุ่นเปรี้ยวชัดๆ"
"แบบคุณนี่ ชาตินี้ก็คงไม่มีโอกาสได้ไปงานเลี้ยงระดับนั้นเหมือนอาจารย์ของฉันหรอก"
เขาที่เพิ่งมาถึงหน้าประตูห้องทำงานของผู้อำนวยการเชียวบิง ด้วยความสามารถ 'การฟังอย่างแจ่มชัด' ของเขา จึงได้ยินคำพึมพำของเธอด้วย
