ไป๋เจวี่ยกระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของหลินตงและร้องไห้
น้ำตาเหล่านี้ นอกจากเป็นเพราะใบหน้าของเธอถูกเช่เกอบาดเมื่อครู่นี้แล้ว ส่วนใหญ่ยังเป็นเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของหลินตงอีกด้วย
ตอนนี้ น้ำตาของเธอผสมกับเลือดบนใบหน้า ทำให้เสื้อที่หน้าอกของหลินตงเปียกชุ่ม
ไป๋เจวี่ยเพิ่งรู้สึกตัว รีบเอามือปิดหน้า แล้วพูดว่า "ตงจื่อ ขอโทษนะ ทำเสื้อเธอเปื้อน"
หลินตงรีบพูด "พี่สาวไป๋เจวี่ย คนที่ควรขอโทษคือผมต่างหาก ผมมาช้าไปก้าวหนึ่ง ทำให้พี่โดนไอ้ห่านั่นบาดหน้า"
ไป๋เจวี่ยส่ายหน้า "นี่ไม่ใช่ความผิดของนาย"
แม้จะพูดแบบนั้น แต่เธอก็ยังอดร้องไห้ไม่ได้
เธอยืนหน้ากระจกส่องดู พบว่าบนใบหน้ามีรอยแผลเป็น เลือดไหลนองเต็มไปหมด
"อ๊า..." ไป๋เจวี่ยเกือบจะเป็นลมไป "ตงจื่อ ฉัน...ฉันจะเสียโฉมแล้ว!!"
เธอเอามือทั้งสองปิดหน้า ร้องไห้อย่างเจ็บปวด
ร้องไห้ไปพลางเก็บข้าวของไปพลาง
หลินตงรีบถาม "พี่สาวไป๋เจวี่ย พี่ทำอะไรน่ะ?"
"จะไปจากนาย ตอนนี้ฉันเสียโฉมแล้ว น่าเกลียดแบบนี้ ฉันไม่มีหน้าอยู่ข้างๆ นายเพื่อรับใช้นายอีกต่อไป" ไป๋เจวี่ยพูดอย่างเจ็บปวด
