"ข้า..."
ไป๋ชี้พูดได้เพียงคำเดียวเท่านั้น แล้วก็พูดต่อไม่ออกอีก
ก่อนหน้านี้ที่นอกเขตลับมดแดง เขาคอยจ้องจับผิดหลู่หมิงอยู่บ่อยครั้ง และยังตั้งใจโยนความผิดที่สือฝางเจี้ยนไป้จะล่าสังหารลูกศิษย์วังเจียงซิงให้กับหลู่หมิง ทำให้ผู้คนจากวังเจียงซิงเกิดความไม่พอใจต่อหลู่หมิง
เมื่อครู่นี้ ยังยุยงให้ลูกศิษย์สือฝางเจี้ยนไป้ล้อมสังหารหลู่หมิงอีก
เหตุผลที่หลู่หมิงไม่ฆ่าเขา? แม้แต่ตัวเขาเองก็คิดไม่ออก
"ดูเหมือนว่าไม่มีสินะ งั้นก็ไปตายซะ!"
หลู่หมิงพูดเสียงเย็นชา
"อย่า อย่าฆ่าข้าเลย"
ทันใดนั้น ไป๋ชี้ก็คุกเข่าลงทันที ร้องไห้โวยวายขึ้นมา: "เทียนหยุน ท่านไว้ชีวิตข้าเถอะ ต่อไปท่านจะให้ข้าทำอะไร ข้าก็จะยอมทำทั้งหมด ต่อไปนี้ ข้าจะเป็นทาสรับใช้ของท่าน ให้ท่านใช้งานได้ตามใจชอบ"
"เป็นทาสรับใช้ของข้า? เจ้ามีคุณสมบัติพอหรือ?"
หลู่หมิงพูดอย่างเฉยเมย
โครม!
พลังอันทรงพลังปะทุออกมาจากร่างกาย กดลงมาที่ไป๋ชี้และหนุ่มผู้สวมเสื้อคลุมสีเขียวคนนั้น
ไป๋ชี้รู้สึกราวกับถูกภูเขาใหญ่กดทับลงมา แม้แต่การหายใจก็ยังรู้สึกยากลำบาก
"อ๊าก อยากจะฆ่าข้า มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก"
