จางเฟิงมองเหอ ไข่ที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าเย็นชา ความคิดของเขาล่องลอยไปไกลแล้ว
จริงๆ แล้วตั้งแต่จางเฟิงยังเด็ก เขาก็ได้เรียนเปียโนกับแม่ของเขา
แต่ต่อมาเพราะแม่ของเขาเสียชีวิต จางเฟิงจึงเลิกเรียนเปียโน แต่ถึงกระนั้นในบ้านของจางเฟิงก็ยังคงมีเปียโนเก่าๆ อยู่หนึ่งหลัง
จางเฟิงก็จะเล่นเปียโนหลังนี้เป็นครั้งคราว เพื่อระลึกถึงแม่ของเขา เพราะเปียโนหลังนี้เป็นสิ่งที่แม่ของจางเฟิงทิ้งไว้ให้เขา
นี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมหลังจากที่จางเฟิงมาถึงศูนย์ศิลปะอินลุน สีหน้าของเขาจึงดูเคร่งเครียด เพราะเสียงเปียโนที่นี่ทำให้จางเฟิงนึกถึงแม่ของเขา
ส่วนเรื่องที่จางเฟิงเล่นเปียโนได้นั้น มีคนรู้น้อยมาก มีแค่เฉินเหวินเหวินคนเดียวที่รู้
แต่เฉินเหวินเหวินกลับดูถูกทักษะนี้ของจางเฟิงมาก เพราะเธอคิดว่าการเล่นเปียโนไม่มีประโยชน์อะไร ยังไม่ดีเท่าให้จางเฟิงไปส่งอาหารเลี้ยงชีพตัวเอง
ตอนที่จางเฟิงยากจนที่สุด เขาก็เคยคิดจะใช้ทักษะการเล่นเปียโนนี้ไปหางานพาร์ทไทม์ แต่ที่อื่นเขาต้องการใบรับรองเปียโนเกรด 10 จางเฟิงไม่เคยไปสอบเลย ไม่ต้องพูดถึงใบรับรองอะไร สุดท้ายจางเฟิงก็เลยล้มเลิกความคิดนี้
