เมื่อได้ยินคำพูดของหวังเป่า เหล่าชายหนุ่มในห้องรับรองต่างพากันลุกขึ้นยืน จ้องมองจางเฟิงด้วยสายตาดุร้าย ราวกับพร้อมจะลงมือกับเขาได้ทุกเมื่อ
เมื่อเห็นภาพนั้น สีหน้าของเฉินเหวินเหวินเต็มไปด้วยความพึงพอใจ ในใจคิดว่าเมื่อไม่สามารถจัดการจางเฟิงในโรงเรียนได้ ก็ต้องอาศัยพวกนักเลงสังคมอย่างหวังเป่ามาจัดการเขาแทน
ในช่วงไม่กี่ปีมานี้ หวังเป่าประสบความสำเร็จในเจียงเชิงมาก ได้ยินว่าเมื่อเร็วๆ นี้เขาได้ตามพี่ใหญ่ที่เก่งกาจคนหนึ่ง ดังนั้นการที่หวังเป่าจะจัดการจางเฟิงน่าจะเป็นเรื่องง่ายมาก
"ฮึๆ..."
จางเฟิงมองหวังเป่าแล้วหัวเราะเยาะเบาๆ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมหยางเหว่ย เฉินเหวินเหวิน และคนอื่นๆ หลังจากที่พ่ายแพ้มาหลายครั้งแล้ว ยังคงพยายามทุกวิถีทางที่จะแก้แค้นเขา
ตอนนั้นที่จางเฟิงบังคับให้หยางเหว่ยคุกเข่าที่หน้าประตูห้องเรียน จริงๆ แล้วก็เพื่อเตือนหยางเหว่ย หวังว่าต่อไปหยางเหว่ยจะรู้จักประสาและไม่มาก่อกวนเขาอีก
แต่จางเฟิงไม่เคยคิดเลยว่า หยางเหว่ยไม่เพียงแต่ไม่หลบหน้าเขา กลับยิ่งเหิมเกริมมากขึ้น
แล้วยังมีคนที่เรียกว่าเป่าเกอะคนนี้ ตอนนี้พฤติกรรมของเขาในสายตาของจางเฟิง ไม่ต่างอะไรกับการหาทางตายเลย
