หลังจากจัดการกับเจาหยงชางและเวยต๋อไห่แล้ว จางเฟิงก็เริ่มเตรียมจัดการกับหยางเหว่ย เฉินเหวินเหวิน และคนอื่นๆ
ตอนนี้การที่จางเฟิงต้องการจัดการกับเฉินเหวินเหวินและหยางเหว่ยนั้นจริงๆ แล้วก็ง่ายมาก
เขาแค่พูดประโยคเดียวก็สามารถทำให้เจาหยงชางไล่พวกเขาออกได้
แต่จางเฟิงไม่ได้ทำแบบนั้น เพราะตอนนี้เรื่องที่เขาขโมยของยังไม่ได้อธิบายให้กระจ่าง ถ้าไม่อธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจน ต่อไปนักเรียนทั้งโรงเรียนก็จะคิดว่าเขาเป็นขโมย แล้วจางเฟิงจะอยู่ที่มหาวิทยาลัยเจียงเฉิงต่อไปได้อย่างไร!
ดังนั้นเขาจำเป็นต้องอธิบายเรื่องนี้ให้กระจ่าง
อีกด้านหนึ่ง เวยต๋อไห่ยังคงตกตะลึงกับตัวตนอันน่าทึ่งของจางเฟิงอยู่ในใจ แม้จะมาถึงหน้าประตูห้องเรียนแล้ว สีหน้าของเขาก็ยังคงตกตะลึงมาก
"ฮึ่ม..."
เวยต๋อไห่สูดหายใจลึก แล้วก้าวเข้าไปในห้องเรียน
"ผู้อำนวยการเวย ทำไมคุณมาที่นี่ล่ะคะ? เรื่องของจางเฟิงมีผลออกมาแล้วหรือคะ?"
ชินหลานเห็นเวยต๋อไห่เข้ามาก็รีบถามด้วยความตื่นเต้น
"ฉันมาหาคน!"
เวยต๋อไห่ตอบอย่างไร้อารมณ์ แล้วหันไปตะโกนเรียกม้าหงลียงที่นั่งอยู่ท้ายห้อง "ม้าหงลียง ออกมาคุยกับฉันหน่อย!"
