"มี่หนา จริงๆ แล้วเมื่อคืนนี้ ฉันรู้สึกหวั่นไหวกับเธอนิดหน่อยนะ!"
จางเฟิงกล่าวขึ้นมาเพื่อลดความอึดอัด
"ฉัน... ฉันแค่พูดเล่นเมื่อกี้นี้นะ อย่าเอาจริงเอาจังเชียวนะ!" มี่หนารีบอธิบาย
"หา? ฉันไม่ได้เอาจริงเอาจังนี่..."
จางเฟิงยิ้มแล้วพูดต่อไปว่า "ว่าแต่ เธอจะจัดการกับหวงเฟิงคนนั้นยังไงล่ะ?"
"ก็แจ้งความเขาสิ เขากล้าใช้ยาสลบฉันแล้วจะข่มขืน ฉันจะไม่ปล่อยเขาไปแน่ๆ!"
ตอนนี้มี่หนาแค่คิดถึงหวงเฟิง ก็รู้สึกโกรธขึ้นมาในใจ
ถ้าเมื่อคืนไม่ใช่จางเฟิงมาทันเวลา ตอนนี้เธอคงตกอยู่ในเงื้อมมือของหวงเฟิงไปแล้ว
"ใช่ คนแบบนี้ไม่ควรปล่อยไปเลย!"
จางเฟิงพูดเห็นด้วย
แต่ในตอนนั้นเอง เขาก็เห็นร่างคุ้นตาปรากฏขึ้นในสายตา
"หลินเสี่ยวหม่าน?"
จางเฟิงอุทานในใจอย่างตกใจ
เขาไม่คิดเลยว่าจะมาเจอหลินเสี่ยวหม่านที่นี่
จางเฟิงรู้ดีว่าหลินเสี่ยวหม่านเป็นคนนิสัยยังไง ถ้าหลินเสี่ยวหม่านเห็นเขาออกมาจากโรงแรมพร้อมกับมี่หนา หลินเสี่ยวหม่านต้องเข้าใจผิดแน่ๆ และยังจะเอาเรื่องนี้ไปบอกหลินเฟยเอ๋ออีก
ดังนั้นจางเฟิงจึงหมุนตัวจะเดินกลับเข้าโรงแรม แต่ตอนนี้สายไปแล้ว เพราะหลินเสี่ยวหม่านเห็นจางเฟิงเข้าแล้ว
"จางเฟิง หยุดนะ!"
