เมื่อเผชิญกับเสียงหัวเราะเยาะของคนรอบข้าง สีหน้าของจางเฟิงกลับดูสงบนิ่ง
เขายืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่โต้ตอบแม้แต่คำเดียว
เพราะในสายตาของเขา คนพวกนี้ก็แค่ตัวตลกไร้ค่าเท่านั้น
แต่ในสายตาของคนอื่น นี่คือการแสดงออกถึงความขลาดกลัวของจางเฟิง
เย่เหมยและซุนลี่เห็นจางเฟิงยืนนิ่งอยู่กับที่ ดวงตาเต็มไปด้วยความดูถูก พวกเธอดูถูกจางเฟิงอย่างมาก
พวกเธอไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนถูกดูหมิ่นแบบนี้แล้วยังไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย ช่างน่าสมเพชจนสุดๆ
ตอนนี้ พวกเธอทั้งสองเข้าใจหลักการหนึ่งแล้ว นั่นคือถึงแม้จางเฟิงจะมีเงิน แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเขาเป็นไอ้ขี้แพ้ได้
เย่เหมยถึงกับเริ่มรู้สึกเสียใจ เธอคิดว่าการเข้าห้องกับคนแบบจางเฟิงจะกลายเป็นจุดด่างพร้อยในชีวิตของเธอ
เธอถึงกับเริ่มรู้สึกว่า แม้แต่การเข้าห้องกับเยี่ยเสี่ยวหลงก็ยังดีกว่าเข้าห้องกับจางเฟิงมากนัก
"พวกนายหัวเราะพอหรือยัง?"
จางเฟิงเงยหน้าขึ้นมองเยี่ยเสี่ยวหลงที่อยู่ตรงหน้า ถามเสียงเบา
"ยั... ยังไม่พอ ฮ่าๆๆ ให้ฉันหัวเราะต่ออีกหน่อย"
"ฉันโตมาขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นคนแบบนายมาก่อนเลย ตลกจนฉันจะตายอยู่แล้ว..."
