เฉิงซุ่ยได้ยินเฉิงฮัวบอกแค่ว่าคนที่มาหาฉินเรินนามสกุลหยาง
แต่ไม่คิดว่าจะเป็น "หยาง" ของหยางชูอัน
เขาค่อยๆ ก้มหัวลง ทำท่าทางนอบน้อม ดวงตาที่หลุบต่ำปกปิดความรู้สึกในแววตา
หยางชูอันเพียงแค่มองเฉิงซุ่ยแวบหนึ่ง ยิ้มน้อยๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร
"เรื่องนี้จบแล้ว ฉันจะกลับจิงเฉิง ถ้าเจอปัญหาอะไรก็ให้มาหาฉัน อย่าใจร้อนนัก" เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วยื่นมือไปลูบหัวฉินเริน
เฉิงซุ่ยที่ยืนอยู่ข้างๆ ยังไม่ทันตั้งตัวจากข่าวสุดช็อกก่อนหน้า ก็ต้องตกใจกับการกระทำของคุณหยางคนนี้อีก
แม่ง...แกกล้าลูบหัวเจ้าพ่อเนี่ยนะ?!
นี่มันคนใจกล้าจริงๆ
เฉิงซุ่ยปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
เขากำโทรศัพท์ไว้ เดินตามหลังฉินเริน มองเงาร่างของสองคนนั้น
ริมฝีปากเม้มแน่น ตลอดทางส่วนใหญ่เขาจับจ้องไปที่หยางชูอัน
สองคนนี้ดูสนิทสนมกันจริงๆ เฉิงซุ่ยอดเป็นห่วงเฉิงจวินไม่ได้ จึงขมวดคิ้วน้อยๆ
หยางชูอันไม่มีท่าทีจะอยู่ที่คฤหาสน์ต่อ หลังจากคุยกันสองสามประโยค ฉินเรินก็ส่งเขาไปถึงหน้าประตู
นี่เป็นเพื่อนของฉินเริน เฉิงซุ่ยจึงไม่พูดอะไรมาก
