อาจารย์เหว่ยไม่รู้ว่าเฉินฉู่หลานเชิญใครมาบ้าง ได้ยินว่ายังมีคนที่ยังไม่มา จึงถามอย่างงงๆ ว่า "เล็กกูคือใคร?"
"เป็นเพื่อนคนหนึ่งของเหราเหรา" เฉินฉู่หลานหรี่ตามองไปทางประตู เสียงเบาและช้าๆ "ไม่รู้ว่าทำไมยังไม่มา เหราเหรา ลองถามดูสิ"
ฉินเรินถือตะเกียบอยู่ เธอมองเฉิงจวินแวบหนึ่ง แล้วมองไปทางลู่เจาอิง จากนั้นก็พูดเสียงเบา "คุณย่า คุณเชิญเขามาด้วยเหรอ?"
'เขา' คนนี้ก็คือกูสีชือนั่นเอง
เมื่อเฉิงจวินและคนอื่นๆ อยู่ด้วย เธอจึงไม่ได้เอ่ยชื่อเขา
"ใช่แล้ว เล็กกูอยู่คนเดียวที่หยุนเฉิง" เฉินฉู่หลานยิ้ม เอามือปิดปาก แล้วไอเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ
ฉินเรินยกมือขึ้นลูบหน้าผาก
"ฉันออกไปโทรศัพท์หน่อย" เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพูดเสียงเบา
เฉิงจวินไม่ขยับ เขาเอามือวางบนโต๊ะ หันตัวมองเธอแวบหนึ่ง "ไปเถอะ"
เพราะมีสองโต๊ะ ในห้องจึงมีคนเดินไปมาเป็นระยะ
ลู่เจาอิงเห็นฉินเรินเดินออกไป จึงยกแก้วเหล้ามาชนกับเฉินฉู่หลานและอาจารย์เหว่ย
ชนเสร็จก็ไม่ได้ย้ายไปไหน
นั่งลงที่ที่ว่างของฉินเริน ถือแก้วเหล้าไว้ในมือ เอียงหัวถามเฉิงจวิน "ฉินเสี่ยวหรานยังมีเพื่อนอะไรอีกล่ะ?"
เพื่อนของเธอมากจนแปลกๆ แล้ว
