Taman kecil itu sunyi petang itu, hanya terdengar deru angin dan daun-daun yang bergesel lembut. Di atas buaian kayu di sudut taman, seorang gadis kecil duduk sambil mengayun buaian perlahan. Lolipop berperisa strawberi di tangannya semakin kecil, tetapi dia tidak peduli. Dia menikmati ketenangan petang itu, seperti hari-hari sebelumnya.
Dia, Tasha, lebih suka bermain sendirian. Teman-temannya tidak pernah memahami kecenderungannya untuk duduk diam dan menikmati dunianya sendiri. Namun, petang itu, kesendiriannya terusik apabila dia melihat seorang budak lelaki dari jauh, dengan aiskrim di tangannya, berjalan tanpa arah.
Budak lelaki itu kelihatan fokus pada aiskrim vanila di tangannya, seolah-olah itu perkara paling penting di dunia. Tapi sesuatu menarik perhatian Tashaβarah budak lelaki itu semakin dekat ke tebing sungai kecil di hujung taman.
"Budak ni tak nampak ke dia nak jalan ke mana?" gumam Tasha sambil memerhati dengan mata membulat. Dia berhenti menghayun buaian, tubuhnya tegang. Apa yang dia takutkan berlaku sekelip mata.
Budak lelaki itu terpijak kulit pisang yang terbiar di tengah jalan. "Waaa!" Dia tergelincir, dan tubuhnya jatuh ke dalam sungai yang cetek tapi cukup deras untuk membuatnya terkapai-kapai.
Tasha segera bangkit, lolipopnya dicampak ke tanah. Dia berlari ke tebing sungai tanpa memikirkan apa-apa selain membantu budak lelaki itu. Dengan pantas, dia menceburkan diri ke dalam air, tangannya meraih lengan budak itu.
"Pegang tangan aku kuat-kuat!" jerit Tasha, suaranya mengatasi bunyi air.
Budak lelaki itu mengangguk dan berusaha memegang tangan Tasha, walaupun tubuhnya menggigil. Dalam beberapa detik, Tasha berjaya menariknya ke tebing. Mereka terbaring di atas rumput yang basah, keletihan tetapi lega.
Budak lelaki itu bangun dahulu, mengelap wajahnya dengan tangan. "Kau selamatkan aku... terima kasih," katanya, sedikit tersipu.
Tasha bangkit, memeras bajunya yang basah kuyup. "Nama aku Tasha. Kau?" soalnya sambil menjeling.
"IZ," jawab budak itu ringkas, wajahnya kelihatan malu-malu. "Aku... aku tak sengaja. Aku cuma tengah makan aiskrim."
"Siapa suruh makan aiskrim sambil jalan?" balas Tasha, keningnya terangkat. Dia mula berjalan ke arah buaian, mengambil lolipopnya yang tercampak tadi.
"Err... aku rasa aku kena balik," kata IZ tiba-tiba, memandang ke arah langit yang mulai gelap. "Hari dah nak malam."
"Bagus. Balik cepat sebelum kau jatuh sungai lagi," kata Tasha sambil tersenyum kecil. Dia pun memulakan langkah ke arah jalan keluar taman.
"Hey, Tasha," panggil IZ sebelum Tasha pergi terlalu jauh. "Aku rasa... kau cool. Thanks lagi sebab selamatkan aku."
Tasha memandangnya sebentar sebelum mengangkat bahu. "Jangan buat benda bodoh lagi. Jumpa lagi, IZ."
Dan dengan itu, mereka berdua pergi ke arah rumah masing-masing, meninggalkan taman itu bersama kenangan pertama yang tidak akan dilupakan. Persahabatan mereka mungkin baru sahaja bermula, tetapi petang itu telah mengikat takdir mereka lebih erat daripada yang mereka sangka.
πΊπππππππ ππππππ’π...
Taman kecil itu kembali menjadi saksi pertemuan mereka. Tasha sudah duduk di buaian kegemarannya, mengayun perlahan sambil menikmati lolipop berperisa anggur. Dia tidak tahu kenapa, tetapi dia benar-benar berharap budak lelaki yang dia selamatkan semalam akan muncul semula.
"Hey, Tasha!" jerit satu suara dari jauh.
Tasha menoleh dan melihat IZ berlari ke arahnya, membawa dua batang aiskrimβsatu untuk dirinya sendiri dan satu lagi, seperti yang dia teka, untuk Tasha.
"Aiskrim lagi?" soal Tasha dengan nada mengusik sebaik IZ tiba.
"Kali ni aku hati-hati," balas IZ sambil menghulurkan sebatang aiskrim kepada Tasha. "Nah, aku belikan untuk kau. Sebagai... terima kasih sebab selamatkan aku semalam."
Tasha mengambilnya dengan senyuman kecil. "Okay, diterima. Tapi kalau kau jatuh lagi, jangan harap aku nak tolong."
Mereka berdua ketawa sebelum duduk di buaian sebelah menyebelah. Sambil makan aiskrim, mereka berbual tentang banyak perkara, tetapi akhirnya, perbualan itu sampai ke soalan yang lebih serius.
"Tasha, kau tinggal kat mana?" tanya IZ, memandangnya dengan rasa ingin tahu.
Tasha terdiam seketika. Dia tahu dia tinggal di rumah besar di kawasan mewah, tapi dia tidak mahu orang lain menganggapnya sombong. "Aku... aku tinggal kat kawasan perumahan biasa je. Tak besar, tapi cukup untuk keluarga aku."
"Oh, macam aku juga," balas IZ dengan nada santai. "Keluarga aku pun hidup sederhana je. Rumah aku pun kecil."
Mereka berdua tersenyum, berasa lega kerana masing-masing tidak terlalu berbezaβwalaupun kenyataan sebenarnya jauh dari apa yang mereka katakan.
"Mak ayah kau buat apa?" tanya Tasha pula.
"Mak aku suri rumah. Ayah aku... kerja biasa-biasa je," jawab IZ, menipu untuk menyembunyikan hakikat bahawa ayahnya adalah seorang usahawan terkenal. "Kau pula?"
"Mak aku... kerja kantin sekolah. Ayah aku pemandu lori," jawab Tasha, menyembunyikan fakta bahawa keluarganya memiliki sebuah syarikat besar.
IZ ketawa kecil. "Wah, kita sama betul. Tak sangka."
Tasha tersenyum. "Mungkin sebab tu kita boleh jadi kawan."
"Yeah, kawan," balas IZ, matanya bersinar dengan keikhlasan.
Hari itu, mereka habiskan masa bermain buaian, berlari di taman, dan bergelak tawa seperti dunia hanya milik mereka. Namun, di sebalik keseronokan itu, mereka tidak tahu bahawa cerita sebenar tentang latar belakang mereka akan membawa kejutan besar suatu hari nanti.
Saat matahari mula tenggelam, mereka memutuskan untuk pulang.
"Tasha, esok kau datang lagi, kan?" tanya IZ dengan nada penuh harapan.
Tasha mengangguk. "Kalau kau tak jatuh sungai lagi, aku akan datang."
IZ ketawa, dan mereka berdua berjalan keluar dari taman itu, masing-masing menuju ke arah rumah mereka yang "sederhana" menurut cerita mereka sendiri.
Namun, jauh di sudut hati, mereka tahu ada sesuatu yang berbeza tentang kawan baru iniβsesuatu yang istimewa.
Hari-hari di taman itu semakin ceria dengan kehadiran Tasha dan IZ. Setiap petang selepas sekolah, mereka akan bertemu di taman yang sama, bermain bersama tanpa henti. Tasha dengan lolipop di tangan, sementara IZ sering kali membawa aiskrim kegemarannya. Tawa mereka berdua memenuhi udara, mengubah suasana taman yang dulunya sunyi menjadi hidup.
Tasha dan IZ, walaupun selalu bermain bersama, tidak pernah membincangkan perkara yang lebih mendalam tentang diri masing-masing. Mereka lebih suka berlagak seperti kanak-kanak biasa yang tidak peduli tentang latar belakang masing-masing. Setiap kali mereka berbual, perbincangan itu lebih kepada perkara remehβtentang permainan, makanan, dan perkara-perkara kecil yang membuatkan mereka tertawa. Tetapi tidak pernah tentang keluarga atau latar belakang hidup masing-masing.
Kadang-kadang, mereka berdua akan bertanya tentang satu sama lainβtentang rumah, tentang ibu bapa, atau apa yang mereka lakukan selepas sekolah. Namun, setiap kali soalan seperti itu muncul, mereka cepat-cepat menukar topik.
Tasha yang tinggal di rumah besar dengan keluarga yang kaya, memberitahu IZ bahawa dia datang dari keluarga sederhana. Begitu juga dengan IZ, yang datang dari keluarga kaya, dia mengatakan bahawa dia hanya tinggal di rumah kecil. Setiap kali mereka bercakap tentang hal ini, mereka berdua mengelak daripada berbincang lebih lanjut, berpegang pada kisah yang mereka reka supaya tidak melukakan hati masing-masing.
Pada suatu petang, selepas bermain kejar-kejar dan berehat di buaian, Tasha mengeluarkan lolipop dari poketnya dan memandang IZ. "Kau selalu datang sini setiap hari, kan?" Tasha bertanya sambil mengunyah lolipop itu.
IZ hanya tersenyum. "Ya, aku suka sini. Tempat ni tenang. Tapi, kenapa kau datang sini seorang diri?"
Tasha menundukkan kepala seketika, cuba mengelak daripada menjawab soalan itu. "Aku suka bersendirian," katanya dengan nada ringan. "Kadang-kadang, aku rasa senang bila tiada siapa yang ganggu."
IZ mengangguk faham. "Aku pun begitu. Biasanya, aku pun suka pergi tempat yang sunyi, tapi... entah kenapa, aku suka bermain dengan kau."
Tasha tersenyum kecil. "Sama. Kau memang kawan yang baik."
Mereka duduk bersama, menyaksikan matahari terbenam, menikmati saat-saat sederhana yang terasa begitu berharga bagi mereka berdua. Walaupun tiada perbincangan mendalam tentang latar belakang hidup mereka, perasaan persahabatan yang tulus semakin berkembang. Mereka berdua hanya mahu menikmati masa itu bersama, tanpa memikirkan hal-hal lain yang lebih rumit.
Hari itu, seperti kebiasaan, mereka berpisah apabila senja mula melabuhkan tirainya. Tasha pulang ke rumah besar milik keluarganya yang kaya, dan IZ pulang ke rumah yang kelihatan biasa di mata orang ramai. Namun, walaupun mereka berpisah, hati mereka terasa dekat. Ada sesuatu yang lebih daripada sekadar persahabatan yang mula terbina, walaupun mereka tidak sedar akan hal itu.
Taman itu, yang dulunya sunyi, kini terasa meriah dengan gelak tawa mereka. Dan walaupun mereka berdua menyimpan rahsia tentang diri masing-masing, taman itu menjadi saksi bagi hubungan yang semakin erat antara mereka.
πππππππ ππππππππ...
Sebulan telah berlalu sejak pertemuan pertama mereka di taman itu. Tasha dan IZ semakin akrab, setiap petang selepas sekolah, mereka akan bertemu di tempat yang sama, taman yang menjadi saksi persahabatan mereka yang semakin mendalam. Taman itu kini tidak lagi sunyi; ada gelak tawa, ada perbualan ringan, dan ada perasaan yang berkembang tanpa mereka sedari.
Tasha masih dengan lolipop kegemarannya, dan IZ pula dengan aiskrim yang selalu dibawa ke taman. Mereka berdua seakan-akan tak terpisah, sentiasa berada bersama setiap hari. Namun, walaupun hubungan mereka semakin erat, ada sesuatu yang tidak pernah berubahβrahsia yang mereka simpan. Kedua-duanya terus menipu mengenai latar belakang keluarga masing-masing. Tasha yang datang dari keluarga kaya tetap mengatakan bahawa dia berasal dari keluarga sederhana, manakala IZ yang datang dari keluarga yang lebih berada turut menyembunyikan kebenaran.
Hari itu, seperti biasa, mereka duduk di buaian, bersembang tentang hal-hal kecil dan bermain-main tanpa memikirkan apa-apa lagi. Tasha memandang IZ yang sedang mengunyah aiskrim, kemudian dia tersenyum kecil.
"Kau tak bosan ke asyik datang sini setiap hari?" tanya Tasha sambil mengayun buaian perlahan.
IZ memandang Tasha dan tersenyum. "Bosankah? Mana ada bosan. Kalau bosan, aku tak datang sini setiap hari."
Tasha ketawa. "Maksud aku, kenapa mesti datang sini dengan aku? Kau takde kawan lain ke?"
IZ menggaru kepala. "Kawan lain? Tak ada lah. Kau lah kawan yang paling seronok."
Tasha sedikit terkejut, tetapi senyumannya tetap terukir di bibir. "Betul ke? Kau tak rasa aku ni pelik ke?"
IZ menggeleng. "Tak. Kau okay je. Lagipun, kau satu-satunya orang yang boleh buat aku rasa tenang."
Tasha terdiam sebentar, tidak tahu apa yang perlu dijawab. "Aku pun rasa macam tu juga. Kita serasi, kan?"
"Ya," jawab IZ, tanpa ragu-ragu.
Mereka berdua hanya duduk diam, menikmati perasaan itu, tanpa menyedari bahawa perasaan itu lebih daripada sekadar persahabatan. Namun, Tasha masih berpegang pada rahsia yang dia simpanβdia tidak mahu IZ tahu siapa dia sebenarnya. Begitu juga dengan IZ, yang terus menyembunyikan kenyataan tentang dirinya.
Tasha menyedari bahawa semakin lama mereka bersama, semakin kuat perasaan yang muncul dalam dirinya. Namun, dia cuba menahan perasaan itu, takut ia akan merubah segalanya. Dia tidak mahu kehilangan persahabatan ini hanya kerana perasaan yang belum tentu berbalas.
Iz pula, dalam hatinya, mula merasakan sesuatu yang lebih daripada sekadar persahabatan. Tetapi dia juga tidak tahu bagaimana untuk menghadapinya. Mereka berdua hanya menyembunyikan perasaan itu dalam diam, tidak berani untuk melangkah lebih jauh.
Matahari mulai terbenam, menandakan waktu untuk mereka berpisah. Tasha dan IZ berdiri, bersiap-siap untuk pulang ke rumah masing-masing. Mereka tidak berbicara banyak, tetapi senyuman di wajah mereka sudah cukup untuk menggambarkan betapa mereka hargai setiap detik yang dilalui bersama.
"Sampai jumpa esok," kata Tasha sambil mengayunkan tangannya.
"Esok lagi?" balas IZ dengan senyum manis.
Tasha hanya mengangguk dan berjalan pulang. Begitu juga dengan IZ, yang berjalan pulang ke rumahnya, kedua-duanya mengukir senyuman yang sama. Mereka tahu, hubungan ini semakin berubah, tetapi tiada siapa yang berani mengakui perasaan yang semakin kuat dalam diri masing-masing.
Dan taman itu, yang dulunya sepi, kini menjadi tempat yang penuh dengan kenangan indah. Sebulan telah berlalu, dan persahabatan mereka semakin mendalam, walaupun rahsia mereka terus tersimpan di dalam hati.
πΊπππππππ ππππππ’π...
Hari itu, taman yang biasa menjadi saksi tawa dan permainan Tasha dan IZ, kini terasa sunyi. Angin sepoi-sepoi bahasa seolah-olah membawa gelora yang tak terlihat di dalam hati mereka berdua. Tasha datang lebih awal dari biasa. Di tangan kanannya, lolipop kegemarannya, namun kali ini, dia tidak memakannya. Matanya kosong, seakan-akan memikirkan sesuatu yang besar.
Begitu juga dengan IZ. Dia berjalan masuk ke taman itu dengan langkah yang lebih perlahan daripada biasa. Di tangannya, aiskrim yang biasa dia beli setiap pagi, namun seperti Tasha, dia hanya memegangnya tanpa sedikit pun mahu menikmatinya. Hati keduanya penuh dengan kegelisahan, seakan mereka berdua tahu sesuatu yang tak mampu diungkapkan dengan perkataan.
Esok... kita berpisah?" ucap mereka berdua serentak dengan suara yang sedikit bergetar. Mereka berdua terkejut mendengar perkataan yang keluar dari mulut antara satu sama lain, seolah-olah hati mereka sudah saling memahami tanpa perlu banyak kata.
Tasha terdiam sejenak, pandangannya kosong, merenung jauh ke arah taman yang telah menjadi saksi persahabatan mereka. "Ibu dan ayahku diajak pindah oleh uncle ku, dan uncle ku yang akan menjaga kami sekeluarga. Kalau kau pula?" tanya Tasha, cuba mengawal rasa sesak di dadanya.
Iz menarik nafas panjang, matanya tidak lepas memandang Tasha. "Situasi kita hampir serupa juga... cuma aku akan pindah ke tempat yang lain, jauh dari sini," jawab Iz perlahan, suaranya penuh dengan kelat kesedihan.
Hati mereka berdua saling bertaut, tetapi kini terasa begitu jauh. Perpisahan yang mereka tak jangka akan datang terlalu cepat. Semua kenangan indah yang tercipta di taman ini, tawa, permainan, dan keakraban mereka, kini akan berakhir.
Tasha menggenggam lolipop di tangannya dengan kuat, tetapi tidak ada niat untuk memakannya. Iz yang masih memegang aiskrimnya, hanya mengunyah perlahan, tidak tahu bagaimana untuk mengungkapkan apa yang terpendam dalam hati.
"Tak sangka, kan?" Tasha akhirnya memecah kesunyian. "Kita baru sahaja bertemu, tapi... semuanya berubah begitu cepat."
Iz mengangguk perlahan. "Ya, kadang-kadang masa memang datang terlalu cepat. Kita cuma dapat hargai apa yang ada pada masa itu."
Tasha menunduk, memandang cincin persahabatan yang masih tersarung di jarinya. "Iz, aku... aku harap kita tak akan lupakan satu sama lain. Walaupun kita jauh, walaupun kita tak akan jumpa lagi."
Iz menatap Tasha dengan mata yang penuh keikhlasan. "Tak mungkin aku lupa kau, Tasha. Kau sahabat aku. Akan selalu ingat."
Dengan itu, mereka berdua berdiri dalam diam, hanya mendengar suara angin yang berdesir dan deru bunyi daun-daun yang berguguran. Hari yang mereka tahu akan datang, akhirnya tiba juga. Tanpa mereka sedari, masa mereka bersama hampir habis. Namun, ada sesuatu yang lebih penting dari ituβikatan persahabatan yang tak akan pernah pudar walaupun terpisah jauh.
Tasha dan Iz saling berpandangan sejenak, seolah-olah memahami bahawa ini adalah saat yang sangat berharga untuk mereka berdua. Tasha mengeluarkan rantai persahabatan yang terukir dengan nama mereka berdua, sambil mengukir senyum yang sedikit kelat. "Ini... untuk kau, Iz," kata Tasha, sambil menghulurkan rantai itu dengan tangan yang sedikit menggigil. "Supaya kita tetap ingat antara satu sama lain, walau kita jauh.Walaupun rantai ni murah saja, aku harap kau sudi memakainya. Aku sengaja membuat 2 rantai agar boleh dijadikan couple friendship, ia juga boleh digabungkan. Aku sengaja membuat rantai yang berbentuk heartbreak agar kalau disatukan ia menjadi bentuk love yan sempurna dan jika dipisahkan akan menjadi heartbreak."
Iz menerima rantai persahabatan itu dengan perlahan. Matanya sedikit berkaca, tetapi dia menahan perasaan itu. "Terima kasih, Tasha," ucapnya, dengan suara yang hampir tenggelam. "Ini juga... aku nak beri kau sesuatu." Iz mengeluarkan sepasang gelang silver dari dalam poketnya dan menghulurkan satu daripadanya kepada Tasha. "Gelang ini, sebagai tanda persahabatan kita. Tak kira di mana kita berada, kita tetap sahabat. Gelang ni pun hampir sama dengan rantai persahabatan pemberian mu cuma perbezaannya ialah di gelang yg kau pegang tu ada nama ku iaitu Iz dan gelang yg ada pada ku ada nama mu iaitu Tasha."
Tasha memandang gelang yang diberikan Iz itu dengan perasaan yang bercampur baur. Dia menyentuh gelang tersebut dengan perlahan, meneliti nama Iz yang terukir di atasnya. Tangan Tasha sedikit menggigil saat dia menyarungkan gelang itu di pergelangan tangannya, begitu juga dengan Iz yang mengenakan gelang pemberian Tasha dengan penuh perhatian.
"Terima kasih, Iz," ucap Tasha dengan suara yang perlahan, hampir seperti bisikan. "Aku... aku akan sentiasa ingat persahabatan kita. Walaupun kita berpisah, gelang ni akan selalu mengingatkan aku tentang kau."
Iz tersenyum, walaupun senyuman itu tidak mampu menutupi kesedihan di hatinya. "Kita takkan pernah lupa satu sama lain, Tasha," jawabnya dengan tegas, walaupun hatinya juga berat. "Apa pun yang berlaku, kita tetap sahabat."
Mereka berdua berdiri di sana dalam diam, mengenakan gelang dan rantai yang menjadi simbol ikatan mereka. Gelang dan rantai yang kini menjadi tanda persahabatan mereka, meskipun waktu dan jarak akan memisahkan mereka.
Tasha melihat gelang itu lagi, dan matanya mulai berkaca. "Iz, kita akan sentiasa ingatkan satu sama lain, kan?" katanya dengan suara yang hampir tersekat.
Iz mengangguk perlahan. "Ya, kita akan ingat. Tak kira di mana kita berada, kita akan sentiasa ada dalam hati masing-masing."
Perasaan yang tak dapat digambarkan memenuhi ruang antara mereka. Tanpa berkata apa-apa lagi, mereka hanya berdiri bersama, menikmati saat terakhir yang mereka ada, walaupun tahu perpisahan itu tidak dapat dielakkan.
Saat itu, Tasha menggenggam erat lolipop di tangan, tidak pernah terfikir untuk memakannya, begitu juga dengan Iz yang memegang gelang yang kini menjadi simbol persahabatan mereka yang abadi. Walaupun hari itu adalah hari terakhir mereka berjumpa, mereka tahu ikatan yang telah terjalin antara mereka tidak akan terputus begitu sahaja.
Tasha mengeluarkan kamera kecil dari dalam poket bajunya, sebuah kamera lama yang selalu dibawanya sejak kecil. Wajahnya tersenyum sedikit, meskipun hatinya dipenuhi perasaan yang bercampur baur. "Mari ambil gambar, Iz," kata Tasha dengan nada lembut. "Untuk kenangan kita."
Iz mengangguk, sedikit terkejut dengan cadangan Tasha, tetapi ia tidak dapat menahan perasaan. Mereka berdua berdiri bersebelahan, memakai gelang dan rantai persahabatan yang kini menjadi lambang ikatan yang tidak akan terputus meskipun jarak memisahkan mereka. Tasha mengatur kamera itu dengan tangan yang sedikit gemetar, dan mereka berdua tersenyum, walaupun senyuman mereka tidak sepenuhnya ceria.
πΊπππ!
Kamera mengeluarkan bunyi, menangkap gambar pertama mereka. Tasha memandang hasilnya, dan melihat betapa mereka berdua kelihatan bahagia meskipun situasi itu penuh dengan kesedihan. Iz kemudian mendekat sedikit, menggenggam tangan Tasha, dan mereka mengambil beberapa lagi gambar, seolah-olah ingin memastikan setiap kenangan itu kekal di dalam ingatan mereka.
"Ini untuk kita," kata Iz dengan lembut, sambil tersenyum. "Untuk semua kenangan yang tak akan pernah hilang."
Tasha mengangguk, tidak mampu berkata-kata lagi. Dia mengamati gambar-gambar yang baru saja diambil, dan berasa seolah-olah waktu terhenti seketika. Semua kenangan indah mereka bersama seolah-olah terwakili dalam gambar-gambar ituβpersahabatan yang tumbuh di taman, segala kegembiraan yang mereka kongsi, dan akhirnya, perpisahan yang tak dapat dielakkan.
Dengan tangan yang masih menggenggam kamera itu, Tasha menghidupkan kembali kenangan-kenangan indah itu dalam hati. "Aku tak akan lupakan kau, Iz," katanya, hampir tidak terdengar, namun penuh dengan kejujuran.
Iz hanya mengangguk, tersenyum dengan rasa yang sama. "Aku pun, Tasha. Kita akan tetap ingat. Tidak kira di mana kita berada."
Mereka menghabiskan beberapa saat lagi di sana, mengabdikan kenangan terakhir mereka bersama sebelum akhirnya mereka berdua berpisah. Kamera itu, kini berisi gambar-gambar kenangan yang takkan pernah hilang, menjadi saksi pada persahabatan yang telah terbina, meskipun perpisahan itu datang terlalu cepat.
πππππ ππππππ ππππππππ ππππππππππππ ππππππππ ππππππ π’πππ ππππ ππππππ πππππππππ ππππ ππππ πππππ ππππππ πππ ππππππππππππππ’π ππππππ πΈπ£. "πΈππ... πππππ πππ," ππππππ’π ππππππ πππππππ’ππ, π πππππππ ππππ’ππππ’π πππππππππ πππππππ πππππ. "πππππ’π ππππ ππππππππ πππππ πππππ-πππππ πππ."
πΈπ£ ππππππππ ππππππππ, πππππ πππ πππππππππ ππππππ-ππππππ πππ ππππππ ππππππ π’πππ πππππππ πππππππππ. "ππππππ πππππ, πππππ," ππππππ’π ππππππ πππππ π’πππ πππππ πππππ. "πΈππ ππππππ ππππππππ ππππ πππ."
πΌπππππ ππππππ ππππππ ππππππππ πππππππ πππππππ, ππππππ-ππππ ππππππππ ππππ’πππππ ππππππππ πππ πππππ ππππ ππππππ-ππππππ. πππππ ππππ-ππππ, ππππππ ππππππ πππππππππππ ππππππ, πππ ππππππππ-πππππ πππππππππ πππππ, ππππππ ππ πππππ ππππππ-ππππππ. π·πππ ππππππ πππππ ππππππ ππππππππ π’πππ πππππ πππππ πππππππππππ, ππππππ ππππππ π’πππ ππππππ ππππ πππππππππ ππππ πππππππ πππ πππππ πππππ, ππππππππ πππππ ππππ ππππππ ππππππππππ ππππππ.
π»ππππππ ππππ ππππππ πππππππ ππππ, ππππππ ππππππ-ππππππ πππ ππππππππ π’πππ ππππππ ππππππ ππππ πππππ πππππππ ππππππππ, ππππππ π ππππππ πππππππ ππ ππππ-ππππ πππππ π’πππ ππππππ ππππππ πππππππ ππ πππππ πππ. πΏπππππππππ πππ πππππππ ππππ’πππππππ, ππππππ ππππππ ππππ πππππ π ππππππππππππ ππππππ πππππ ππππ ππππππ πππππ, π πππππππ π ππππ πππ πππππ ππππππππππ ππππππ.
Bunyi ketukan pintu mengembalikan Natasha ke dunia nyata. Kenangan indah bersama Iz, sahabat masa kecilnya, yang telah berpisah lebih dari 13 tahun lalu, kembali menghantui ingatannya. Dia tersenyum sendiri, seolah-olah merasai kehangatan persahabatan mereka walaupun jauh di dalam hati, ada rasa rindu yang tak pernah hilang.
Tiba-tiba, suara lembut mamanya memecah lamunan itu.
"Alya, mama boleh masuk?" tanya Puan Humaira, sambil mengetuk pintu sekali lagi.
Natasha yang masih terperangkap dalam kenangannya, sedikit terkejut. Dia mengelap matanya yang tiba-tiba terasa pedih. "Ya, mama," jawabnya perlahan, cuba menenangkan diri.
Pintu bilik itu terbuka, dan Puan Humaira masuk dengan senyuman hangat. Natasha dapat merasakan kehadiran ibunya yang selalu memberi rasa tenang dalam hatinya. "Apa yang Alya fikirkan? Mama nampak macam Alya teringatkan sesuatu," ujar Puan Humaira sambil duduk di sebelah Natasha.
Natasha hanya mengangguk perlahan. "Ya, mama. Cuma... kenangan lama," jawabnya dengan nada yang sedikit berat.
Puan Humaira memandang anaknya dengan penuh pengertian. "Kadang-kadang, kenangan lama memang datang menjengah. Tapi, jangan biarkan kenangan itu menghalang langkahmu ke depan, Alya. Setiap perkara ada hikmahnya."
Natasha tersenyum tawar. "Mama selalu tahu apa yang perlu dikatakan."
"Kerana mama tahu, anak mama seorang yang kuat," kata Puan Humaira sambil mengusap kepala Natasha lembut. "Apa yang penting sekarang, Alya perlu fokus pada perjalanan hidupmu yang baru. Dunia ini penuh dengan peluang, jangan biarkan masa lalu mengikatmu."
Natasha mengangguk, tetapi hatinya masih diliputi rasa rindu yang mendalam pada sahabat yang pernah menjadi sebahagian besar hidupnya, Iz. Namun, dia tahu apa yang ibunya katakan ada benarnya. Waktu terus berjalan, dan dia perlu teruskan hidup.
Puan Humaira, melihat anaknya masih terdiam dengan pandangan yang jauh, memutuskan untuk membawa Natasha keluar dari lamunannya. Dengan senyuman lembut, dia berkata, "Alya, mari turun. Papa dan abang dah tunggu Alya untuk lunch sama-sama."
Natasha mengangkat wajahnya dan mengangguk perlahan. Walaupun hatinya masih sedikit berat dengan kenangan masa lalu, dia tahu bahawa momen bersama mama adalah sesuatu yang tak ternilai. "Terima kasih, mama," jawab Natasha dengan suara yang lebih ceria.
Puan Humaira hanya tersenyum.
Puan Humaira turun ke bawah untuk menyediakan makan tengah hari sekeluarga, dan Natasha mengikutinya dari belakang, namun fikirannya jauh melayang. "Aku tak akan mengalah, Iz. Aku akan cari kau," ucap Natasha perlahan dalam hati, tekadnya semakin membara.