…
The first thing I noticed was the stillness.
Wala na ang alon ng dagat na dati'y sumasalpok sa katawan ko, pati na rin ang malamig na haplos ng tubig sa balat ko. Sa halip, naramdaman ko ang malambot na bigat ng kumot na nakabalot sa akin, ang mahihinang ingay ng mga boses sa malayo, at ang banayad na init ng araw na sumisilip sa mga nakasarang kurtina.
Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata, inaasahang makita ang walang katapusang kalawakan ng dagat. Pero imbes, pamilyar na tanawin ang sumalubong sa akin—ang mga dingding ng isang kwarto na matagal ko nang iniwan.
Nanlaki ang mga mata ko habang iniisa-isa ang mga detalye—ang patterned wallpaper, ang lumang lamesa na punong-puno ng mga abubot noong kabataan ko, at ang pastel na kurtina na sumasayaw sa ihip ng hangin.
Ito… ito ang kwarto ko noong bata pa ako.
Biglang bumalot sa akin ang halo-halong emosyon: gulat, kalituhan, at takot. 'Wasn't I… wasn't I gone?' My last memory was of surrendering to the ocean, hinayaan kong tangayin nito ang lahat ng sakit at pangungulila. Pero nandito ako ngayon, gising at humihinga, nasa harap ng isang bersyon ng buhay na akala ko'y tapos na.
Bago ko pa maiproseso ang lahat, isang malakas na katok ang bumasag sa katahimikan.
"Alexa! Gising na!"
Boses ni Jenny.
Halos natigilan ako. Si Jenny. Ang kapatid kong bunso.
Tumigil ang mundo ko nang marinig ko 'yon—ang sigaw niya, mas malinaw, mas masigla kaysa sa huling beses na narinig ko siya. Noong huli kaming nag-usap, nasa kasagsagan na siya ng pagiging adult, dala-dala ang bigat ng responsibilidad. Pero ang boses niya ngayon, puno ng kabataan, ng sigla na parang walang problema sa mundo.
"Alexa! Male-late ka na!" Malakas na pagbukas ng pinto ang sumunod. Pumasok si Jenny, naka-pamewang, at parang teenager na teenager ang hitsura niya—nakapusod ang magulong buhok, at ang mukha niya, pinaghalong inis at lambing.
"'Wag mo kong pilitin na hatakin ka palabas ng kama!" iritadong sabi niya habang papalapit sa akin.
"Sandali…" bulong ko, halos hindi marinig. "Anong taon na ngayon?"
Nagtaka si Jenny, bahagyang ikiniling ang ulo. "Ha? Anong klaseng tanong 'yan? Syempre, 2015. October 13, 2015. Ngayon ang first day ng school mo, 'no! Bumaba ka na bago pa sigawan tayo ni Mama."
2015.
Para akong natulala. Sampung taon. Bumalik ako ng sampung taon sa nakaraan, sa panahong buo pa ang lahat—bago ang mga pagsisisi, bago ang sakit, bago ang mga desisyon na nagdala sa akin sa desyertong pampang na 'yon.
"Lex, okay ka lang ba?" Tanong ni Jenny, na ngayo'y mas malapit sa akin, ang mukha niya puno ng pag-aalala.
"I-I'm fine," sagot ko, pilit na ngumiti. "Just a strange dream, that's all."
"Well, ayusin mo na sarili mo! Ang dami nating gagawin today! Hintayin ka na ni Dad sa baba. Bilis na!" Tumalikod na siya at iniwang nakaawang ang pinto.
Habang nakatayo ako sa kama, parang unti-unting bumibigat ang lahat ng nare-realize ko. Nandito ako. Sa hindi maipaliwanag na dahilan, nabigyan ako ng pangalawang pagkakataon.
Huminga ako nang malalim at lumapit sa salamin sa ibabaw ng dresser. Napahinto ako, saglit na natakot makita ang repleksyon ko.
At doon ko siya nakita—ako, pero mas bata. Ang mukha ko, mas sariwa, mas walang bakas ng mga sugat na iniwan ng nakaraan. Ang mga mata ko, hindi na kasingdilim ng dati, kundi may kislap ng bago—pag-asa.
"Nabigyan ako ng isa pang pagkakataon," bulong ko sa sarili, sa babaeng nakatingin din sa akin mula sa salamin. "Pagkakataong itama ang lahat."
Ang bigat ng realization na 'yon ay bumalot sa akin. Ang mga susunod kong desisyon mula ngayon ang huhubog hindi lang sa buhay ko, kundi sa mga buhay ng mga mahal ko.
'Could I do it? Could I rewrite the story of my life without making the same mistakes?'
Naputol ang pag-iisip ko nang masamyo ko ang amoy ng almusal. Naririnig ko rin ang tawanan mula sa baba, ang tunog na matagal ko nang hindi naririnig. Ngayon, hindi na ito parang malayo. It felt like an invitation—a call to rejoin the world I thought I had lost.
Huminga ako nang malalim at humakbang palabas ng kwarto. Hindi ko alam kung ano ang naghihintay, pero para sa unang pagkakataon sa mahabang panahon, may halong kaba at pananabik ang puso ko.
Ngayon, hindi lang ito ang unang araw ng pasukan.
Ito ang unang araw ng bagong buhay ko.
…
Copyright © 2024 bibi_rok
All rights reserved.