Natisod sa pangatlong beses, natatakpan ng alikabok ang kanyang mga damit at ang kanyang mga paghinga ay walang kahirap-hirap, bumangon si Vukan at nagpatuloy sa pagtakbo patungo sa tulay sa unahan. Itinapon na niya ang sasakyan sa malayo at sinubukang sagasaan ito, dinadala ang kanyang sakit, ang kanyang kaakuhan, at ang kanyang pagmamataas sa kanya.
Nananatili sa kanya ang kawalan ng pag-asa, pagkabigo, at galit sa mukha ng kanyang mga magulang kahit gaano pa niya ito sinubukang linisin at hugasan ang kanyang sarili. Alam niyang nagkamali siya, pero alam din niyang hindi siya naiintindihan. Walang naglaan ng oras para makitang nasasaktan siya at gusto lang niyang marinig. Talagang naramdaman niya ang pangangailangan na marinig.
