Lumipas ang dalawang araw at unti-unting humina ang kapaligiran sa pagitan nila. Si Oliver, na naging napakatiyaga kay Vukan at laging handa at handang makinig sa kanya sa pag-iyak at pag-iyak magdamag, ay unti-unting napapagod sa pangyayari. Ang mga bagay ay lumala sa nakalipas na dalawang araw; Ginugugol ni Vukan ang karamihan sa kanyang oras sa banyo, habang si Oliver ay nag-iisip kung ano ang gagawin sa mga problema ng kanyang kapatid sa bahay.
Nahuli sa pag-iisip at nag-aalala tungkol sa kung ano ang maaaring mangyari sa kanyang kapatid na babae, siya ay natauhan nang ang pag-iyak ni Vukan ay muling napuno ng hangin.
"No! Not this time!" Malakas na sigaw ni Oliver habang inihagis sa gilid ng kama ang librong kunwari niyang binabasa.
Naglalakad patungo sa banyo ng ekstrang kwarto kung saan pinili ni Vukan na maging tagpo ng kanyang pag-iyak, sinuntok ni Oliver ang pinto at naramdamang sumuko ito sa kaunting pagsisikap.
