Naaalala ko noong bata pa ako...panahong may sakit pa ako. Actually noong 5 years old ako nadiagnose ako sa sakit na leukemia...unti-unti akong nanghina at dumating sa puntong nakaupo na lang ako sa wheelchair. (Taong 2005)

(Year 2010...)

Sa punto ng buhay kong iyon pakiramdam ko unti-unting nauubos ang lakas ko kasabay ang pag asang gumaling ako kasi palala ng palala ang sitwasyon ko pakiramdam ko dumidilim ang buhay ko anyway sabi ko sa sarili ko tutal mamamatay din naman na ako at makakapiling ko na sa wakas ang panginoon kasabay ng pagpikit ko ng aking mata ay nakatulog nang tuluyan.

Kaming mga may leukemia ay nagpapagaling sa Hospital na Leukemian Hospital. Ang mga bata doon ay binibigyan pa nilang scholarship sa oras na gumaling sila sa sakit tsaka pa lang nila makiclaim.

Ito ay para sa mga malalala ang leukemia na gaya ko. At isa ako sa napangakuan noon. Bawat isang pasyente ay mayroong silid na tig iisa at paliguan. Maaari kang lumabas kung naisin mo liban sa gabi may curfew hanggang 9:00 lang sa labas.

Kinabukasan...

Nagulat ako...parang may kasiyahan that time kalbo na ako at nakasaklob na lang ako, nanunuyo ang mga labi kaya dinidiladilaan ko.

Si Mama ang nagaalaga sa akin doon kasi wala kaming pera, mahirap lang kami. Yung kinakain namin ay laging lugaw na niluluto ni Papa bago pumasok ng trabaho. Isang kaldero maghapon na namin kakainin ni mama iyon tapos kinabukasan ganon uli ang dala niya.

Maswerte lang ako kasi yung gamutan ko ay libre. Kasi ama lang naman ni Papa may-ari ng Hospital. Ngunit dahil ayaw nyang maging tagapagmana itinakwil sya ng ama nito at pinabayaan.

Bagamat gayon libre ang pagpapagamot nya at lahat ng salinlahi. Kahit na ganon...iba pa rin trato nila sa amin. Tingin ay mga mabababang uri ng nilalang gamit ang mga matang mapanghusga.

Anyway, going back to our topic...

Ano kayang mayroon ma, bakit po parang masaya sa labas ng silid?

Gusto mong lumabas tara...tingnan natin!

Pagtingin ko ay mayroong mga 30 kalalakihan. Kakaiba ang kanilang itsura mga singkit, matatangos ang ilong, mapuputi, payat at maliliit ang labi. Mayroong gwapo mayroong hindi.

...

2 weeks bago magpuntang Pilipinas...

Sa Korea...

As a General Leukemia Specialist saan nyo gusto magojt?

Walang naisagot sila.

Sumagot si Joon Kwangmin 26 years old sa Pilipinas sir kaya?

Good! 1 year kayo doon after everything done you will back here for graduation! Weekly reports don't forget! Bukod pa sa araw-araw nyong natututunan.

Ah, sir lahat ba kami?

Oo kung gusto nyo!

Yown! Tuwang-tuwa ang mga estudyante.

Makakagala, pasyal, new environment.

Magready na kayo sa inyong dadalhin at gagamitin. Mga passport at important documents.

Sa bahay ni Joon Kwangmin...

Ma...pupunta akong pilipinas.

Ha, pano na yung mga kapatid mo?

Ma, kayo na bahala muna dumiskarte jaan...Doon na lamang ako didiskarte pang gastos ko! Si Kuya pagtrabahuhin mo di yang palamunin lang kagwapo nga, wala namang silbi!

Anong sabi mo, kwangson?

Lumalaki na ata ulo mo? Porket nagtatrabaho ka habang nagaaral.

Eh, ikaw nga nakapagtapos ka pero...sinasayang mo buhay mo sa pagtambay!

Wala kang alam! Wala! Wala kayong alam sa mga pinagdaraanan ko! Wala!

Tutal mapapasali na ako sa military simula sa December eh enjoyin ko na lang muna life ko!

Nais ito at nagkulong sa kanyang silid...si Kwangjun

Joon Kwangwon 27 years old panganay kay Kwangmin.

Shin Dami 45 years old ina ni Kwangmin, Kwangwon, Kwangjoon 22-graduating pati, Kwangya 19 years old 2ndyear college at Kwangson 17 years old-senior high school. Kwangmoon 5 years old.

Sa silid ni Kwangwon...

Di lingingid sa kaalaman nila si Kwangwon ay may pinagdadaanan...

Simula elementary to college binubully sya, sa trabaho naman bagamat masipag determinado at devoted sa trabaho ay madaliang natatanggal di dahil may nagagawa itong mali kundi dahil piniframe sya ng mga kasamahan nya sa kasalanang di sya ang may gawa, palibhasa baguhan, walang experience.

Halo-halo na ang emosyong nadarama nya, galit, poot, lungkot, stress, anxiety at ang malala ay depression.

Paulit-ulit na naririnig nito ang masasakit na salita sa kanya'y ibinabato nang kanyang ina at ama, ng kanyang mga kapatid, kaibigan, kakilala, tsismosa sa daan, at lalong lalo na nung ito ay pinafore ng kanyang mga pinagtatrabahuhan.

Biglang parang may ilaw na dimaan sa kanyang harapan na napakabis parang isang iglap...biglang sumagi sa isipan nya ang salitang patay!

"Marahil kung ako ay mamamatay, magwawakas na lahat ng aking paghihirap!"

Kaya naisipan nyang magpakamatay sa silid mismo niya...nagbigti ito at huli na ang lahat bago nila nalamang ito ay nagpakamatay.

Ngunit bago ito magpakamatay ay nagsulat muna sya ng liham pamamaalam...

"Dear my family...

Ako si Joon Kwangwon ay naisipan nang wakasan ang paghihirap ko, bagamat ito ay higit na masakit sa inyo ang paglisan ko ay buong puso ko itong pinagdesisyonan.

Dahil sa dami ng problema ko, sa bahay at labas ng bahay na nais kong takasan ngunit hindi ko magawa kahit saang lugar ako magtungo gulo lang talaga ang dulot ko.

Naisipan kong gawin ang bagay na ito dahil wala naman kasing nais makinig sa akin. Lahat tingin sa akin ay masama at gayon din ang mga ginagawa ko.

Kailan pa ba ako naging tama sa paningin nyo. Si Kwangmin kung makaasta sya panganay palibhasa may pakinabang, si Kwangjoon...paling harap ayos mong kausap tapos pagikinuwento na ako sa iba ako na ang masama.

Si Kwangya malayo ang loob sa akin kasi walang mahuthot.

Si Kwangson, pala barkada palibhasa kabataan...si Kwangmoon sana lumaking mabuting tao.

Paalam na, di ko na kaya! Hanggang dito na lang ako siguro...kayo ma ni Appa wag na laging magbangayan, dagdag stress sa akin marinig kayo.

Nagngingitngit ako sa galit sa tuwing wala akong maitulong sa inyo.

Salamat sa pagmamahal nyo sa akin at paghubog sa akin bilang isang mabuting tao.

Salamat mga kapatid sa pagaalala nyo sa akin kung ayos lang ako, di ko man masambit lahat ng problema ko pero pinagagaan nyo loob ko!

Lalo na sa iyo Kwangmin ikaw ang nagmistulang panganay at nagpapabaon imbis na ako ang gumagawa para sa inyo.

Appa, Ma... huwag na naman kayong magtalo sa maliit na bagay.

Sa usaping pera naman msging masinop kayo at matutong magipon.

Sya nga pala sa ilalim ng kama ko ay may box bukssn nyo pera ko iyong naipon. Mayroon yang lamang 10 million won magagamit ni Min at Joon sa kanilang paggraduate.

Oh, sya sige paalam na.

Kapag ako ay marereincarnate pipiliin ko pa ring maging pamilya nyo.

Nagmamahal...Joon Kwangwon."