'Volgens mij wordt ze alweer wakker.' Hoor ik een onbekende mannenstem zeggen. Het eerste wat ik merk als ik een klein beetje ontwaak is mijn hoofdpijn.
'Dat werd tijd. Ze was lang weg.' Een vrouw pakt mijn hand en voelt aan mijn pols. 'Haar bloeddruk is erg laag.' Iets later voel ik een paar vingers in mijn hals gelegd worden.
'Ik zal koud drinken voor haar halen.'
'Doe dat maar. Kan je ook een koud washandje meenemen? Oh en ook meteen een paar paracetamol.' De vrouw haalt haar hand weg bij mijn hals. 'Vanessa..' Ze pakt mijn hand vast. 'Vanessa, kan je in mijn hand knijpen?' Ik probeer mijn hand te bewegen. 'Goed zo, je bent al wakker aan het worden. Doe maar rustig aan.' Er wordt een hand op mijn voorhoofd gelegd. 'Kan je de airco harder zetten?' Niet veel later voel ik koude lucht over me heen glijden en zucht diep als ik iets kouds tegen mijn voorhoofd voel. Even later wordt het naar mijn nek verplaatst en nog iets daarna weer naar mijn voorhoofd. Als ik compleet wakker word, open ik mijn ogen. Mijn ademhaling is oppervlakkig en hoorbaar, alsof ik net tien kilometer gerend heb in een uur. 'Hey, ben je er eindelijk weer?' Ik kijk door de ruimte en zie alles dubbel. Mijn hoofd begint nog meer zeer te doen.
'Wat is er gebeurd?' Komt er zacht uit mijn mond als mijn stem niet mee wil werken.
'Je was flauwgevallen. Weet je er nog iets van?' Eva zit voor me, ik herken haar stem nu.
'Nee, maar ik heb nu heel erg hoofdpijn en nadenken lukt niet zo goed.'
'Zie je dubbel?'
'Ja.'
'Ben je misselijk?'
'Ja, ook.'
'Ik denk dat je een hersenschudding hebt. Is er iemand bij je thuis die voor je kan zorgen?' Eva legt het doekje weer in mijn nek. Ik schud mijn hoofd, waar ik direct spijt van heb als het de hoofdpijn en misselijkheid nog erger maakt. 'Dat is jammer. Ik zal iemand proberen te regelen die de komende tijd bij je blijft.' Mijn ogen vallen dicht omdat ik moe ben.
'Ik let wel op haar.' Stelt de man, die er blijkbaar ook nog is, voor.
'Heb je daar tijd voor? Je moet haar ongeveer om de twee uur wakker maken als ze slaapt.'
'Ja, dat komt wel goed. Ik wilde binnenkort toch vakantie nemen.'
'Beloof me dat je niets met haar doet.'
'Wat zou ik met haar moeten doen?'
'Je weet best wat ik bedoel, Lucian.' Zegt Eva. Bij het horen van zijn naam schieten mijn ogen weer open. Vaag zie ik hem voor me op het koffietafeltje zitten.
'Dat ben ik nooit van plan geweest. Ik heb genoeg aan Lisa en Pascal.'
'Ja, dat weet ik. Ze kunnen niet stoppen met praten daarover.' De vrouw staat op. 'Ik ga regelen dat een arts haar komt onderzoeken. Denk om haar zolang ik weg ben. Laat haar niet zelf drinken, haar oriëntatie en coördinatie zijn minder nu en eten mag ze het komende halfuur nog niet.' Eva verlaat de kamer, laat me achter met Lucian. Fuck. Mijn hart begint direct in mijn keel te kloppen.
'Hoe voel je je?' Vraagt hij nadat het even stil geweest is.
'Het kan beter.' Ik probeer op de klok te kijken, maar krijg mijn ogen niet scherp gesteld. 'Hoe laat is het?'
'Eén uur.'
'Had je geen vergadering nu?'
'Ja, maar één van mijn personeelsleden bewusteloos op de grond laten liggen zou me geen goede werkgever maken.' De aantrekkelijke man voor me lacht flauwtjes.
'Dat is waar.' Ik krijg een warm gevoel in mijn lichaam van zijn lach.
'Wil je al iets drinken?'
'Ja, dat lijkt me een goed idee.' Ik probeer me omhoog te drukken met mijn armen, maar dat lukt niet zo goed omdat ik te zwak ben. Lucian helpt me en komt naast me op de bank zitten. Hij geeft me de beker met koude, roze vloeistof aan en ik drink er van, met trillende handen. De man legt zijn handen om de mijne om de beker stil te houden, zodat ik rustig kan drinken. Door zijn aanrakingen tintelt mijn huid op die plekken en voel ik mijn wangen rood worden. Ik trek een vies gezicht als ik de mierzoete ranja proef. Als ik ergens niet van hou is het zoetigheid, maar voor nu is het misschien wel goed om een beetje suikers binnen te krijgen. Als ik genoeg heb gehad zet Lucian de beker terug op de koffietafel. Mijn hoofd begint nog meer pijn te doen en ik bedenk me dat mijn lenzen het wel eens kunnen verergeren. 'Heb je heel toevallig een spiegel hier? Mijn lenzen moeten uit.'
'Nee, helaas niet. Ik kan wel met je mee gaan naar de wc's?' Stelt hij voor. Is het verstandig om nu al op te staan? Ach, als Lucian bij me is kan er niet zoveel gebeuren.
'Dat kan wel.' Laat ik weten. De man helpt me op te staan en ondersteunt me terwijl hij me naar de damestoiletten brengt.
'Als je je niet goed voelt moet je het meteen zeggen. Je moet niet nog een keer flauwvallen.' Hij blijft in de deuropening wachten. Ik loop naar de grote spiegel die over de hele breedte van de muur loopt en probeer mijn lenzen uit mijn ogen te halen, wat lastig gaat met mijn nog steeds trillende handen. Via de spiegel kijk ik naar Lucian en zie dat hij me in de gaten houdt. Een storm vlinders vliegt weer door mijn buik en ik zucht. Zodra ik de lenzen uitgedaan heb zoek ik naar de prullenbak. Het zijn maandlenzen en ik heb ze nu een maand in gehad. 'Je draagt kleurlenzen?' Vraagt de man verbaast.
'Ja.' Ik gooi de lenzen in de prullenbak en was mijn handen.
'Ik dacht dat dat je eigen kleur was. Waarom draag je een andere kleur?'
'Beloof me dat je me niet gaat uitlachen.' Op de middelbare school werd ik vaak uitgelachen om mijn "rare" ogen.
'Waarom zou ik?' Hij loopt naar me toe en ik draai me om, richt mijn blik op de grond. De man komt zo dichtbij me staan dat ik zijn lichaamswarmte kan voelen. Onze schoenen raken elkaar bijna aan. Lucian legt zijn hand onder mijn kin, wat weer voor de fijne tinteling zorgt, en dwingt me in zijn ogen te kijken. Mijn hart gaat als een gek tekeer en ik krijg het bloedheet. Verwonderd trekt hij een wenkbrauw op en zijn mondhoeken krullen omhoog, net als bij de eerste keer dat ik hem zag. 'Je ogen hebben verschillende kleuren. Waarom verberg je dat?' Zijn blik gaat van mijn blauwe oog naar de groene en weer terug. Nog steeds ligt zijn hand onder mijn kin. Zo te zien heeft hij zich al een paar dagen niet geschoren en het staat hem enorm sexy. De spanning tussen ons is heel goed te voelen en ik kan aan hem zien dat hij het ook merkt.
'Ik vind het vervelend als mensen me blijven aanstaren omdat er weinig mensen zijn die verschillende kleuren irissen hebben. Vaak willen ze er van alles over weten en dat maakt me onzeker. En op de middelbare werd ik altijd uitgelachen.' Ik knipper een paar keer omdat mijn ogen droog worden. Uitgebreid laat Lucian zijn ogen over mijn lichaam gaan.
'Jij hoeft nergens onzeker over te zijn.' Van wat hij zegt worden mijn wangen rood. 'En nog wel het minste over je ogen. Dat maakt je juist weergaloos.' Zit hij nu serieus met me te flirten? Zijn gezicht komt dichter bij de mijne en mijn hart slaat meerdere slagen over. Shit! Shit! Shit! Gaat hij me nu echt zoenen? Door de spanning voel ik me weer licht worden in mijn hoofd en ik voel de kracht in mijn spieren verslappen. 'Vanessa.. gaat het met je?' Onderzoekend bekijkt hij me.
'Nee.' Breng ik uit terwijl ik lucht naar mezelf wapper met mijn handen. Ik begin sterretjes te zien en raak in paniek. Lucian neemt me in zijn armen en zet me vast tussen hem en de wastafel, waar ik met mijn kont tegenaan sta. Ik sla mijn armen om zijn nek en laat mijn bovenlichaam tegen de zijne rusten. Als ik niet zo duizelig was, was dit moment helemaal fantastisch geweest.
'Ik zal je terug brengen naar mijn kantoor. Je kan beter nog een tijdje op de bank blijven liggen. Hou me goed vast.' Lucian tilt me op en ik sla mijn benen om zijn middel. Hij draagt me terug naar zijn kantoor en legt me op de bank. Een opgeluchte zucht verlaat mijn lippen als de duizeligheid wegzakt. 'Is het zo beter?'
'Ja.' Ik sluit mijn ogen.
'Met je hoofdpijn ook?'
'Ja, nadat ik de lenzen uit had werd het minder. Maar ik heb er nog steeds last van.'
'Na zo'n val is dat logisch. Je moet de komende tijd maar rustig aan doen.' Hij legt zijn hand op mijn wang en geschrokken open ik mijn ogen. Lucian zit voor de bank op de grond en hij kijkt me aan. Hij laat mijn hart voor de zoveelste keer compleet op hol slaan. Ik verdrink bijna in zijn prachtige donkerblauwe ogen en sluit ze snel weer. 'Probeer maar even te slapen.'
-
-
De dokter bevestigde het vermoeden van Eva dat ik een hersenschudding heb. De komende één tot drie weken mag ik geen alcohol drinken, niet te lang achter elkaar tv kijken of muziek luisteren, niet autorijden en niet sporten. Verdomme. Wel mag ik ongeveer tien bladzijden per keer lezen, wandelen en veel slapen. Lucian wilde niet dat ik alleen thuis zou zijn, dus nam hij me mee naar zijn huis om voor me te zorgen. Hij had me direct op bed gelegd en wekte me om de twee uur.