จุดสีขาวหรือสีเทา
จุดสีเขียว
จุดสีเหลือง
จุดสีแดง
จุดสีส้ม
จุดสีน้ำตาล
บดินทร์ถอยห่างเล็กน้อย
"ที่นี่ไม่มีอะไรเหมือนบนพื้นดินเลยแฮะ" อเล็กซานเดอร์ประหลาดใจ
"แน่นอน" แคสซิโอเปียอุทาน "อย่างไวรัสที่ฉันมองอยู่ที่นี่ ปรกติพวกมันมีขนาดเล็กมากประมาณ 10-300 นาโนเมตร จะต้องขยายด้วยกล้องจุลทรรศน์แบบอิเล็กตรอน ที่กำลังขยายมากกว่าหนึ่งแสนเท่าจึงจะมองเห็น"
"ไหนๆ "
ทันทีที่อเล็กซานเดอร์เห็น เขาพลันเบิกตากว้างอย่างที่ไม่เคยเห็นอะไรสวยงามมากเท่านี้มาก่อน
[ไวรัส]
ลูกบอลกลมสีม่วงที่มีขนสีเดียวกันดูคล้ายเงาะ บนขนนั่นมีวงรีสีฟ้าสดใส
ไส้เดือนสีแดงเลือดนก ดูคล้ายมีดวงไฟติดตลอดตัว
กระบองเพชรสีเขียว
แคปซิดทรงยี่สิบหน้า
แมงมุมหัวกลมสีส้มที่มีคอสูงชะลูดและขาแมงมุมสีฟ้า…
อาจเป็นเพราะบดินทร์อยู่กับป๋ายเซียนจื่อบ่อย ประสาทสัมผัสถึงค่อนข้างไวกว่าคนทั่วไป
"นายจะทำอะไร" บดินทร์ยั้งตนเองไว้ไม่ให้ร้องตะโกนออกไปได้ทัน แต่ก็เกือบไป
ข้อศอกของอเล็กซานเดอร์ชะงักค้างบนอากาศ ระหว่างที่เขากับวิลเลี่ยมต่างฝ่ายต่างสบตากัน เพราะประสาทสัมผัสของวิลเลี่ยมไวเท่าความคิด มือของเด็กชายถึงกับหยุดข้อศอกของเพื่อนร่วมห้องไว้ได้ในทันที
อเล็กซานเดอร์ขยับข้อศอกถอยห่างออกมา ก่อนจะนวดลดปวด "ฉันก็กะจะใช้ข้อศอกกระแทกกระจกแตกน่ะซิ"
ส่วนวิลเลี่ยมลดมือลง เขาขยับออกห่างเล็กน้อย แต่ยังไม่ไปไหน
"ฉันจะไม่พูดหรอกนะว่านายมีความคิดที่เป็นภัยร้ายแรงต่อวงจรชีวิตเผ่าพันธุ์มนุษย์" แคสซิโอเปียร้อง "นายลืมแล้วเหรอ ศาสตราจารย์ใหญ่เตือนพวกเราทุกคนในห้องโถงไว้ว่าอะไร"
"ฉันจะจำทุกประโยคที่ใครต่อใครพูดได้อย่างไร"
"แต่ถ้าในประโยคยาวๆ นั้นมีคำสั้นๆ ที่ทำให้นายยังรอด ก็จำเป็นต้องจำไหมล่ะ" แคสซิโอเปียค้าน
"ไวรัสอะดีโน อ๋อ บังเอิญว่ามันก็คือแคปซิดทรงยี่สิบหน้าที่นายกำลังจะปล่อยให้มันแพร่กระจายมาสู่พวกเรา มันมีชีวิตอยู่ได้นานถึง 30 วันตามพื้นผิวสิ่งแวดล้อม ยกตัวอย่างเช่นลูกบิดประตู" เธอผายมือไปที่ผนังถ้ำ
"30 วันงั้นหรือ"
"มันก็ระบาดได้ตลอดทั้งปีไม่มีวันหยุดนั่นแหละ"