"ปูมะพร้าวมีเนื้อเยื่อคล้ายเหงือก แต่เนื้อเยื่อนี้ทำหน้าที่แลกเปลี่ยนก๊าซจากในอากาศ ไม่ใช่ในน้ำ -- อยู่ในน้ำนานแบบนั้น ที่พวกเราเห็นน่าจะเป็นวิญญาณปูมะพร้าวที่จมน้ำตายมาก่อน"
อเล็กซานเดอร์พยายามทำสีหน้าให้เหมือนกับว่าเรื่องที่แคสซิโอเปียเล่านี้เป็นเรื่องที่ไม่มีบรรยายอยู่บนมหาสมุทรนั่น
"หอยเบี้ยลิ้นเฟมมิงโก้" แคสซิโอเปียชี้ชวนให้ฟ้าประทานหันไปดูหอยทากทะเลสายพันธุ์หนึ่ง รูปร่างดูเหมือนกระดองเต่ามีลายจุดสีส้ม-เหลือง "สามารถเปลี่ยนพิษของกัลปังหารูปพัดให้กลายมาเป็นพิษของมันเอง"
เสียงกระตือรือร้นยังคงเล่าถึงสิ่งมีชีวิตต่างๆ ใต้มหาสมุทรที่เธอเรียนรู้มาอย่างรวดเร็ว และสงสัยว่ายังมีอะไรอีกบ้างที่เธอจะต้องเจอ
บดินทร์ต้องประหลาดใจที่รู้สึกความอุ่นสบายแผ่ซ่านไปถึงปลายนิ้วมือและนิ้วเท้าในฉับพลันทันที เขาเงยหน้าขึ้นมองข้างบน เห็นอักษร เขียนว่า [มังกรทะเลใบหญ้า]
[วงศ์ปลาจิ้มฟันจระเข้และม้าน้ำ]
"นายคิดว่ามังกรทะเลใบหญ้าหลั่งฮอร์โมนแห่งความสุขแพร่กระจายมาถึงคนได้ไหม"
วิลเลี่ยมไม่ตอบ
"บ้านมหาสมุทรน่าอยู่มาก นายคิดเหมือนกันไหม..."
*****
'คู่แค้นมักจะพบกันที่ทางแคบ'
ผนังมีชั้นวางตะเกียงรูปร่างต่างๆ ที่มีห่วงเรียงเป็นแถวและมีช่องใส่ไม้ยาวที่มีตะขอ
วิลเลี่ยมเริ่มหยิบตะเกียงที่มีห่วงแขวนกับตะขอของไม้ยาว กลายเป็นตะเกียงที่มีด้ามจับ
'1 - 2 - 3 - 4 - 5 – 6 - 7' ฟ้าประทานนับหิ่งห้อยที่อยู่ข้างในตะเกียง
ประตู มีป้าย เขียนว่า [วิชายาวิเศษมหัศจรรย์และสารพิษอันตรธาน: บทเรียนย่อย สารเสพติด]
[ดินแดนหลัก ใต้ดิน: ดินแดนย่อย นรก]
วิลเลี่ยมกระดกปลายไม้ขึ้นเพื่อใช้ตะเกียงส่องนำทางเดิน และแม้ว่าวิลเลี่ยมจะรู้สึกถึงน้ำหนักของตะเกียงที่มือของเขาเอง แต่ภาพตะเกียงมองดูเหมือนกับว่าลอยไปเองในอากาศ
พวกเขาก้าวเท้าช้าๆ เดินบนทางก้อนดินก้อนหินตะปุ่มตะป่ำ ที่นี่ดูเหมือนถ้ำ และมีบรรยากาศค่อนข้างชวนสยองอยู่แล้วโดยไม่ต้องมีขวดโหลแก้วใส่สัตว์ดองต่างๆ ตั้งไว้