"คุณงามความดีเป็นพยาน! ถ้ามนุษย์ต้นไม้ไม่บังเอิญวิ่งมาทางนี้ ฉันหมายถึง ถ้าพวกเราก้าวเร็วกว่านี้อีกก้าว อีกเเค่ก้าวเดียวเท่านั้น คนที่วางกับดักล่าสัตว์เหล่านั้นต้องนึกไม่ถึงแน่ว่าตนเองจะได้กินเนื้อเผ่าพันธุ์ไหน..." อเล็กซานเดอร์เป็นคนเเรกที่เริ่มโวยวาย
บดินทร์ตัวชาวาบเมื่อมองเห็นเเคสซิโอเปียมีท่าทางสงสัย นี่มันเกินไปแล้ว ต้องมาเจออะไรอีกหรือนี่หลังจากที่เพิ่งผ่านเรื่องสยองขวัญมา เขามองตามสายตาของเธอ
'เอ๊ะ กับดักหายไป'
มนุษย์ไม้กลุ่มหนึ่งในชุดเจ้าหน้าที่กรมอุทยานแห่งดินแดน สัตว์ป่า และพันธุ์พืช พวกเขานำกับดักออกไป
เป็นเรื่องน่าประหลาดใจที่รองเท้าคอมแบตนั่นไม่ส่งเสียงทุกย่างก้าวทั้งขาไปเเละกลับ
อเล็กซานเดอร์ใช้รองเท้าหนาเตะเศษกับดักพ้นเส้นทางสัญจรของเพื่อนๆ "กับดักอันตรายแบบนี้ น่าจะมีป้ายเตือนสักหน่อย"
หัวใจของบดินทร์หล่นวูบ "นายพูดอะไรน่ะ ถ้าเสียชีวิตถือเป็นเรื่องที่ร้ายแรง การมีชีวิตรอดแล้วต้องทุกข์ทรมานกลับเป็นเรื่องที่ร้ายแรงกว่า"
บดินทร์ชูเศษกับดักที่สนิมเกาะเขรอะ ก่อนจะใส่ปากกว้างของพลาสติกใส มีเทปกาวเขียนว่า
[ระวังบาดนิ้วเอ็นขาด ทำงานไม่ได้ 2 เดือน!]
[ติดเชื้อในกระแสเลือดเสียชีวิต!]
"เรามาเรียนวิชาความรู้ทั่วไป, บทเรียนย่อยคืออะไรนะ"
"เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าไม่มีพิษมั้ง" อเล็กซานเดอร์ตอบ "ที่จริงฉันไม่เเน่ใจนักหรอก ไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีหนังสือที่กระดาษข้างในไม่มีเนื้อหา"
"ไม่ใช่ไม่มี เเต่ยังไม่ปรากฏ" เเคสซิโอเปียมีท่าทีตกอกตกใจเสียเหลือเกิน "หนังสือ วิชาความรู้ทั่วไป คนอ่านจะเห็นตัวอักษรก็ต่อเมื่อเข้าใจวัตถุประสงค์ในการอ่าน 'เพราะอะไรนายถึงอ่านเนื้อหาส่วนนี้อยู่' 'อ่านไปเพื่ออะไร' "
บดินทร์ขมวดคิ้ว "ฉันจะเข้าใจได้ยังไงว่าฉันอ่านไปเพื่ออะไร ในเมื่อฉันยังไม่รู้ว่าอะไรล่ะที่ฉันจำเป็นต้องใช้ อะไรล่ะที่ฉันต้องเจอ"
เเคสซิโอเปียดูเหมือนจะอ่านใจบดินทร์ออก "มนุษย์ไม่ได้อ่านหนังสือเพราะมันบอกอนาคตได้หรอก" เธอดุ
"พวกนายรีบเหรอ, ใช่ว่าต้องสะสมคะแนนสอบเร็วๆ นี้" อเล็กซานเดอร์ถาม
บดินทร์ตอบได้อย่างรวดเร็วราวกับคำถามนี้ไม่ต้องผ่านกระบวนการคิด "นายต้องไม่เชื่อแน่ ฉันรีบมาก ถึงขั้นจินตนาการว่าสอบผ่าน และอยู่ในที่ปลอดภัยแล้ว หลังจากที่เห็นมนุษย์ต้นไม้นอนจมกองเลือดต่อหน้าต่อตานั่นเเหละ"
"บนโลกนี้มีที่แบบนั้นด้วยเหรอ"
"ที่บ้านฉัน"