ไม่นานฟ้าประทานก็เดินตามเพื่อนหายไป ตอนนี้เองที่ไรเนอร์กับหลุยส์กำลังอ่านข่าว
"คนเดินป่าโดนฉีกร่างเป็นชิ้นๆ อยู่ในป่า"
อเล็กซานเดอร์ทำหน้าสยอง ขณะที่บดินทร์วางช้อนอย่างเบา
"ตำรวจเจอลำตัวกับแขนข้างหนึ่งกับขาข้างหนึ่งริมทะเลสาบ มีแขนอยู่บนต้นไม้ด้วย อวัยวะที่เหลือส่วนมากยังหาไม่เจอ"
"ตรงกับที่เหยื่อเคราะห์ร้ายอีกคนหนึ่งโดนเมื่อสัปดาห์ก่อน เเต่ต่างสถานที่"
"พลตำรวจเอกปราชญ์ ประพฤติดีไม่มีที่ติ ผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติประกาศเตือน... ว่าอย่าเดินทางกับคนแปลกหน้า แม้คนแปลกหน้าอ้างว่ารู้จักคนใกล้ชิด..."
อยู่ๆ เสียงประกาศดังขึ้นมาตามโต๊ะต่างๆ ว่า "คาบเรียนเเรกจะเริ่มในอีก 15 นาที กรุณาจัดเก็บภาชนะบนโต๊ะรับประทานอาหารให้เกลี้ยงเกลา คุณเฟร็ดจะทำการล็อกโรงอาหารภายใน 15 นาที"
"ดิน เร็วเข้า รีบไปได้แล้ว จะไม่ทันแล้ว" อเล็กซานเดอร์เร่งเร้าเพื่อนที่ขมวดคิ้วราวกับว่าเขากำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง ก่อนเท้าทั้งสองคู่พลันหยุดกึก สายตาเหลือบมองไปที่แสงสะท้อนของป้ายตรงหน้าขนาดใหญ่ หลอดไฟสีสันหลายหลากกระแทกตาเรียงตัวเป็นอักษร เขียนว่า [ระวังตก! อยู่ระหว่างซ่อม]
ข้างหลังป้ายมีบันไดที่ขั้นหายไปหนึ่งขั้น ถ้าไม่ชะลอความเร็ว สองเพื่อนรักต้องเบรกไม่ทันจนตกหลุมแน่
มาถึงประตู มีป้าย เขียนว่า
[วิชา แนะแนว + โฮมรูม]
[ดินแดนหลัก พื้นดิน: ดินแดนย่อย มนุษย์]
"นายสองคน..." แคสซิโอเปียทำตาดุ
"รีบมาเร็วที่สุดแล้ว"
"ฉันอยากขอให้นายช่วยวางนั่นลง แล้วระดมเซลล์สมองของนายสองคนไปนั่งตรงนั้น" แคสซิโอเปียผายมือไปที่กระเป๋าเป้ของเพื่อนก่อนโต๊ะว่างหน้าห้อง ทำอเล็กซานเดอร์อึ้ง ขณะบดินทร์มองหาวิลเลี่ยมไม่เจอ
"ฉันมีเรื่องจะแจ้ง จะมีการเก็บขยะในทุกวันพุธเก้าโมงเช้านะ"
เด็กๆ จด
"ที่หน้าห้องพักของแต่ละคนมีจุดทิ้งขยะอยู่ หุ่นยนต์ถังขยะมีวิธีลงโทษสารพัดเมื่อใครก็ตามทิ้งขยะไม่ลงถัง ฉันเตือนแล้วนะ"