เมื่อหัวหน้าห้องหมดเรื่องแจ้ง บรรยากาศห้องเรียนก็เต็มไปด้วยความครึกครื้น เครื่องบินกระดาษถูกร่อนไป-มาข้ามศีรษะของฟ้าประทานที่นั่งถักไหมพรม
อเล็กซานเดอร์แข่งเกมออนไลน์กับบดินทร์
แคสซิโอเปียลุกจากเก้าอี้ตนเอง ก่อนทิ้งตัวลงนั่งพูดคุยหัวเราะคิกคักกับโต๊ะนั้นที โต๊ะโน้นที
"มาแล้วๆ "
ทันทีที่ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งกึ่งกระซิบกึ่งตะโกน ทั่วทั้งห้องพลันเงียบกริบ ทุกคนต่างนั่งอยู่ในที่ของตนเอง
ในตอนนี้เอง บดินทร์มองเห็นวิลเลี่ยมนั่งอยู่ที่โต๊ะหลังห้อง
ศาสตราจารย์สุเมอเรียนเดินผ่านประตูแรก เขาปรายตามองเข้ามาที่ห้องเรียนแวบหนึ่ง
หลังของเด็กๆ ตั้งตรงอัตโนมัติ เพราะก้นเขยิบไปชิดขอบด้านในของเก้าอี้ ส่วนหลังแนบตามแนวของพนักพิง
ยืดไหล่ ตั้งคอตรง
สะโพกและขาตั้งฉากกัน
ศาสตราจารย์สุเมอเรียนเริ่มชั้นเรียนด้วยการเรียกขานเลขประจำตัวนักเรียนคนแรกลุกขึ้นยืน นักเรียนคนนั้นจะนั่งลงได้ก็ต่อเมื่อเรียกชื่อเพื่อนหนึ่งคน หลังจากนั้นคนต่อๆ ไปจะต้องเรียกนามของคนที่ยังไม่ถูกเอ่ยถึง
"อย่างที่ทุกคนรู้ มนุษย์แต่ละคนไม่ได้ผลิตจากโรงงาน จึงไม่เหมือนกันทั้งหมด ทุกอาชีพต่างมีคุณค่าในตัวเองและกำเนิดเพื่อช่วยชีวิตทั้งนั้น"
"อาชีพคนกวาดถนนลดอุบัติเหตุบนท้องถนน"
"อาชีพคนเก็บขยะลดโรคระบาด"
"อาชีพค้าขายเป็นสื่อกลางการแลกเปลี่ยน"...
"ทุกอาชีพต่างสำคัญ"
โต๊ะและเก้าอี้เดี่ยวจัดเรียงสลับ นั่นทำให้เด็กที่ตั้งใจหลับในชั่วโมงเรียนค่อนข้างลำบาก เพราะศาสตราจารย์สามารถมองเห็นนักเรียนทุกคนได้อย่างทั่วถึง
"ตั้งใจเรียนในห้องเรียนได้อย่างเต็มที่, เนื้อหาแต่ละชั่วโมง พวกเธอสามารถเข้าระบบ K + เพื่อทบทวนเรื่องที่เรียนไปได้"
[เบอร์โทร: XXX-XXX-XXXX]
[จดหมายอิเล็กทรอนิกส์: XXXXXXXX_XXXXXXXXX@XXXXXXX.XXX]
[แอปพลิเคชันแชท: XXX-XXX-XXXX]
บดินทร์ฟุบหลับอย่างมีความสุข รู้สึกตัวตื่นเมื่อแขนถูกสะกิด
"ฉันมีอะไรติดหน้าเหรอ" เขาถาม มองดูอเล็กซานเดอร์พยักเพยิดไปข้างหลังของเขา
"ดูขอบตาดำๆ บนใบหน้าหล่อๆ ของคุณสิครับ" บดินทร์เงยหน้าขึ้น มองเห็นศาสตราจารย์สุเมอเรียนยิ้มกว้างชวนขนลุก