บดินทร์มองเนื้อกุ้งมังกรกับปลาหมึกขนาดพอดีคำเมื่อพ้นอาณาเขตขอบโต๊ะรอบใน ที่ตอนนี้อยู่ในปากของอเล็กซานเดอร์กับอะลีฟ สองคนนี้ช่างเลือกที่มาอยู่ข้างๆ เขาซะเหลือเกิน
"ถ้าตกพื้น เสียดายแย่"
บดินทร์หัวเราะแหะๆ ก่อนทำท่าจะคีบปูในจานของอะลีฟและหอยเป๋าฮื้อในจานของอเล็กซานเดอร์ แต่เขามีหรือจะทันลิงในร่างมนุษย์
บดินทร์นั่งลงที่บ้านอวกาศ หลังจากที่อเล็กซานเดอร์บอกว่านักร้องในดวงใจใครหลายคนอยู่ที่ประตูหมายเลขเก้า ทำให้นักเรียนหลายคนลุกออกไป
"ถ้าเป็นน้องสายโลหิตก็เป็นเหมือนน้องชายนั่นแหละ ถ้านายมีคำถามอะไรไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องเรียนก็ถามรุ่นพี่อย่างฉันคนนี้ได้เลยนะ" ดีแลนด์บอกบดินทร์
"ขอฝากตัวด้วยครับ"
อเล็กซานเดอร์กระแอมกระไอเล็กน้อย ก่อนถามว่า "แล้วผมล่ะ"
"เหมือนน้องชายของเพื่อน" ทีป์สุรธเนสเอามือมาคล้องคออเล็กซานเดอร์ "ฉันจะคอยดูแลนายเอง ฉันเป็นพี่สายโลหิตของนายนะ"
บดินทร์กับอเล็กซานเดอร์ใช้ตะเกียบแข่งกันว่าใครจะเป็นคนที่คีบโมจิหยดน้ำมาได้ก่อน จากดวงดาวที่เรียงเป็นจระเข้คลานหนีอย่างรีบเร่ง
อเล็กซานเดอร์มองดูเข็มกลัดของทีป์สุรธเนส ใต้สัญลักษณ์ของวิชาสะสมประสบการณ์ชีวิตจะมีตัวอักษรย่อ ช.ม.
"อะไรคือ ช.ม. , ชั่วโมง เหรอ"
วิลเลี่ยมที่กำลังดื่มชาดำสำลักอยู่ เขาหยุดดื่มทันที พยายามยืดคอตรงๆ เพื่อเปิดหลอดอาหารให้กว้างขึ้นพร้อมๆ หายใจเข้าลึกเต็มที่ กลั้นลมหายใจออกนับ 1-3 หันไปทางที่ไม่มีใคร แล้วไอออกมา 3-4 ครั้ง ภายในมือ บดินทร์ส่งผ้าเช็ดหน้าให้ แต่วิลเลี่ยมหยิบของตนเอง
เด็กๆ มองดวงดาวหญิงสาวที่มือซ้ายถือรวงข้าว ส่งโมจิหยดน้ำให้คนที่ยังไม่ได้กิน
"ชั่วโมง ใช้ ชม. เป็นตัวย่อ, ส่วน ช.ม. ย่อมาจาก ชีวิตมีค่าเกินกว่าจะประเมินค่าได้" ทีป์สุรธเนสเริ่มอธิบาย
"อยู่ที่นี่การมีชีวิตอยู่เป็นเรื่องยากมากเลยนะ ปีสองต้องเรียนเรื่องประกอบอาวุธ ปีสามกู้ระเบิด แต่ก็นั่นล่ะ คงอีกนานน่าดูกว่าที่พวกนายจะเรียนครบทุกบทย่อยจากรายวิชาหลัก" ดีแลนด์ส่งจานที่มีกล้วยขนาดเท่าทารกแรกเกิดให้บดินทร์