บดินทร์ได้ยินเสียงหึ่งๆ ของคนนับร้อยดังลอดมาจากประตูไม้โอ๊กบานมหึมาที่อยู่ตรงหน้า 'คน'อื่นๆ น่าจะมากันแล้ว
เงียบกริบ
อเล็กซานเดอร์กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก
บดินทร์มองชายในชุดเกราะทั้งสองดึงบานประตูไม้โอ๊กบานมหึมาให้เปิดออกกว้าง ปรากฏทีป์สุรธเนส "พวกเราพร้อมต้อนรับพวกเขาแล้วครับ"
*****
ห้องโถงกลางนั้นใหญ่จนเอาเรือนไทยของบดินทร์ใส่เข้าไปได้ทั้งหลัง กำแพงหินติดไฟสว่างไสว
"เดินตามฉันมา"
เด็กๆ เดินตามศาสตราจารย์สุเมอเรียนไปตามพื้นปูด้วยหิน ออกจะเบียดชิดกันมากกว่าปกติ ต่างกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างกระวนกระวายใจ
"คนเยอะมากเลย"
"นั่นสิ เยอะขนาดนี้เลยเหรอ"
"ตื่นเต้นมากเลย"
"ผ่อนคลายเข้าไว้ ลูกผู้ชายจะมาตื่นเต้นอะไร"
"นายไม่ตื่นเต้นเหรอ"
เพดานสูงลิ่วเสียจนคะเนความสูงไม่ถูก กระจกใสเห็นท้องฟ้า
"นายช่วยบอกฉันทีว่าที่เพดานไม่มีลูกตากลอกไป-มา ฉันรู้สึกเหมือนเห็นแต่อาจจะไม่มีจริง"
อเล็กซานเดอร์มองกำแพงที่มีหัวสัตว์ต่างๆ ปากคาบหม้อเพลิง (มีป้ายทองเหลือง เขียนว่า สัตว์สังเคราะห์) ก่อนจะมองไปที่เพดานแขวนระย้า และไต่ระดับขึ้นไป
"มีเผ่าพันธุ์ติดปีกหลายหลากเลยน่ะ"
โต๊ะยาวเก้าตัวมี'คน'อื่นๆ นั่งเต็ม
จู่ๆ ก็มีไฟส่องตรงหน้าเมื่อพวกเขาหยุดยืนอยู่ข้างหน้าแท่นต้องประสงค์
ปรากฏ [ธงสี่เหลี่ยมผืนผ้าพื้นสีดำและสีขาว กึ่งกลางธงเป็นรูปเนบิวลาเรืองแสง]
[ธงสีฟ้าและสีขาว กึ่งกลางธงเป็นรูปพายุหมุนระเบิด]
[ธงสีทองและสีขาว กึ่งกลางธงเป็นสองมือกับลูกโลก]
[ธงสีเขียวและสีขาว กึ่งกลางธงเป็นรูปต้นไม้แห่งชีวิต]
[ธงสีน้ำเงินและสีขาว กึ่งกลางธงเป็นรูปเกลียวคลื่นโมเสก]
[ธงสีแดงและสีขาว กึ่งกลางธงเป็นรูปเกล็ดหิมะ]
[ธงสีชมพูและสีขาว กึ่งกลางธงเป็นรูปหยดน้ำ]
[ธงสีรุ้งและสีขาว กึ่งกลางธงเป็นรูปภูเขาโต๊ะ แท่นสูง และสามเหลี่ยม]
[ธงสีน้ำตาลและสีขาว กึ่งกลางธงเป็นรูปทรายกะโหลกมนุษย์]
ป้ายเนื้อเพลงประจำโรงเรียนจากเพดานยาวเหยียดลงมา ตัวอักษรบรรทัดสุดท้ายเหนือระดับความสูงของคนที่สูงที่สุด