ทุกคนต่างนิ่งเงียบ สายตาของบดินทร์จ้องมองขึ้นไปที่ต้นราชพฤกษ์ใหญ่มหึมาที่อยู่เบื้องบน ลักษณะคล้ายอุโมงค์ตระหง่านง้ำเหนือพวกเขา แสงแดดอ่อนๆ สายลมเย็นสบาย
เมื่อดูลาฮานหยุดลง ณ ประตู เสียงครึกโครมของกีบเท้าม้าถึงหยุด
ทันทีที่บดินทร์ยืนบนพื้น มีเสียงร้อง "อู้ฮู..." ดังลั่น
เด็กๆ มองเห็นกำแพงสูงเสียดฟ้า หน้าต่างแต่ละช่องของปราสาทสีขาวส่องแสงเป็นประกายช่องละสีสันสดใสอยู่ใต้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆรูปต่างๆ
สวยงามราวกับดินเเดนในเทพนิยาย
"นักเรียนชั้นปีที่หนึ่งนะครับ" ดีแลนด์ ธัญพิสิษฐ์ เลย์ ฮัดสัน (ดี.ซี.) ต้นแขนสวมปลอกแขนสีแดงที่มีด้ายตัวอักษรสีขาว ปธ. ไว้, ปธ. 'ประธานนักเรียน' ยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าปราสาท "ส่งบัตรประจำตัวนักเรียนด้วยครับ"
บดินทร์ส่งบัตรประชาชนที่ผ่านการรับรองสถานภาพการเป็นนักเรียนถึงมือดีแลนด์ ด้านข้างของเขามีผู้ชายผิวซีดที่หน้าตาดูเอาจริงเอาจัง ผมสีดำรวบเป็นหางม้าผูกริบบิ้น เช็กชื่อเพื่อตรวจสอบจำนวนนักเรียนของเด็กทุกคนระหว่างที่รอรถม้าเข้ามาจอดครบทุกคัน
รอไม่นาน ประธานนักเรียนก็ส่งบัตรประชาชนใบเดิมกลับมาสู่เจ้าของ "บัตรประจำตัวนักเรียนนี่เป็นใบอนุญาตเข้าหอพักของพวกคุณ พกติดตัว อย่าทำหายนะครับ"
บดินทร์มองเห็นอักษร เขียนว่า [หอพักเทพนักรบ ห้องนอน 109]
"เชิญตามผมมาครับ"
เด็กๆ เดินตามเซอร์คอนสแตนติน (ทุกคนมักจะเรียกเขาว่า 'หัวหน้า' ของสุภาพบุรุษในชุดเกราะ) เขาเดินอย่างคล่องแคล่วราวกับโมเลกุลของเส้นใยน้ำหนักช่างเบาบาง
ขณะที่พวกเขาเดินขึ้นบันไดหินอ่อนหรูหรากว้างประมาณสิบคนเรียงหน้ากระดานที่ทอดนำขึ้นสู่ชั้นบนและหยุดยืนอยู่กับที่เมื่อมีศาสตราจารย์สุเมอเรียนอยู่ตรงหน้า
เเคสซิโอเปียถึงกับยกมือขึ้นปิดปากเพื่อกลั้นเสียงกรีดร้องอย่างตกใจ เมื่อกี้เธอเห็นเขายังยืนอยู่กับดีแลนด์ที่โต๊ะยาวสำหรับลงทะเบียนหอพัก ซึ่งเป็นระยะทางที่เธอเดินผ่านมาไกลมากๆ เเล้ว