"พยาธิชอนไชไปที่เส้นเลือดทั่วร่างกาย ก่อนจะเข้าในปอดทำให้ไอเรื้อรังจนเลือดออก --
ไชเข้าตาบอด -- ไชเข้าสมองปวดหัว ชักเกร็งเป็นระยะ อาเจียน ไข้นับสัปดาห์ หมดสติ -- ไชเข้าไขสันหลัง คอแข็ง อัมพาต -- ไชเข้ากล้ามเนื้ออ่อนแรง ไม่ตอบสนองต่ออาการเจ็บ -- ไชเข้าหัวใจล้มเหลวถึงตาย"
"ฉันตรวจอุจจาระกับแพทย์ประจำตระกูลกรีกทุกปีแหละ"
บดินทร์วางช้อน เขาเลื่อนชามต้มยำลอบสเตอร์น้ำข้นที่ยังไม่พร่อง ไปวางใกล้แคสซิโอเปีย "ป้องกันอาหารติดคอ"
อเล็กซานเดอร์หัวเราะ "เครื่องดื่มเย็นสดชื่นพร้อมเสิร์ฟแล้วครับ" เขาส่งแก้วให้บดินทร์ที่รับประทานอาหารไม่ลงก่อน "ช็อกโกแลตดำ กระตือรือร้นและอารมณ์ดี" ถึงส่งอีกแก้วให้แคสซิโอเปีย "ส้ม -- บำรุงผิว"
เด็กชายสองคนมองเด็กหญิงที่ไม่รู้ว่าคำพูดของตัวเองกลายเป็นอาวุธ เธอยังคงมีความสุขอยู่กับอาหารตรงหน้า
"ไม่มีใครตายเพราะกินปลาสุกหรอก แต่กำลังจะมีคนตายเพราะอดอาหาร" อเล็กซานเดอร์พยักเพยิดไปที่บดินทร์ทันทีที่แคสซิโอเปียเงยหน้ามอง
"กินสิ นายยกออกมาจากสายพานแล้ว จะคืนกลับที่เดิมก็น่าเกลียด"
อเล็กซานเดอร์พ่นลมออกจมูก มองเพื่อนทั้งสองคนสลับไป-มา คนหนึ่งเกิน อีกคนขาด "คนทำอาหารที่นี่ซื่อสัตย์ต่อหน้าที่มากพอจะแช่แข็งแซลมอนและปลาทะเลอีกหลายชนิดที่อุณหภูมิต่ำกว่าลบ 20 องศาเซลเซียส เป็นเวลา 7 วัน หรือต่ำกว่าลบ 35 องศาเซลเซียส อย่างน้อย 15 ชั่วโมง"
เเคสซิโอเปียร้องอ๋อ ก่อนจะอธิบายให้บดินทร์ที่มีสีหน้างงงันฟัง "เขาหมายถึง พยาธิและเชื้อจุลินทรีย์ต่างๆ ที่ปนเปื้อนตายหมดเเล้ว กินได้อย่างสบายใจล่ะ"
บดินทร์พยักหน้า เขายิ้ม ก่อนจะคีบปลาเเซลมอนเข้าปาก
ทุกแก้วมีฝาแก้วแบบยกดื่มได้เลย แต่มีหลอดที่ย่อยสลายได้ตามธรรมชาติอยู่ในซองกระดาษต่างหาก ส่วนน้ำเปล่าบริการตัวเอง
อเล็กซานเดอร์บอกเล่าเรื่องราวของเขาให้บดินทร์ฟังว่า เขามาจากจังหวัดอยุธยา ที่ซึ่งนักท่องเที่ยวที่สนใจประวัติศาสตร์ไทยนิยมขี่หลังช้างเที่ยวชมเมืองโบราณ
ส่วนเเคสซิโอเปียมีบ้านอยู่หลายจังหวัด เเต่บ้านที่เธอชอบมากที่สุดอยู่ที่จังหวัดลพบุรี ที่ซึ่งมีลิงปีนต้นไม้เก็บผลไม้ให้เธอ
พวกเขาทั้งสามเหมือนจะพูดคุยกันด้วยบรรยากาศเป็นมิตร