ปิยาภรณ์ การถัก (อาร์ต) หญิงวัยกลางคนพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง เธอสวมเสื้อคอกระเช้าลายดอก นุ่งผ้าถุงลายดอก สังเกตที่เท้าของเธอว่างเปล่า น่าจะใช้รองเท้าคู่เดียวกับลูก
เป็นภาพที่สลดหดหู่เมื่อหญิงวัยกลางคนใช้แขนเขยิบก้นไปจากที่เดิมเล็กน้อยเพราะขาเคลื่อนไหวไม่ได้ และยิ่งมองยิ่งพาน้ำตาไหลเมื่อเธอพยายามเขยิบอย่างยากลำบากขณะพยายามไล่ตามจะตีลูก เสียงเอ็ดตะโรดังลั่น ทำเด็กหญิงร้องไห้โฮ สะอึกสะอื้นอย่างน่าเห็นใจ
"แม่ไม่เคยสอนให้ฟ้าถือเอาสิ่งของที่เจ้าของเขาไม่ให้!" ปิยาภรณ์เสียงสั่นเครืออย่างเสียใจสลับไอ
เสียงสั่นติดๆ ขัดๆ สลับเสียงสะอื้น "หนะ -- หนู -- มะ -- ไม่อยะ -- อยาก -- ให้แม่ป่วย -- ตะ -- ตาย" ขวดยาเเก้ไอในมือสั่นๆ เกือบจะหลุดร่วงเพราะเหงื่อ
หญิงชราลูบหลังปิยาภรณ์ ขณะคิดว่าถ้าตนมีมืออีกคู่ก็คงจะปลอบฟ้าพร้อมๆ กัน
ปิยาภรณ์ละอารมณ์โกรธเมื่อหญิงชราบอกว่าเธอจ่ายเงินซื้อมาอย่างถูกหลักมนุษยธรรม เเต่การซื้อยาเองโดยไม่มีใบสั่งเเพทย์ก็เสี่ยงติดเชื้อดื้อยาเเบคทีเรียเสียชีวิต
*****
หญิงต่างวัยสามคนกล่าวขอบคุณ ไดสุเกะ ไฮยาโตะ ซามูไรชุดเกราะที่เข็นรถนั่งจากทางเข้ามาส่งถึง 'เเผนกคัดกรอง' ภายในโรงพยาบาล
หญิงชรามองสองแม่-ลูกที่ยากจนถึงขนาดใช้ใต้สะพานแทนบ้าน ไม่มีแม้แต่กระแสไฟ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องทีวีหรืออินเทอร์เน็ต แค่เงินจะซื้ออาหารกินก็ยังไม่มี อาหารที่วางอยู่มีทั้งผลไม้ที่เน่าหย่อมหนึ่ง ขนมปังที่ขึ้นราหย่อมหนึ่ง และน้ำก้นขวดกองหนึ่ง
"ที่ผ่านมาเธอนอนที่ใต้สะพานตลอดเลยหรือ"
"บางทีก็ห้องน้ำสาธารณะ" ปิยาภรณ์ตอบ ขณะมองอย่างเจ็บปวดไปที่ลูกสาวร่างแทบปลิวเพียงเพราะลมพัดอย่างไม่ละสายตา
"เรียนหนังสือที่ไหน"
"ฉันไม่มีเงินให้ไปเรียนหรอก มารู้ทีหลังว่าเธอ 'ครูพักลักจำ' " (เธอหมายถึงฟ้าประทานเดินข้ามภูเขาไปที่โรงเรียน แอบฟังศาสตราจารย์สอนนักเรียน)
"ไปโรงเรียนกับฉันสิ"
"ฉันเพิ่งบอกคุณอยู่ว่า ฉันไม่มีเงินให้ไปเรียนหรอก"