Chereads / BADIN AKKRARABODINDECHA AND THE LAND AFTER DEATH / Chapter 17 - มาตรการควบคุมความปลอดภัย

Chapter 17 - มาตรการควบคุมความปลอดภัย

[61-72 เดือน เริ่มมีฟันแท้ดันฟันน้ำนมหลุด [อายุประมาณ 17-21 ปี นู่น ฟันแท้จะครบ 32 ซี่]]

บดินทร์อายุ 6 ขวบแล้ว นางราชพฤกษ์บีบยาสีฟันผสมฟลูออไรด์ 1000 ppm ขึ้นไป ขนาด 1-2 เซนติเมตร ให้บดินทร์แปรงฟันเอง แต่ถึงกระนั้น คนเป็นแม่ก็ยังคงต้องตรวจซ้ำและช่วยแปรงซ้ำบริเวณที่ผู้เป็นลูกยังแปรงไม่สะอาด

บดินทร์ช่วยทำงานบ้านตามกำลัง นายยุทธนาชื่นชมเมื่อบดินทร์มีน้ำใจ, บดินทร์ช่วยจัดโต๊ะอาหาร

นางราชพฤกษ์ชื่นชมเมื่อบดินทร์ให้ความร่วมมือ, เทวราชสอนให้บดินทร์รู้จักซ้าย-ขวา หน้า-หลัง

บน-ล่าง

สิ่งหนึ่งที่นางราชพฤกษ์ทำมาตลอด เธออุ้มบดินทร์อย่างนุ่มนวล ไม่เขย่าและโยนตัวลูกเพราะอาจจะเกิดเลือดออกในสมองและประสาทตา เธอโอบกอดเขาแนบอก สบตา ป้อนนม ยิ้ม พูดคุย หัวเราะ และร้องเพลงเห่กล่อม

ไม่ทาแป้งที่อวัยวะเพศ ป้องกันโรคมะเร็ง

= สวนสนุก =

"ดินต้องการเล่นเครื่องเล่นอะไร" นางราชพฤกษ์เอ่ยถามอย่างอารมณ์ดี

"หอคอยทิ้งดิ่งสูงที่สุดในสวนสนุกครับ" บดินทร์หัวใจพองโต

"หลุดจากอุปกรณ์รัดตัวตกลงมากระแทกกับพื้นด้านล่าง เสียชีวิต ไม่อนุญาตค่ะ"

"มีรถพยาบาลเตรียมพร้อมสำหรับกรณีฉุกเฉินอยู่ในบริเวณสวนสนุก ลูกตุ้มยักษ์ก็ได้" บดินทร์เสนออย่างมีความหวัง

"แกนหักกลางอากาศอย่างกะทันหัน เหวี่ยงคนเล่นกระเด็นหลุดจากที่นั่งตกลงมาที่พื้น เสียชีวิต ไม่อนุญาต"

"ล่องแก่ง" บดินทร์เสียงอ่อย

"พุ่งออกนอกราง คนเล่นกระเด็นออกจากตัวเรือกระแทกพื้น เสียชีวิต"

"ปราสาทลม"

"ถูกลมกรรโชกพัดอย่างรุนแรงกระทันหัน จนทำให้เครื่องเล่นลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าสูง ส่งผลให้คนที่กำลังเล่นอยู่นั้นตกลงมาสู่พื้นดิน เสียชีวิต"

"แม่!"

นายยุทธนาหัวเราะ "คุณบอกเลยว่าเครื่องเล่นไหนปลอดภัย หรือพวกเราจะไปอ่านป้าย

มาตรการควบคุมความปลอดภัยและกฎระเบียบที่แนะนำเครื่องเล่นอยู่นั่นล่ะ"

แล้วบดินทร์ก็รีบวิ่งออกไปก่อนที่นางราชพฤกษ์จะทันพูดว่าอะไร

[พ่อกับแม่ สองคำ ฟังยิ่งใหญ่]

[ทรัพย์คลังใน เวลา ต้องจัดสรร]

[ลูกอิดเอื้อน ไม่ทำ น่าดุดัน]

[เล่นไม่กิน ชมคน ที่อยู่เป็น]

[ลูกรับจ่าย เพียงพอ ตามแบบอย่าง]

[พูดไม่จำ เท่าต่าง ทำให้เห็น]

[เวลาห้าม หาสิ่ง ทำแทนเป็น]

[ฝาผนัง ละเว้น กระดาษดล]

[ทำโทษใช่ โกรธเกลียด ด้วยอารมณ์]

[พฤติกรรม เหมาะสม ติดตามตน]

[ขาดสติ พังของ กระปุกตน]

[โมโหหนัก ตีคน อย่าหาทำ]

นกพิราบป่าตัวใหญ่เกาะอยู่ที่ต้นไม้ ข้างๆ มีนกแก้วขนาดเล็ก สีสันสดใส กำลังร้องเพลง

"เด็กคนนี้อย่างไรก็ไม่ผ่านการประเมินคุณสมบัติผู้สมัครเข้าศึกษาโรงเรียนไกลกังวล ทักษะการเอาตัวรอดเต็ม 100 ผมให้ 0.000000001 คะแนน"

นกพิราบป่าตัวใหญ่หายไปแล้ว กลายเป็นชายพิการท่าทางหงุดหงิด

"กระทรวงศึกษาธิการอนุมัติจดหมายเชิญของบดินทร์ อัครบดินทรเดชาแล้วครับ"

นกแก้วสีสันสดใสหายไป ก่อนจะกลายเป็นชายหนุ่มตาชั้นเดียว หัวโล้น และมาพร้อมกับท่าทางสนุกสนานเฮฮา แต่คำพูดชวนอึ้ง