= โรงพยาบาล =
[นอกเวลาทำการ]
"ไม่มีอะไรอันตรายกว่าการคิดว่าไม่อันตราย"
ณ สวนสาธารณะ บดินทร์เล่นปืนอัดลมกับเทวราช ทำพิสดารอย่างไรก็ไม่รู้กระสุนถึงกระแทกตา
มองเห็นพร่ามัว กุมารแพทย์ประสานกับจักษุแพทย์ส่งตรวจความดันตา
ณ เรือนไทย เทวราชดูรายการมวยปล้ำ เขาเอาหัวน้องชายปักแล้วบิด อีกนิดเดียวน้องชายจะคอหัก บดินทร์เส้นเลือดฝอยแตกในโพรงจมูกถึงกับเลือดกำเดาไหล เขาหัวเราะแหะๆ พร้อมๆ กับเลือดกำเดาหยดแหมะๆ
ณ ชายทะเล บดินทร์กระโดดหน้าผา แขนหัก เข้าเฝือกอ่อนบริเวณแขนชั่วคราว เขาบอกว่าสะดุดบนอากาศ สร้างความงุนงงให้กับคนฟัง
'ไม่สลบไป ไม่ซึม ไม่อาเจียนแบบพุ่ง ไม่งอแงมากจนผิดปกติ ไม่มีข้อบ่งชี้ถึงอาการบาดเจ็บทางสมอง'
นางราชพฤกษ์ได้รับแผ่นพับสังเกตอาการทางสมองในช่วง 24 ชั่วโมงแรก บดินทร์ถูกปลุกทุก 2-4 ชั่วโมง เพื่อประเมินความรู้สึกตัวของเขาว่าลดลงหรือไม่
[ขอให้รีบมาพบแพทย์โดยทันที ถ้ามีการเปลี่ยนแปลงดังต่อไปนี้]
[ซึมลงกว่าเดิม ปลุกไม่ตื่น หรือ หมดสติ]
[กระสับกระส่าย การพูดหรือพฤติกรรมผิดปกติ]
[ชักกระตุก]
[แขนขาอ่อนแรงลง]
[มีไข้]
[อาเจียน]
[อาการปวดศีรษะที่รับประทานยาแก้ปวดแล้วไม่ทุเลา]
[มีน้ำใสหรือน้ำใสปนเลือด ออกจากหู จมูก หรือลงคอ [ไม่ควรสั่งน้ำมูก]]
[ปวดท้ายทอย]
[เวียนศีรษะ ตาพร่า หรือเห็นภาพซ้อน]
[อาการผิดปกติอื่นๆ ที่น่าสงสัย]
ณ ห้างสรรพสินค้า นางราชพฤกษ์กำลังคุยกับคนที่เข้ามาทัก บดินทร์เอามือไปจับระเบียง เขารู้สึกเหมือนมีแรงสั่นที่แรงมากๆ เข้ามาในตัวเขาจนชาไปครึ่งซีก ใจเต้นรัวๆ หน้ามืด
บดินทร์ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย ตาเหลือก รู้สึกตัวอีกครั้งเมื่ออยู่บนเตียงที่โรงพยาบาล
ช่างประจำห้างสรรพสินค้าบอกว่า มีคนลืมสับเบรกเกอร์ลง ทำให้มีไฟรั่วออกมา แม่เห็นแล้วใช้ผ้าคว้าตัวบดินทร์ออกมาอย่างรีบเร่ง
ณ สถานที่ท่องเที่ยว บดินทร์ล้มหมดสติในห้องน้ำ ศีรษะกระแทกพื้น เย็บไป 4 เข็ม
ณ สนามฟุตบอล ก้าวหน้าเตะฟุตบอลกระเด็นไปกระแทกเสาประตูจนกระเด้งย้อนกลับมาปะทะร่างกายของบดินทร์หลายแห่งจนปรากฏร่องรอยฟกช้ำ
สองพ่อ-แม่พยายามปกป้องลูกจากทุกภัยอย่างสุดความสามารถ...
[ตำราคุ้มภัย]
[ต่อสายดินและเครื่องตัดไฟอัตโนมัติ]
[ใช้อุปกรณ์ครอบปลั๊กไฟ ป้องกันไฟดูด]
[เก็บของมีคมไว้ที่สูง]
[โต๊ะ เก้าอี้ ตู้ ชั้นวางของ ยึดติดกับกำแพง ป้องกันล้มคว่ำทับลูก]
[ขอบเฟอร์นิเจอร์ถูกทำให้ไม่มีคม]
[เก็บพัดลมให้พ้นมือเด็ก]
[สอนจุดอันตรายต่างๆ ให้เด็กทราบ]
[ใช้อุปกรณ์ป้องกันประตู-ลิ้นชักหนีบมือ]
แต่เล็กจนโต ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นนำภัยมาเยือน หรือพาบดินทร์ไปเยือนภัยอยู่เรื่อยไป
ตลอดชีวิตมีโรงพยาบาลเป็นบ้านหลังที่สองของเขา
"คุณควรติดป้ายบอกว่าใส่อะไรไว้!" นางราชพฤกษ์ใช้นิ้วจิ้มหน้าอกนายยุทธนา "ลูกเราอาจจะตาย!"
เธอว่ากล่าวซ้ำๆ อย่างเกรี้ยวกราด เมื่อนายยุทธนาเอาสารพิษใส่ภาชนะที่มีลักษณะคล้ายกับภาชนะที่บรรจุเครื่องดื่ม และวางอยู่ที่เดียวกับเครื่องดื่ม
"ที่รัก ผมอาจจะตายเพราะแรงกระแทกจากปลายนิ้วของคุณ"
"ฉันถึงได้ทิ่มเบาๆ เผื่อคุณไม่ทันสังเกต" นางราชพฤกษ์บอก ขณะนายยุทธนาลูบอกวนไป-มา ปากพึมพำ
"เบาขณะโกรธก็จะเจ็บหน่อยๆ "
นั่นเเหละ นายยุทธนาถึงติดป้าย เขียนว่า สารฆ่าหญ้า ตัวอักษรขนาดใหญ่ ก่อนจะย้ายไปเก็บที่โรงสวน
ทุกอย่างที่ทำเพียงปรารถนาให้บดินทร์อยู่รอดปลอดภัย
แต่ทว่าสำหรับบดินทร์ อัครบดินทรเดชานั้น อุบัติเหตุเหมือนเจาะจงเลือกเขา