โฮ่งๆๆๆ !!!!!
เสียงสุนัขทหารที่มีมากกว่าสองตัว และพวกมันกำลังเห่าหอนทำเสียงขู่ผู้บุกรุกบริเวณสถานีดาวเทียม !!!!
" อีเลฟเวนท์ !!! " ลุกค์ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือในระหว่างที่เขากำลังจะโดนขย้ำ !!!
และอิเฟลเวนท์ที่รีบวิ่งตามหาลุกค์แทบจะทันที แต่ว่าพอไปถึงลุกค์ที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับสุนัขทหารอย่างกับไม่ถึงเป็นถึงตาย
แต่ว่าพอเธอหันไปอีกทางก็ยังเห็นยูโซฟที่กำลังรีบร้อนเดินตามพวกทหารดินหนีไปอีกทาง และเธอก็ยังคิดที่จะไล่ตามยูโซฟไป
โฮ่ง โฮ่ง !
สุนัขทหารสองตัวกำลังวิ่งเข้ามาตัดหน้าและยืนสี่เท้าคอยขวางอิเลฟเวนท์เอาไว้ แต่ว่าเธอกลับยืนนิ่งไม่คิดหนีหรือแม้แต่เล็งปืนเข้าหาพวกมัน
ลุกค์ยังต่อสู้กับพวกสุนัขทหารจนแทบที่จะเอาตัวไม่รอด แต่พอหันไปเจออิเลฟเวนท์กำลังยืนมองดูสัตว์พวกนั้นอยู่เฉยๆ จนกระทั่งไม่นานพวกมันหยุดเห่าและก็ทยอยวิ่งหนีหายออกไปกันหมด
เพราะฉะนั้นในระหว่างที่ลุกค์ค่อยๆ ประคับประคองตัวจากการรุมทึ้งของพวกสุนัขทหารลุกกลับขึ้นมา แม้ว่าร่างกายจะสะบักสะบอมไม่มากและก็ไม่น้อยเท่าไหร่
" แล้วนี้เรียกว่าอะไร "
" พลังจิต !! "
" หรือยังไง !! " แต่ว่าเขาก็ไม่ได้เดาอิเลฟเวนท์สุ่มสี่สุ่มหา เพราะเท่า ๆ ที่เห็น คนที่คุยกับพวกสัตว์เดรัชฉานได้นี่ก็เรื่องแปลกเกินเบอร์ไปจริงๆ
อิเลฟเวนท์ไม่คิดที่จะอยู่ตอบคำถาม และเธอก็ยังต้องรีบมุ่งหน้ากลับไปที่เต็นท์ของพวกทหารบริเวณทางเข้าของอาคารเก็บจรวดต่อทันที
ปังๆๆๆ
เสียงสาดกระสุนปืนยัทยอยดังตามหลังพวกเขาสองคนอยู่เรื่อยๆ และไม่มีทีท่าว่าพวกคนที่ติดตามของยูโซฟจะหมดไปจากศูนย์อวกาศนี้ได้สักที
อิเลฟเวนท์กับลุกค์ที่พยายามจะวิ่งไล่ตามหาตัวยูโซฟ ในขณะที่ยูโซฟก็กำลังจะหนีขึ้นรถฮัมวี่ไปกับพวกทหาร
แต่พอเธอที่หันเห็นว่า ลุกค์กำลังรีบวิ่งตรงเข้าไปหารถฮัมวี่ที่จอดอยู่จนใกล้ๆ เพราะฉะนั้นเธอถึงต้องรีบเข้าไปคว้าและพาเขาเข้ามาหลบอยู่ที่ข้างๆ พนังตึก !!!
บึ้ม บึ้ม บึ้มๆๆ !!!!!
เกิดเสียงระเบิดดังตามมาติด ๆ จนทำให้พวกยานพาหนะพวกนั้นทยอยเสียหายรวมทั้งรถฮัมวี่คันที่ลุกค์พยายามจะกลับขึ้นไป แต่ว่าพวกทหารติดตามยูโซฟบางคนก็ถูกแรงระเบิดอัดจนะกระเด็นจนได้รับบาดเจ็บ และตอนนี้รอบๆ บริเวณสถานีภาคพื้นดินก็เกิดเปลวไฟลุกไหม้
โครม ๆๆ
รถฮัมวี่ของยูโซฟพุ่งชนประตูรั้วของสถานีจนพังเสียหาย แต่ว่าพวกของยูโซฟก็สามารถขับขี่ผ่านออกไปได้โดยที่มีรถขับเคลื่อนสี่ล้อตามประกบอีกสองสามคัน
ลุกค์กำลังเหลียวมองไปที่รถยนต์ของพวกยูโซฟที่กำลังจะหลบหนีออกไปจากสถานีดาวเทียม แต่พอเขาหันกลับมาอีกที
" ชอบลุยเดี่ยวเหมือนกันเลย สิท่า !!! " ลุกค์ที่มองหาอิเลฟเวนท์ไม่เจอก็เลยได้แต่ส่ายหน้าไปมา ๆ
แต่ทว่าในระหว่างที่เขายังต้องรีบวิ่งออกไปตามหารถคันอื่นๆ ในสถานีดาวเทียมที่อาจพอหลงเหลือให้ใช้งานได้
บรื้นๆๆๆๆๆ !!!
เสียงของรถมอเตอร์ไซค์วิบากสองสามคันกำลังขี่ไล่ล่ากัน ตั้งแต่ประตูทางเข้าออกของศูนย์อวกาศ ระหว่างหุบใกล้ทะเลสาบในขณะที่หิมะกำลังตกหนักในตอนกลางคืน
ปัง ปัง !!!
โครม โครม !!
รถวิบากสองในสามคันถูกยิงจนล้มคว่ำอยู่กลางถนน
ปัง ปัง !!
และอิเลฟเวนท์ก็เดินออกมาจากเงามืดบริเวณข้างถนน และเธอก็ยังคอยถือปืนออกมาและะยิงใส่พวกทหารสองคนที่กำลังนอนบาดเจ็บ
ปัง ปัง !
แต่ว่าลุกค์ที่คอยชำเลืองผ่านกระจกมองข้างของมอเตอร์ไซต์วิบาก และเขาก็เห็นทั้งหมดที่กำลังเกิดขึ้นอยู่บนถนนว่า อิเลฟเวนท์ไม่ได้ยิงทหารสองคนนั้นจนตายจริงๆ
บรื้นๆๆ
อิเลฟเวนท์รีบกลับขึ้นขี่รถขับเคลื่อนบนหิมะ และรีบขี่รถอ้อมลัดเลาะไปตามเส้นทางที่ลาดชัน และถึงแม้จะมีอุปสรรคก็คือหิมะที่เริ่มจะตกหนาขึ้นตามสันเขา
แต่ในระหว่างที่รถยนต์ขับเคลื่อนสีล้อสองสามคันที่คอยขับตามประกบห้อมล้อมรถฮัมวี่ของยูโซฟ และพวกเขาที่พากันจะมุ่งหน้าถนนเส้นเลียบทะเลสาบระหว่างหุบเขา
ปังๆๆ
รถยนต์ที่คอยประกบยูโซฟยังคงใช้ปืนออกมาไล่ยิงรถมอเตอร์ไซต์วิบากหนึ่งคันที่กำลังขี่ไล่ตามกันมาติดๆ
บรื้นๆๆๆๆๆๆ
ลุกค์พยายามขี่รถหลบหลีลูกกระสุนที่พุ่งหาเข้าหา แต่ว่าเพราะทัศนะวิสัยที่เลวร้ายสุดๆ ตอนนี้เขายิ่งต้องเพิ่มความระมัดระวังในขณะที่ไล่ลาตามพวกยูโซฟอย่างไม่ให้คลาดสายตา
ปัง ! ปัง !
เอี้ยดดดดๆๆๆ โครมๆๆๆๆ
รถที่ติดตามยูโซฟทั้งสองคนถูกซุ่มโจมตีและยังไถลพุ่งไปชนไหล่เขาข้างๆ ทาง จนเกิดประกายไฟและเกิดระเบิดตามมาติด ๆ
เพราะฉะนั้นลุกค์ที่ต้องรีบขี่รถฝ่าเปลวไฟพวกนั้นไปให้ได้ และยังต้องรีบขับขี่ไล่ตามรถของยูโซฟตามไปติด ๆ
" ฝีมือร้ายกาจสุดๆ " แต่เขาก็ถึงกับต้องเอ่ยปากชมอิเลฟเวนท์ผ่านเครื่องมือสื่อสาร
อิเลฟเวนท์ยังคงขับขี่รถที่เอาไว้ใช้บนหิมะในระหว่างขี่ลัดเลาะไปตามเส้นทางเนินและสันเขาใกล้ๆ กับทะเลสาบ
ปังๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงปืนที่ยังดังต่อเนื่องออกมาจากรถฮัมวี่ของยูโซฟอยู่เรื่อยๆ และลุกค์ที่ยังต้องคอยเร่งบิดมอเตอร์ไซต์คอยหลบหลีกลูกกระสุนพวกนั้นตามไปติดๆ จนกระทั่งถนนเลียบทะเลสาบที่เริ่มเต็มปกคลุมด้วยหิมะก็หนาขึ้นเรื่อยๆ จนบางครั้งทำให้รถของพวกเขาเกือบเสียหลักไถลลงข้างทาง แต่ว่ายูโซฟก็พยายามสั่งให้คนขับเร่งความเร็วและหนีการไล่ล่าไปให้ได้
ลุกค์ที่คอยประคับประคองขี่มอเตอร์ไซต์ไม่ให้ไถลออกนอกถนน เพราะไม่อย่างนั้นทางซ้ายก็ยังเป็นภูเขาสูง และทางขวาก็ยังเป็นทะเลสาบเย็นเฉียบ
แต่ว่าอิเลฟเวนท์เพิ่งจอดรถสโนว์โมบิลทิ้งไว้บนเนินริมหน้าผ้าเตี้ยๆ และเธอก็ยังหยิบปืนพีเอสจีที่ติดมาด้วยออกมาวางชิดๆ กับบริเวณหน้าผาเตี้ยๆ
และในขณะที่เธอมองพวกเขาด้วยแว่นตากันลมระบบอินฟาเรด จนกระทั่งมองเห็นพวกเขากำลังขับรถแล่นตรงเข้ามาใกล้จะถึงทางโค้งแคบ ๆ บริเวณหน้าผาที่ติดกับทะเลสาบมากที่สุด
ปัง !!!!
โครม.... !!!
รถฮัมวี่ถูกซุ้มยิงจนไถลไปชนกับที่กั้นของถนนฝั่งริมทะเลสาบ แต่ว่ายูโซฟกับคนที่ติดตามเขาก็พยายามจะช่วยกันหนีออกมาจากซากรถที่บริเวณใกล้หน้าผา
ปัง ปัง !! และลูกน้องทั้งหมดของยูโซฟถูกยิง !!
" นายไม่มีที่ให้ไปแล้ว !!! " แต่ว่าลุกค์ที่ก็ยังคอยถือปืนเล็งไปที่ตัวยูโซฟและก็ขู่ตลอดเวลา
" โทรศัพท์อยู่ที่ไหน "
" หึๆ " แต่ว่ายูโซฟกลับหัวเราะอยู่ในลำคอ ในขณะที่ค่อยๆ คลานออกมาจากซากรถ
แต่ว่ายูโซฟคลานออกมานั่งและพิงอยู่กับรถฮัววี่ และก็ยังจะค่อย ๆ ล้วงเอาโทรศัพท์กลับขึ้นมาถือเอาไว้
" ฉันไม่เคยคิดที่อยากจะหนีไปที่ไหน... "
" ฉันไม่เคยคิดที่จะอยากไปอยู่ที่อื่นนอกจาก ! "
" โลกที่แสนจะสวยงามใบนี้" ยูโซฟที่เงยหน้าหันไปมองบนฟ้าและพร่ำพรรนณา
ลุกค์ยังคงพยายามคอยถือปืนและเดินเข้าหายูโซฟไกล้ๆ และอย่างระมัดระวังที่สุด
" อย่าคิดทำอะไรบ้าๆ หยุดละมอบตัวซะดีกว่า " เขาพยายามเข้าไปเกลี่ยกล่อมและคอยชำเลืองมองโทรศัพท์ในมือของยูโซฟเอาไว้
ยูโซฟเงยหน้าขึ้นมาและยิ้มๆ ให้กับลุกค์
" สงคราม.. !!! "
" ทำให้โลกนี้ศิวิไลซ์ขึ้นได้แน่ !! " และบอกความในใจให้ฟัง
แต่ว่าลุกค์ที่ยังไงๆ ก็ไม่กล้าแม้แต่จะละสายตาจากมือของยูโซฟได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว และตอนที่ยูโซฟที่พยายามจะลุกกลับขึ้นมาให้ได้อีกครั้ง
ยูโซฟฝืนร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บทีหัว และเลือดที่ไหลเต็มแขนทั้งสองข้างลุกขึ้นมาได้สำเร็จ และยังต้องมาเผชิญหน้ากับเจ้าหน้าที่ของอังกฤษอีก
" นายก็แค่..สุนัขรับใช้เหมือนคนอื่น ๆ " ยูโซฟมองลุกค์อย่างคนน่ารังเกลียดคนหนึ่ง
แต่ว่าลุกค์ที่ยังคงเล็งปืนไปที่ยูโซฟและไม่ได้จะสนใจอะไรเลยกับคำพูดที่ยั่วโมโห
" ส่งโทรศัพท์นั้นมาซะ !!! " เขายังต้องปฏิบัติหน้าที่ ๆ เพื่อยับยั้งไม่ให้ยูโซฟกดปุ่มยิ่งระเบิดได้
แม้ว่าโทรศัพท์เครื่องนั้นจะถูกกล่าวอ้างว่ายังไม่เสถียรและอาจจะใช้งานไม่ได้แต่ก็ไม่น่าจะเสี่ยงเป็นดีที่สุด
แต่ยูโซฟที่ค่อย ๆ ถือโทรศัพท์ขึ้นมาและก็กำลังทำท่าว่าจะกดปุ่มควบคุมขึ้นมาแล้วจริงๆ
" อิเลฟเวนท์ ! "
" เธอมันจอมหลอกหลวง !!! " ยูโซฟกวาดสายตามองหาอิเลฟเวนท์ที่ยังคงไร้วี่แวว เพราะฉะนั้นก็เลยหันกลับมาและก้มมองดูของที่ถืออยู่
ยูโซฟที่ดูท่าทางผิดหวังกับโทรศัพท์เครื่องนั้นซะจนต้องหันหลังกลับไปมองที่ริมหน้าผา !!!
" ไม่นะ !!!! " ลุกค์ตะโกนสุดเสียงแต่ก็คว้าตัวยูโซฟที่กระโดดลงไปที่หน้าผาเอาไว้ไม่ทัน
ตู้มมมมม !!!
ลุกค์รีบวิ่งตามไปที่ริมหน้าผา และเขาก็พยายามองหาร่างของยูโซฟที่ตกลงไปในทะเลสาบมืดๆ ผ่านเลนส์ตาเทียมที่ยังใช้ระบบอินฟาเรด
" บ้าฉิบ !!!! " แต่แล้วอยู่ๆ เลนส์ตาเทียมของเขาก็ขัดข้องขึ้นมากะทันหันจนได้ !
" อิเลฟเวนท์ " เขาที่พยายามตะโกนติดต่อกับเธอ
" ตอนนี้ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย "
" อิเลฟเวนท์ ! "
" อิเลฟเวนท์ เธอได้ยินฉันอยู่หรือเปล่า !!! " ลุกค์พยายามที่จะติดต่อเธอผ่านหูฟังไร้สาย แต่ว่าจนป่านนี้ก็ยังคงไร้วี่แว่วเสียงของอิเลฟเวนท์ที่จะตอบกลับมา
ลุกค์หน้าถอดสีทันที และเขาก็แทบจะเดาไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้นกับอิเลฟเวนท์กันแน่ เพราะฉะนั้นเขาถึงได้รีบกดปุ่มเล็กๆ ที่นาฬิกาข้อมือเพื่อสงสัญญาณขอความช่วยเหลือ
" อิเลฟเวนท์ !!!! " แต่ว่าลุกค์ที่ยังพยายามตะโกนสุดเสียงเพื่อออกตามหาเธอ และอยู่ๆ ก็เหมือนจะได้ยินเสียงตอบกลับมาเบาๆ ผ่านหูฟังของพวกเขามาว่า
" ฉันก็แค่....."
" หนาวจนพูดอะไรไม่ออก !! "
เสียงตอบกลับอย่างแผ่วเบา และสั่นเคลือของอิเลฟเวนท์ค่อยๆ ทยอยดังออกมาเรื่อยๆ ผ่านเครื่องมือสื่อสารของลุกค์ !
อิเลฟเวนท์ที่กำลังนอนหนาวจนตัวแข็งทื่ออยู่บริเวณเนินเขาลูกหนึ่ง ซึ่งก็ไม่ได้ห่างจากริมทะเลสาบมากเท่าไหร่ และพายุหิมะที่โปรยปรายร่วงหล่นลงมาแทบจะฝั่งร่างของเธอเอาไว้ใต้ภูเขา
และดูเหมือนว่าเกล็ดหิมะตอนนี้ที่แสนจะเย็นเฉียบก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเย็นเฉียบขึ้นมาได้อีกต่อไป เพราะร่างกายของเธอที่ใกล้จะกลายเป็นน้ำแข็งเหมือนๆ กับเกล็ดน้ำแข็งหิมะไปซะแล้ว
เพราะฉะนั้น...เธอถึงได้ตั้งใจรอคอยที่จะได้ยินเสียงของใบพัดเฮลิคอปเตอร์ที่กำลังจะใกล้เข้ามาในไม่ช้านี้ซะเหลือเกิน
และก็....เปลือกตาของพวกเธอที่ก็เหมือนจะค่อยๆ ถูกเกล็ดของหิมะร่วงพัดปลิวผ่านแว่นตากันลมจนเปลือกตาแทบจะปิดสนิทลงทุกทีๆ ทุกๆ ที
บริเวณทางเดินริมระเบียงกระจกบนชั้นสูงสุดของสถาบันวิจัยด้านศัลยศาสตร์แห่งกองทัพสหรัฐ ในกรุงวอชิงตันดีซี ประเทศสหรัฐอเมริกา
ลีโอนิคส์เหมือนจะยืนรออะไรบางอย่างอยู่นานสองนาน และเขาก็เอาแต่ก้มๆ เงย ๆ ดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือซ้ำๆ เหมือนกับคนเป็นไบโพล่า แต่พอเขาอยากจะหันหลังกลับไปดูอีกที อยู่ๆ ก็เห็นเจ้าหน้าที่อังกฤษอย่าง ฟิวส์ ลุกค์กำลังทำท่างเหมือนจะเดินเข้ามาคุยด้วย
เพราะฉะนั้นลีโอนิคส์ก็เลยต้องยอมตัดใจและหันหน้ากลับไปมองตึกสูงๆ ตรงข้างหน้าแทน
" ยังใช่ไหม " ลีโอนิคส์มองออกไปนอกระเบียงพร้อมๆ ตั้งคำถาม
ลุกค์ผงกหัวขึ้นๆ ลง ๆ แต่ก็ยังจะขอเข้าไปขอยืนข้างๆ กับลีโอนิคส์ และพวกเขาที่พากันมองออกไปที่นอกระเบียงและเห็นท้องฟ้าและก็ตึกที่บรรยากาศดูน่าอึดอัด
แต่ว่าลุกค์ก็เหมือน ๆ ที่จะได้ยินเสียงผ่อนลมหายใจที่เข้าออกสลับสั้น ๆ ยาวๆ ของลีโอนิคส์อยู่แทบจะทุก ๆ ครั้ง
" วัน..นั้น !! " และลีโอนิคส์ที่เริ่มเล่าไปพร้อมกับแววตาที่ดูเศร้า
" ที่โมรอคโก !"
"วันนั้นเมื่อ 6 ปีก่อน "
" วันนั้นอยู่ๆ ฝนก็ตกลงมาอย่างหนักหนาสาหัสจนดูมืดฟ้ามัวดินไปหมดทุกๆ ที่ " ลีโอนิคส์ที่เล่าไปก็ดูน้ำเสียงจะสั่นเครือให้ได้ซะทุกที
"หึๆ " และเสียงหัวเราะเยาะตัวเองขึ้นมาบางครั้งบางคราวของลีโอนิคส์
" ผมถูก ! ลูกชายเบเนดิกส์ยกพวกมาตามล้างแค้นเอากันเกือบตาย "
" พวกมันทั้งรุมซ้อม รุมกระทืบ ! ทรมานผมด้วยวิธีสารพัด !! "
" จนสุดท้ายลูกชายของเบเนดิกส์ "
" ก็จับผมตอนสดๆ " พอเล่ามาถึงตอนนี้ทีไร ลีโอนิคส์ที่ยังรู้สึกเจ็บปวดกับเรื่องนั้นไม่หายไปเลยสักนิดจนต้องแอบหันหน้าหนีมองไปทางอื่น
ลุกค์ที่พอจะเข้าใจความรู้สึกพวกนั้นดี
"เสียใจด้วย !! " เขารู้สึกแบบนั้นอยู่จริงๆ และเหมือนจะสังเกตเห็นว่า ตอนนี้ลีโอนิคส์ที่แสร้างฉีกยิ้มและเหมือนว่าจะยอมรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้อย่างไงอย่างงั้น
แต่ว่าลีโอนิคส์ที่ยังมองออกไปทางอื่นและยังคงเล่าให้ฟัง
" อีเลฟเวนท์ !! "
" ตอนนั้น ! เธอเข้ามาและก็จัดการซัดพวกนั้นไปสักครึ่งค่อนร้อยเห็นจะได้ !"
" แต่สิ่งที่...เธอทำกับลูกชายของเบเนดิกส์ !! "
" เธอแทบจะไม่แตะ !! "
" อิเลฟเวนท์ ! กลับรีบเดินเข้าไปหยิบเอาไอ้จ้อนของผมขึ้นมาทั้งยวง.. "
" อีกอย่างอะนะ "
" เธอตั้งใจจริงๆ ตอนนั้นที่อยากจะช่วยรักษาของสำคัญของผมเอาไว้ "
" แต่ตอนที่...เธอพาผมไปที่โรงพยาบาลที่โมรอคโค !! "
" เจ้าหน้าที่ลุกค์ !! " ว่าแต่ว่าลีโอนิคส์ยังหันมาตั้งคำถามด้วยซ้ำ
" คุณคงไม่อยากจะเชื่อแน่ๆ "
ลุกค์ที่คราวนี้เหมือนจะไม่ค่อยเข้าใจกันเท่าไหร่
" การผ่าตัดของคุณ "
" ผ่านไปได้ด้วยดี ! ใช่หรือเปล่า ! " และลุกค์ที่ได้แต่เดาไปเรื่อยๆ
" ฮ่าๆๆ " ลีโอนิคส์หัวเราะดังลั่น
"ผมเอง ! ก็คิดเอาไว้แบบนั้นเป๊ะๆ " และยังจะแอบเผลอทำหน้าตาเหมือนจะเสียดาย
ลุกค์ที่พยายามจะหันมาขอโทษ
" เสียใจด้วยจริงๆ " และยังพยายามจะช่วยปลอบ
แต่คราวนี้ลีโอนิคส์กลับส่ายหัวเบาๆ
"อิเลฟเวนท์ ! พอเธอไปถึงที่โรงพยาบาล "
" เธอดันเอาปืนไปจ่อที่หัวของพยาบาลสาวๆ พวกนั้น และบังคับให้พวกเธอรีบไปตามหมอมาให้ผมเร็วๆ "
" พวกหมอ พวกพยาบาลที่นั่น พากันกลัวจนขี้หดตดหาย.. "
" ไปตั้ง 2 วัน 2 คืนเต็มๆ " ลีโอนิคส์ที่ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากจะบ้าตายให้กับความผลีผลามปัจจุบันทันด่วนของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนักวิเคราะห์อันดับหนึ่ง
ลุกค์มีหรือที่จะไม่เห็นด้วย
" เรื่องนี้.. ถึงไม่บอก !! "
" ผมก็พอจะเดาออกได้ไม่ยาก " และยอมรับออกไปตรงๆ
ลีโอนิคส์ผงกหัวเบาๆ ขึ้นมาอีกครั้ง
" และตอนที่... ผมฟื้น "
" ผมก็บังเอิญได้ยินหมอคุยกับเธอในห้องพักฟื้น " และก็ยังแอบคิดถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับอิเลฟเวนท์มาแล้วเมื่อหลาย ๆ ปีก่อนหน้า
" หมอคนนั่นบอกกับเธอว่า สภาพร่างกายของเธอ "
" ไม่เหมาะกับอาชีพพวกนี้ " ลีโอนิกคส์ที่พอเล่าถึงตอนนี้ทีไรก็มีแต่สภาพแน่นอกจนไม่อยากจะพูดถึงมันขึ้นมา
แต่ว่าลุกค์กลับยังไม่เข้าใจไปซะทุกเรื่องของเธอ
" นี้ขนาด...เธอป่วยหนักขนาดนี้ !! "
" ทำไม..เธอ "
"ถึงต้องมาคอยทำงานพวกนี้อยู่อีกละ " เพราะไม่ว่าจะคิดยังไงๆ พวกเขาก็ไม่มีทางจะเข้าใจ
และลีโอนิคส์ที่ยังคงตั้งใจมองออกไปให้ไกลที่สุด
" แต่ว่า "
" เธอกลับตอบหมอคนนั้นไปแบบนี้"
" ไม่เคย...มีใคร !! "
" ...เกิดมาแล้วเป็นฟองไข่ที่สมบูรณ์แบบ !! "
" มนุษย์เราทุกคน !! "
" ทุกคนก็ต่าง..เคยผ่านการมีรอยร้าวมาแล้วด้วยกันทั้งนั้น !!!! " และรอยยิ้มบางๆ ของลีโอนิคส์ที่เผยขึ้นมา
" แล้ว..เธอ !!! " แต่ว่าลุกค์ที่ยังไม่หายสงสัยเรื่องของเธอได้สักที
" ทำอะไรผิดมามากนักหรือยังไง " และลุกค์ที่ต้องการรู้จักเธอให้มากขึ้นกว่านี้จริงๆ
ลีโอนิคส์ยิ้มร่า
" คนอย่าง...เธอ ! "
" เคยฆ่าคนมาเยอะกว่าคุณ ! กว่าผม !! กว่าพวกเราทุก ๆ คนรวมกันด้วยซ้ำ "
" อีเลฟเวนท์ !! "
" คนที่เคยถูกเธอฆ่าตาย ! ถูกเธอเคยประหารชีวิต ! ถูกเธอเคยจับมาทรมาน ! ก็น่าจะโน่นแหละ !! "
"ศพน่าจะสูงท่วมภูเขาหิมาลัยทั้งลูกได้เลยละมั้งห๊ะ !! " แต่ว่าลีโอนิคส์ที่ก็แค่ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาสักเท่าไหร่
" เชื่อ..เธอเลย !! " ลุกค์ที่เอาแต่คิดแบบนั้นจริงๆ และจนต้องรีบหันหลังกลับไปมองที่บริเวณภายในห้องกระจกห้องใหญ่ทางด้านหลังพวกเขา
ลุกค์กับลีโอนิคส์ที่พร้อมกันหันหลังและมองเข้าไปคอยสังเกตภายในห้องปลอดเชื้อที่ทำขึ้นมาพิเศษเฉพาะอิเลฟเวนท์เพียงคนเดียวเท่านั้น
เพราะว่าภายในห้องพักของเธอยังจะมีทั้งแพทย์และพยาบาลอยู่กันรวมๆ แล้วนับสิบกว่าคน ที่ทุก ๆ คนต่างผลัดเข้าไปดูอาการของอิเลฟเวนท์ที่ยังคงนอนหมดสติอยู่บนเตียง และยังมีสายอะไรต่อมิอะไรห้อยระโยงระยางรอบตัวอิเลฟเวนท์เต็มไปหมด
แต่ว่าพวกเขาสองคนก็ยังอดไม่ได้ที่จะหันไป และมอง ไทระ มาซายูกิคอยยืนถือดาบซามูไรคอยเฝ้าสังเกตอาการของอิเลฟเวนท์อยู่อย่างใกล้ชิด
และลีโอนิคส์ที่อยู่ ๆ ก็หันไปชี้ผู้ชายคนไทยใส่ชุดกาวน์เท่ๆ คนที่หน้าตาดี ๆ รูปหล่อ ๆ แต่ว่าหน้าตาดันออกไปทางฝรั่งยุโรปกำลังช่วยรักษาอาการของอิเลฟเวนท์อยู่ภายในห้องปลอดเชื้อ
" คนนั้น ! "
" ไอ้เฮียหมอ !! "
" รักษาอาการป่วยให้เธอมาเกือบๆ สิบปีได้ " ลีโอนิคส์ที่เล่าอย่างอารมณ์ดีขึ้นมา
และลุกค์ที่เห็นด้วย
" ลูกชาย ! "
" ของอดีตท่านกงสุลใหญ่ประจำกรุงลอนดอนเมื่อ 16 ปีที่แล้ว "
" ได้ข่าวว่า..ลูกชายของเขา "
" เป็นศัลแพทย์ที่เก่งที่สุดของเอเชียอยู่ตอนนี้ !! " ลุกค์ที่ก็รู้ดีอยู่แล้วด้วย
ลีโอนิคส์ที่เอาแต่ยิ้มกับยิ้มอยู่กับเจ้าหน้าที่ฝั่งอังกฤษ
"แต่ว่า...ก็ยังมีเรื่องที่เหลือเชื่อมากกว่านั้นอีก "
" ผมว่า...คุณคงไม่อยากจะเชื่อแน่ ๆ " แต่ว่าลีโอนิคส์ยังเรื่องสนุกมากกว่านี้ที่จะเล่าให้ฟัง
" เรื่องอะไร !! " และลุกค์ที่ยังคอยหันมาตั้งหน้าตั้งตารอฟังพวกเขา
ลีโอนิคส์ได้แต่ยิ้มแล้วยิ้มอีก
" คุณอยากจะรู้หรือเปล่าว่า "
" อาจารย์หมอ ! ของไอ้เฮียหมอ "
" เป็นใคร !! " และก็อยากให้เดากันเล่นๆ ขึ้นมา
เพราะฉะนั้นลุกค์ที่พยายามจะนึกๆ ให้ออก
" นี้ก็..แปลว่า !! "
" เหลือเชื่อจริงๆ " และก็นึกออกจนได้
" ฮ่าๆๆ " ลีโอนิคส์กำลังหัวเราะชอบใจ
" หลังจากที่ท่านช่วยชีวิตผมเอาไว้ ! "
" ท่านก็ออกบวช !! "
" ตอนนี้...ท่านน่าจะจำวัดอยู่ในพม่า !! "
" และใช้เวลาว่างหลังจากการศึกษาพระไตรปิฎกไปรักษาผู้ป่วยจน ๆ อยู่ตามบ้านนอก " และจนแล้วจนรอดสุดท้ายลีโอนิคส์ก็ยังต้องเล่าเรื่องเหลือเชื่อต่างๆ ที่เขาพบเจอตั้งแต่ได้เจอกับอิเลฟเวนท์
แต่ว่าลุกค์ที่ดันหันไปสบตาของกไทระ มาซายูกิเข้าพอดี และเด็กหนุ่มคนญี่ปุ่นคนที่พวกเขากำลังพูดถึงกำลังยืนกำดาบซามูไร และคอยเฝ้ามองวิธีการรักษาของอิเลฟเวนท์แทบไม่คิดจะหยุดหายใจหายคอ
" แล้ว....เจ้าหน้าที่ NRSD "
" คนที่เป็นเด็กผู้ชายชาวญี่ปุ่นคนนั้นละ "
" เด็กคนนั้น ! "
" เขาเป็นอะไรกับเธอ " เพราะลึกๆ จริงๆ แล้วก็ต้องการอยากที่จะรู้ความสัมพันธ์แปลกๆ พวกนี้
"หืม...." เสียงถอนใจหายเข้าและออกเบาๆ ของลีโอนิคส์เหมือนเริ่มจะทยอยดังกลับขึ้นมาอีกที
" ผมว่าเรารีบกลับเข้าไปข้างในกันก่อนดีกว่านะ " ลีโอนิคส์ไม่เคยคิดที่จะพูดเรื่องอะไรที่เกี่ยวข้องกับอิเลฟเวนท์ต่อไปซะอย่างงั้น
ลุกค์ก็เลยต้องติดสินใจเดินตามเจ้าหน้าที่ NRSD อย่างลีโอนิคส์ และต้องคอยตามๆ พวกเขาเข้าไปติดตามดูอาการของอิเลฟเวนท์อย่างใกล้ชิด
ไทระ มาซายูกิระหว่างที่ยังคอยเฝ้ามองอิเลฟเวนท์ผ่านกระจกของห้องปลอดเชื้อ และยังเห็นทีมแพทย์ห้อมล้อมอยู่รอบๆ ตัวของเธอ เพราะฉะนั้นมือที่คอยถือดาบอยู่ก็เลยยิ่งต้องกระชับจับให้แน่น ๆ ยิ่งขึ้นเข้าไว้ และยิ่งมองเห็นเธอนอนหลับอย่างทรมานเท่าไหร่ดาบก็มีแต่จะสั่นๆ
และสายตาของมาซายูกิที่ใช้มองอิเลฟเวนท์ที่ไม่เหมือนแรงกดทับด้ามดาบในมือ เพราะว่าแววตาของไทระ มาซายูกิที่เหมือนจะล่องลอยไม่เป็นผู้เป็นคนยามมองเห็นอิเลฟเวนท์นอนเจ็บปวด
ลุกค์อยู่ๆ ก็ถูกมาซายูกิคอยถือดาบซามารไรเข้ามายืนขวาง ในขณะที่เขาเดินสวนกันออกมาจากห้องปลอดเชื้อ และเขาที่ถูกมาซายูกิมองด้วยสายตาที่รังเกลียดและโกรธแค้น
มาซายูกิที่มองเจ้าหน้าที่อังกฤษอย่างเกลียดชังถึงที่สุด
"อย่าให้ผม ! " และน้ำเสียงที่แข็งกระด้างของมาซายูกิ
" เห็นคุณพยายามที่จะเข้าไปแตะ ! "
" หรือว่า....สัมผัสโดนตัวของเธออีกครั้ง.. "
" เพราะถ้าไม่อย่างนั้น ! "
" ผมจะตัดมือของคุณทิ้งซะเดี๋ยวนี้ ! " และน้ำเสียงที่ไม่ใช่แค่คำขู่ของไทระ
แม้ว่าลุคค์ยังมีดาบซามูไรพาดอยู่ที่ลำคอ แต่ว่าเขาก็ไม่เคยแม้แต่จะหลบสายตาของพวกเด็กหนุ่มคนนั้นและไม่เกรงกลัว
เพราะฉะนั้นมาซายูกิที่คงต้องเพิ่มแรงกดที่ด้ามดาบแรงขึ้นอีก
" ผมไม่ได้คิดที่จะล้อคุณเล่น !! " และก็ไม่ได้คิดที่จะขู่กันเล่นๆ ด้วย
ลุกค์ที่ไม่ได้คิดเลยที่จะขยับหนี
" เอาละ !! "
" ทีนี้...นายพูดจบแล้วใช่ไหมห๊ะ !!! "
" มาซายูกิ !! " มิหนำซ้ำยังคอยช่วยหาทางให้เด็กหนุ่มคนนี้ได้ฟื้นกลับมามีสติ
แต่ทว่ามาซายูกิก็ยังไม่ยอมลดดาบของตัวกลับลงมา
" และผม..!!! "
" ก็ไม่ใช่ !! "
" เพื่อนเล่นของคุณ !! " น้ำเสียงแห่งความเคียดแค้นได้แผ่ซ่านจนทั่วทั้งตัวของไทระ มาซายูกิที่มีต่อเขา แต่ว่าศัตรูที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็ยังมีหน้าเข้ามาท้าทาย
ลุกค์ยังคงยืนจ้องเข้าไปในดวงตาของไทระน้อยๆ ของอิเลฟเวนท์อย่างเป็นห่วง
" นี่ !!! "
" เจ้าหนูซามูไร "
" นายช่วยฟังฉันให้ดี ๆ เลยนะ "
" ถ้าหากว่านายเก่งมากนักละก็ ! "
" นายก็ไปทำงานพวกนั้นแทนเธอเลยซี้.... !!! " แต่ก็อดไม่ได้ที่เขาจะต้องช่วยเตือนสติ
ลุกค์ที่ฝืนใจพูดออกไปแบบนั้นก็เพราะว่าอยากจะให้คนของเธอทำใจยอมรับ และเข็มแข็งเอาไว้ในสิ่งที่พวกเขากำลังเผชิญ เพราะตอนนี้พวกเขาทุกคนต่างก็รู้และเห็นอยู่ตรงหน้าว่า อิเลฟเวนท์กำลังต่อสู้อย่างหนักหน่วงอยู่ข้างใน
จนในที่สุดมือข้างที่ถือดาบของมาซายูกิก็เริ่มจะสั่นคลอน แต่ว่าลุกค์ก็อยากจะเดินเข้าไปหาและช่วยเตือนสติกันอยู่เรื่อยๆ
ลุกค์ที่ยังคงมองมาซายูกิเหมือนกับน้องคนหนึ่ง
"มาซายูกิ "
" นี่ นาย..ช่วยฟังฉันให้ดี ๆ เลยนะห๊ะ !! "
" นายเองก็น่าจะรู้ดีว่าอีเลฟเวนท์ !"
" เธอเป็นคนยังไง เพราะฉะนั้น ! " และน้ำเสียงที่คอยปลอบประโลมที่มีต่อมาซายูกิ
" นายเองก็จงอย่า.... !! "
" ใช้ความรู้สึกอ่อนไหวของนายที่มีต่อเธอ "
" มาเป็นสิ่งที่..."
" ทำให้เธอ !!! "
" ไม่อยากที่จะเข้าใกล้กับนายอีกเป็นอันขาด !! " ลุกค์ที่ก็แค่หวังดี
มาซายูกิที่รู้สึกเหมือนจะถือดาบต่อไปไม่ไหวจนต้องยอมปล่อยมันลง จนกระทั่งน้ำเสียงของความอัดอั้นทั้งหมดค่อยๆ ถูกระบายออกมา
" เธอ... "
" เคยบอกกับผมเอาไว้ "
" ว่า...ให้ผม !!! "
" จงอยู่เพื่อตัวเองให้ได้ !! " และก็คำตอบที่ก็แสนจะสั่นเคลือ
จนกระทั่งลุกค์ต้องยอมถอยและยอมเดินผ่านไปอย่างไม่ถือสา และมาซายูกิที่ยังเหมือนพลั่งพลูออกมาไม่หมดสักที
" ตอนนี้... "
" ผมกำลังรู้สึกเหมือน ! "
" ตัวเองกำลังกอดกองไฟกองนั้น !! "
" เอาไว้แน่น ! "
" จนเกินไป !" ความในใจของมาซายูกิถูกเฉลยยามที่ไร้ผู้คน และเมื่อมองหันกลับไปที่หลังกระจกบานนั้น มือที่คอยแต่จะถือดาบไว้ก็กลับมาเริ่มสั่นวนเวียนซ้ำๆ
แต่ทว่า...แววตาของไทระ มาซายูกิที่เปลี่ยนไปอย่างคนละคนอย่างสิ้นเชิงอย่างกับไม่เคยมีความเคียดแค้นอะไรต่อกันมาก่อน
แววตา...ที่กำลังก้าวแปรเปลี่ยนไปของไทระ มาซายูกิ และน้ำตาที่ค่อย ๆ ไหลซึมของมาซายูกิน้อยๆ จนแทบต้องยืนพิงกระจก
" บอกฉันทีเถอะ... ! "
" ฟูจิวาระ !!!!! "
เสียงสะอื้นของมาซายูกิ และสายน้ำที่ไหลออกมาจากดวงตาอย่างไม่หยุดหย่อนของไทระ
และุถึงแม้ว่าเขายังต้องคอยมองหาวิธี ๆ ที่จะอยู่รอดจากอิเลฟเวนท์ที่ยังเป็นเหมือนกองไฟสำหรับเขาไปจริงๆ ซะแล้ว...