โต๊ะไม้สี่เหลี่ยมผืนผ้าและเก้าอี้หลุยส์ทำมาจากต้นมะฮอกกานีสีน้ำตาลแดงขนาดความยาวสักเมตรครึ่ง ภายในห้องโถงของสำนักงานกระทรวงยุติธรรมของประเทศสหรัฐอเมริกา และแมททิว วอร์ริงตันที่ถูกใส่กุญแจมือและยังนั่งรออยู่ที่มุมโต๊ะ
เพราะฉะนั้นอิเลฟเวนท์ที่ต้องเดินอ้อมไปและนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยูฝั่งทิศเหนือของวอร์ริงตัน และเธอนั่งลงคอยเอาเท้าชิดกันและเอามือประสานกันเอาไว้บนตัก
แต่ว่าผู้ต้องหาก็ยังคอยจ้องมองมาที่เธออย่างไม่หยุดหย่อน
" ในที่สุดยูโซฟก็จะทำสำเร็จ ! "
" ยังไงๆ พวกเธอก็ไม่มีวันที่จะเอาชนะคนพวกนั้นได้หรอกน่า.. " และน้ำเสียงประชดประชันเย้ยหยันอิเลฟเวนท์อย่างตรงไปตรงมาของผู้ต้องหา
อิเลฟเวนท์ที่จนแล้วจนรอดก็ยังจะอุตส่าห์หันไปยิ้มกว้าง
" แต่ว่าสำหรับ...วันนี้ก็พอจะมีข่าวที่น่ายินดีอยู่บ้าง "
" ก็คือ "
" กองทัพเรือของสหรัฐที่มหาสมุทรอินเดียที่ก็ไม่ได้รับความเสียหายอะไรเลย "
" และในขณะที่กองทัพเรือของเกาหลีเหนือ.... "
" พวกเขาก็แทบที่จะไม่เกิดความเสียหาย ! " แต่จะว่าไปเธอก็แค่เล่าให้ฟัง
แต่ว่าวอร์ริงตันกลับหันมาและยิ้มเยาะ
" อีเลฟเวนท์... !! "
" เธอมันเป็นใครกันแน่ !! " และก็ยังอยากจะตั้งคำถาม แต่ว่าอิเลฟเวนท์กลับนั่งนิ่งๆ และมองมาที่เขาก็เท่านั้น
" เชอะ !" วอร์ริงตันกำลังยิ้มที่มุมปาก
" แต่เอาเข้าจริงๆ แล้วฉันกำลังคิด ๆ อยู่ว่า "
" เธอมัน ! ก็คงจะไม่ได้ต่างอะไรกับพวกผู้ก่อการร้าย " และวอร์ริงตันที่คาดเดาไปต่างๆ นานา
และอิเลฟเวนท์ที่ทำได้แค่ยิ้มกลับมา
" มันก็ใช่ !! " และเธอก็ยอมรับ
" หึๆๆ " เสียงหัวเราะสบทอยู่ในลำคอของวอร์ริงตันที่ฟังดูคล้ายๆ กับความโกรธและแค้นเคืองผสมปนเปกันไปเรื่อยๆ
" พวกเธอมันก็เป็นเหมือนพวกสุนัขจรจัด !! "
" ที่คอยรับใช้พวกนักการเมืองที่เห็นแก่ตัว.. ! "
" ไม่ใช่ซิ !! "
" อีเลฟเวนท์.! "
" ฉันว่าพวกเธอมันก็เป็นแค่ ๆ พวกผู้ก่อการร้ายที่ใช้กฎหมายเป็น ! "
" มันก็เป็นได้เท่านี้ ! " และอยู่ๆ วอร์ริงตันที่รู้สึกเหม็นขี้หน้าจนไม่อยากจะมองเห็นหน้าของเธออีกแล้ว
อิเลฟเวนท์ที่นั่งฟังอยู่ในท่าเดิม ๆ
" ก็อย่างที่คุณเคยพูดไว้ ! "
"ก็ใครใช้ให้ ! "
" เราเป็นคนที่เขียนกฎหมายพวกนั้นขึ้นมา !"
" และการที่คุณได้เข้ามานั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวนั้นนะ !! "
" มันไม่ใช่เพราะ. ! "
"กฎหมาย ! อย่างนั้นใช่หรือเปล่า " และเธอก็ไม่ใช่ว่าจะเห็นแย้งไปซะทั้งหมด และคราวนี้ที่วอร์ริงตันหันมาถลึงตาเข้าใส่
วอร์ริงตันที่ก็แทบจะพุ่งเข้าไปและฉีกเลือดเฉือนเนื้อของเธอกินซะ !
" เป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านกฎหมายอันดับหนึ่ง ! "
" อย่างนั้นละซินะ !! "
" เธอนะ ! "
" แล้วทำไมจู่ๆ ผู้เชี่ยวชาญทางด้านกฎหมายเบอร์หนึ่งอย่างเธอ ! "
" ทำไมเธอถึงไม่ยอมหันกลับไปมอง...!! "
" กฎหมายของประเทศของพวกเธอดูบ้างละห๊ะ ! " วอร์ริงตันที่ดูตั้งใจหันกลับมาดูถูก
" มนุษย์เรา.. " และเธอก็ตอบโต้วอร์ริงตันทันที
" สามารถที่จะพัฒนาประเทศชาติได้โดยไม่จำเป็นต้องมี...สงคราม !!!! "
" ก็เพราะว่า.... ! "
" ภัยของธรรมชาติต่างหากที่เราทุกคนต้องคอยหวาดกลัว !! " และเวลานี้สายตาของอิเลฟเวนท์กลับมองลงต่ำ
" เทคโนโลยีของพวกคุณ !! "
" พวกมันสามารถที่จะช่วยยับยั้งไม่ให้เกิดภัยของธรรมชาติได้จริงๆ อย่างนั้นนะเหรอ !! " เพราะว่าเธอก็แค่กำลังควานหาคำตอบกับสิ่งที่พวกเขากำลังทำมันอยู่
"ฮ่าๆ " อยู่ๆ ที่วอร์ริงตันก็หัวเราะเสียงดังด้วยความสะอกสะใจกันขึ้นมาแทน
" อีเลฟเวนท์ !! "
" แล้วเธอละเคยรู้บ้างไหมว่าพวกดาวเทียมทุกๆ ดวง "
" ที่ ! ทุก ๆ ประเทศต่างพยายามที่จะดิ้นร้นและคิดค้นพวกมันขึ้นมาอยู่ทุกวันนี้ "
" พวกเขาทำไปเพื่ออะไร !! " และวอร์ริงตันกำลังเริ่มสนุกอยู่กับเธอเอาเข้าจริงๆ และจนในที่สุดเขาก็เห็นอิเลฟเวนท์แอบกลืนน้ำลายตัวเองลงไปแท้ๆ
" มันก็เป็นเพราะว่า. ! "
" แหล่งพลังงานทางธรรมชาติ ! "
" ที่ ๆ พวกมันจะทำให้ทั้งเธอ "
" และก็ทั้งฉัน !!! "
" ได้มีชีวิตอยู่รอดต่อไปอีกหลายร้อยร้อยพันปี ! " วอร์ริงตันแค่อยากจะบอกในสิ่งที่เธอก็รู้ดี
อิเลฟเวนท์ที่ยังคงกล้ำกลืนคำพูดของตัวลงไป และในขณะที่เธอยังต้องเตรียมความพร้อมรับฟังในสิ่งที่ผู้ต้องหา อย่าง วอร์ริงตันที่ดันพูดแต่เรื่องจริง
และทันทีที่วอร์ริงตันสังเกตเห็นและมองดูอิเลฟเวนท์ด้วยความสมเพชเวทนา
" ฉันว่าผู้หญิงอย่างเธอ ! "
" ก็ ! คงจะไม่อยากเห็นเรือยอร์ชลำหรูหลายสิบลำของตัวเอง ! "
" ต้องมาขาดเชื้อเพลิงอย่างกะทันหัน หรือไม่ก็... "
" เธอเองก็คงจะไม่อยากๆ ที่จะเห็นเครื่องบินส่วนตัวของเธออีกหลายๆ ลำพวกนั้น "
" ต้องมาจอดนิ่งสนิทเพราะไม่มีน้ำมันให้ใช้ !! " วอร์ริงตันลองพยายามหาจุดอ่อนของเธอให้ได้
และแม้ว่าจะทำมันไม่สำเร็จ เพราะว่าวอร์ริงตันที่ก็แค่เห็นอิเลฟเวนท์นั่งสงบนิ่งๆ และหายใจเข้าออกทิ้งไปวันๆ อยู่ตรงนั่น
" นี่แหละ.. !!! "
" ที่เขาเรียกกันว่า..ธรรมชาติของมนุษย์ ! "
" ความเห็นแก่ตัว "
" พวกมันติดตัวพวกเรามาตั้งแต่เกิด !! " และยิ่งคิดก็ยิ่งมีแต่จะสมน้ำหน้าทั้งตัวเองและก็คนที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม
และอิเลฟเวนท์ที่เริ่มขยับและช่วยเอามือกลับออกมาประสานวางเอาไว้บนโต๊ะ แต่ทว่าสายตายังคงจับจ้องไปที่วอร์ริงตันอย่างตรงไปตรงมาเหมือนเดิม
" เอาละ.. ! "
" ที่คุณพูดมาทั้งหมดนั้น ! เป็นความจริงทุก ๆ คำพูด " และก็ใช่ว่าจะไม่เห็นด้วยกับวอร์ริงตัน
เพราะฉะนั้นเธอถึงได้ค่อยๆ ลุกกลับขึ้นมา มิหนำซ้ำเธอยังหันไปและคอยยืนมองผู้ต้องหาของเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าในสภาพชุดผู้ต้องหาที่ยังต้องสวมกุญแจมือ
" วอร์ริงตัน !! "
" เผื่อว่า.. ! "
" จริงๆ แล้ว..... "
" คุณอาจจะยังไม่รู้ว่าฉัน "
" มาหาคุณถึงที่นี้ทำไม !! "
" คุณจะต้องถูกขังในเรือนจำของที่นี้ ! ไปอีกประมาณสัก....ยี่สิบปี " เธอที่อยากจะรีบพูดให้มันจบๆ ไป
" ฮ่าๆๆๆ " เสียงหัวเราะเยาะของวอร์ริงตันที่ยังดังตามมาติด ๆ
" อีเลฟเวนท์ !! "
" เธอนี่มัน.. !! "
" ช่างไม่รู้จักพวกฉันดีเอาซะเลย " เพราะว่าวอร์ริงตันก็ไม่ได้สนคำขู่ของใคร และยังรีบเงยหน้ากลับมาขึ้นมาและจ้องมองกันด้วยความอาฆาตแค้นหนัก
" พวกของยูโซฟที่ฉันเคยรู้จัก ! "
" คนพวกนั้น"
" พวกเขามีกันอยู่ทุก ๆ ที่ "
" คลอบคลุม !!!! "
" และเผลอ ๆ พวกเขาอาจจะมีอำนาจ ๆ มากกว่าคนที่พวกเธอเคยรับใช้มากันซะอีก !! " วอร์ริงตันไม่ได้สนอะไรเกี่ยวกับเธอทั้งนั้น
และอิเลฟเวนท์ที่พยักหน้าก็เพราะรู้ แต่เธอก็ไม่ได้คิดที่จะสนใจ
" วอร์ริงตัน ! "
"เพราะว่าหลังจากที่คุณเข้าไปอยู่ที่ในคุกของที่นี้แล้ว "
" คนที่กำลังรอคุณอยู่ข้างในนั่น !! "
" คนที่สร้างร่องรอยของบาดแผลเป็นลึก ๆ นั่น ให้กับคุณ ! " และเธอเปลี่ยนมาเป็นคนที่พูดถึงจุดอ่อนของวอร์ริงตันขึ้นมาบ้าง
" เธอ ! เธอ !!! " วอร์ริงตันเริ่มพูดจาติดๆ ขัด ๆ ขึ้นมาโดยที่เขาไม่รู้ตัว
" เมื่อกี้ !! "
" เมื่อกี้ !! เธอพูดอะไรออกมา..! " และท่าทางของวอร์ริงตันที่ดูเหมือนจะนั่งไม่ติด
และอิเลฟเวนท์ที่ยังคงคอยจ้องมองไปที่ผู้ต้องหาของเธออย่างไร้ปราณีที่สุดด้วยเหมือนกัน
" อดีต...คนรักของคุณ ! "
" วอร์ริงตัน !! "
" ดูเหมือนว่าเขากำลังรอคุณอยู่อย่างใจจดใจจ่ออยู่ที่ข้างในเรือนจำของที่นี้ !! " และเธอก็มีหน้าที่ที่ต้องบอก และหลังจากนั้นก็คงจะต้องเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ
อิเลฟเวนท์ตัดสินใจถอยออกมาจากวอร์ริงตันให้เร็วที่สุด และเธอก็กำลังรีบร้อนพยายามจะเดินออกมาจากห้อง ๆ นั้นให้ได้เร็วที่สุด ก็เพราะว่าเธอก็แค่ไม่อยากจะเห็นสภาพของใครบางคนที่ใกล้จะดิ้นทุรนทุรายตายอยู่ข้างหลัง
วอร์ริงตันที่อยู่ๆ ก็มีเหงื่อแตกท่วมไปทั้งตัวแขนขาที่สั่นๆ เหมือนถูกคนมาเขย่า และเสียงลมหายใจขาดๆ เกินๆ ไม่เป็นจังหวะราวกับคนที่กำลังกลัวสัตว์ประหลาด !!!!!
" เธอโกหก !! " เขาที่ไม่ยอมและตะโกนด่าทออิเลฟเวนท์ตามหลังไปติด ๆ
โครม !!
เก้าอี้ที่วอร์ริงตันนั่งอยู่ๆ ก็ล้มตึง
" อีเลฟเวนท์ !! "
" เธอ..มันจอมโกหก !!!! " แต่ว่าวอร์ริงตันที่พยายามเหลือเกินที่จะตะเกียกตะกายลุกกลับขึ้นมาให้ได้เพื่อหวังว่าจะคลานเข้าไปบีบฆ่าอิเลฟเวนท์ให้ตายๆ ไปซะให้รู้แล้วรู้รอด !
เพราะฉะนั้นแทนที่เธอจะทนรอให้วอร์ริงตันเข้ามาคอยผูกพยาบาทอาฆาตมาดร้ายเธอซ้ำๆ แต่ว่าเธอก็ตัดสินใจแล้วที่จะเดินหันหลังให้กับวอร์ริงตันและกลับออกมาจะดีกว่า และถึงแม้เธอจะได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนของวอร์ริงตันอยู่ใกล้ๆ ก็ตาม
เสียงกรีดร้องโหยหวนของวอร์ริงตันราวกับคนที่ถูกมีดปักลงบนอกอย่างทุรนทุรายและทรมาน !! จนกระทั่งเสียงกรีดร้องของวอร์ริงตันต่างทำให้เจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ที่พากันยืนเฝ้าอยู่หลังประตูพากันหน้าถอดสี !!!!
แต่ในความเป็นจริง ! วอร์ริงตันกลับนั่งกอดเข่าเจ่าจุกและพิงอยู่ที่หลังประตู และอยู่ๆ น้ำตาก็ไหลนองเต็มหน้าและดวงตาที่เหม่อลอยของเขา
เพราะว่า...วอร์ริงตันที่กำลังนั่งมองเห็นภาพความทรงจำในวัยเด็กผุดขึ้นมาและฉายซ้ำๆ อยู่ตรงหน้า ระหว่าง ! พ่อแท้ๆ กับเขาสมัยตอนยังเป็นเด็กชาย
เด็กชายวอร์ริงตันที่กำลังถูกพ่อแท้ๆ บังคับขืนใจทำอย่างกับว่า เด็กชายที่เป็นลูกแท้ๆ ก็เป็นสัตว์เลี้ยง จนวันหนึ่งเด็กชายคนนี้ทนไม่ไหวจนกระทั่งจับขังพ่อของตัวเองเอาไว้ในบ่อเกราะ !!!
วอร์ริงตันค่อย ๆ ลุกขึ้นจากหลังประตูและเดินตรงไปที่ ๆ เก้าอี้ที่ผู้หญิงที่ชื่ออิเลฟเวนท์เคยนั่ง และพอเขานั่งลงก็เริ่มทบทวนคำพูดต่างๆ ระหว่างเขาแล้วก็เธอ
" อีเลฟเวนท์ !! "
" นางแม่มด !! "
" เธอเป็นนางแม่มดใช่ไหมครับพ่อ !!! " เสียงของเด็กน้อยวอร์ริงตันกำลังนั่งบ่นพึมพำอยู่กับพ่อของเขาที่ยังอยู่ในหัวตลอดเวลา !!!!
อีเลฟเวนท์เพิ่งจะเดินกลับออกมาจากประตูห้องพิจารณาคดีกฎหมายระหว่างประเทศสำนักงานใหญ่กระทรวงยุติธรรมของสหรัฐอเมริกา และลุกค์ก็ออกมายืนรอเธออยู่ตรงหน้าประตู
" คุณโอเคนะ ! " เพราะฉะนั้นลุกค์ก็เลยรีบเดินตรงเข้าไปหาเธอทันที
เธอพยักหน้าให้เขา
" ถ้าจะให้พูดกันตรง ๆ ก็มีเพลีย ๆ อยู่บ้างนิดหน่อย !! " แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร
ลุกค์พยักหน้าเห็นด้วย
"งั้นออกไปหาอะไรกินกันหน่อยดีไหม " ลุกค์หันมาชวนอิเลฟเวนท์ในขณะที่กำลังเดินออกจากตึกกระทรวงต่างประเทศพร้อมกัน
แต่ในระหว่างที่พวกเขากำลังจะเดินพ้นประตูของกระทรวง อยู่ๆ ก็มีเหมือนเจ้าหน้าที่กำลังเรียกพวกเขา
" อีเลฟเวนท์ !! "
" ฉันกำลังมีเรื่องสำคัญอยากจะขอคุยด้วยหน่อย ! " เสียงของผู้ชายอายุประมาณห้าสิบปลายๆ ที่กำลังรีบร้อนวิ่งเข้ามาและยังคอยขวางพวกเขาสองคนเอาไว้
และทันทีที่อิเลฟเวนท์กับลุกค์หันกลับไปเจอ มิหนำซ้ำพวกเธอก็ยังส่ายหัวไป ๆ มาๆ แทบจะพร้อมกัน
" นึกว่าใคร ! " อิเลฟเวนท์ทำหน้าเบื่อสุด ๆ
" ที่แท้ก็ ! "
" พี่เบิ้มของหน่วยงานข่าวกรองของสหรัฐ " และเธอก็แทบไม่อยากจะมองหน้าไปที่เขาซะด้วยซ้ำ และลุกค์ที่ก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากที่เธอทำ
แต่ว่าคนที่คอยมาตามขวางพวกเธอสองคนเอาไว้ก็ยังจะตามตื้อพวกเธอไม่หยุด
" เอาละ ! "
" อีเลฟเวนท์ !! "
" ฉันจะไม่มาคอยรักษามารยาทกับเธออีกต่อไปแล้วละนะ !! " แต่ที่มิหนำซ้ำคนๆ นี้ก็ไม่ได้คิดจะญาติดีกับพวกเธอด้วยซะเมื่อไหร่
และจนแล้วจนรอดอิเลฟเวนท์ที่เผลอยิ้มออกมาให้พวกเขาแล้วจริง ๆ
" โรเบิร์ต !! " เธอที่เป็นฝ่ายเรียกชื่อเขาบ้าง
" ถ้าหากคุณคิดที่จะมาขอร้องให้ฉันไปพบกับท่านประธานาธิบดีของพวกคุณตอนนี้ละก็ !! "
" ฉันก็กำลังคิด ๆ อยู่นะว่าบางที! "
"วันนี้ เสียเวลาเปล่าๆ น่า " เธอปฏิเสธในสิ่งที่โรเบิร์ตคอยขอร้องเธอซ้ำๆ
โรเบิร์ตแสร้งยิ้มกลับทันที
" เชอะ !!!
" อีเลฟเวนท์ !! "
" นี่เธอกำลังกำลังใช้ลูกไม้กับฉันอีกแล้วใช่ไหม ! " และเขาก็เริ่มจะหัวเสียกับอิเลฟเวนท์มากขึ้นทุกทีๆ
และอิเลฟเวนท์ที่คอยยืนเอามือล้วงกระเป๋าและก็เอาแต่ส่ายหน้า
" เปล่าสักหน่อย " แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ช่วย
" เพราะว่าตอนนี้..ฉันก็แค่กำลังจะมีนัด ! " เธอบอกเหตุผลให้โรเบิร์ตฟัง และก็ล้วงหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมารับสายต่อหน้าต่อตาพวกเขา
โรเบิร์ต ! กับลุกค์กำลังหันไปฟังอิเลฟเวนท์ ในขณะที่เธอกำลังพูดคุยโทรศัพท์และยังใช้ภาษาเกาหลีในการตบปากรับคำอยู่กับปลายสายสำคัญอย่างที่เธอว่า !!
ลุกค์ในขณะที่เดินๆ ออกมาส่งอิเลฟเวนท์ที่หน้าตึกกระทรวงยุติธรรม และเมดิสันที่ก็ยืนรอๆ พร้อมกับรถและเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ อยู่ที่ตรงบันไดข้างล่าง
" เธอนี่มันจริงๆ เลยนะ อิเลฟเวนท์ " เขาบ่นเธอในขณะที่ลงบันไดไปส่งกันที่รถ
" แทนที่คืนนี้พวกเราสองคนจะได้ไปนั่งดินเนอร์ "
" ใต้เสียงไฟในทำเนียบขาวกับท่านประธานาธิบดีของสหรัฐ !! "
" แต่...เธอก็กลับปฏิเสธพวกเขา "
" เพราะว่าอยากจะไปดินเนอร์กับท่านผู้นำสูงสุดของเกาหลีเหนือแทน "
" เห้อ... !!! "
" ฉันคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ " ลุกค์ที่เอาแต่บ่นพึมพำไม่ยอมหยุด
อิเลฟเวนท์ที่ก็เลยหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
" ทำไมละ ! "
" เกาหลีเหนือเชียวนะ ! "
" นี่ลุกค์ "
" คุณไม่อยากไปลองนั่งดื่มเตกีล่ากับสาวๆ ที่เกาหลีเหนือดูบ้างหรือยังไง "
" น่าสนุกจะตายไป " และเธอที่ก็อยากให้แค่ลุกค์คิดซะว่า มันก็แค่การเปลี่ยนสถานที่กินข้าวก็เท่านั้นเอง
ลุกค์ถึงกับยอมส่ายหัวให้กับเรื่องนี้ของเธอ
" อีเลฟเวนท์ !! "
" เธอคงจะกินยาแก้ปวดมากเกินไปจนสติเพี้ยนไปหมดแล้วแน่ๆ " และเขาหันกลับมาบ่นอีก
" แหม...." และน้ำเสียงประชดของอิเลฟเวนท์ที่แทบจะดังขึ้นมาติด ๆ
" ประเทศสหรัฐมันก็ดี !! "
" แต่ว่า " ในระหว่างที่เธอพูดก็ยังหันมา และอดหว่านล้อมเขาไปด้วยไม่ได้ว่า
" ประเทศเกาหลีเหนือ ! "
" บวก กับ...ไวน์รสเลิศของท่านผู้นำสูงสุดของประเทศ "
" คิดแล้ว....."
" พวกเราก็ควรจะลองหาอะไรใหม่ๆ ใช่หรือเปล่าละ" แต่ว่าเธอก็ยังอยากให้เขาคิดในแง่ดี
แต่ว่าเขาที่เกือบจะทำหน้าไม่ถูกกันไปเลยทีเดียวเชียว ลุกค์ยิ้ม ๆ ให้กับทัศนะคติแบบนี้ของอิเลฟเวนท์
" ถ้างั้นก็...."
" เอาเถอะ !! "
"ตอนนี้....! "
" ฉันก็ไม่ได้อยากที่จะเห็นต่างอะไรกันกับคนอย่างเธอให้มันมากนักหรอก !! "
" งานเลี้ยงฉลองแบบนี้ ถ้าพลาด... !! "
" มันก็น่าเสียดายจริง ๆ นั่นแหละ " เขากับเธอหัวเราะขึ้นมาแทบจะพร้อมกัน
และเสียงหัวเราะระหว่างฟิวส์ ลุกค์ กับ อิเลฟเวนท์ที่ทำให้เมดิสันได้ยินถึงกับหูผึ่ง จนอดทนยืนรอแทบจะไม่ไหว
" อะไร !!! "
"เดี๋ยวนี้ ! เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ !! " เมดิสันแซวพวกเขาทันทีในขณะที่พากันเดินลงมา
ในขณะที่เจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ที่กำลังยืนเฝ้ารถราคาแพงหูฉี่สีฟ้าๆ ของอิเลฟเวนท์อยู่ที่บันไดหน้าตึกกระทรวงยุติธรรม
และอิเลฟเวนท์ที่เดินลงบันไดเข้ามาหาเมดิสันทันที แต่ว่าเธอก็ยังจะคอยมือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทเบลเซอร์สีดำๆ และหยิบเอาซองจดหมายสีขาวออกมายื่นให้กับเมดิสันด้วย
" อะนี่ !! "
" ของขวัญวันเกิด.."
" สำหรับลูกสาวของคุณนะ ! ทอม !! " และเธอก็ตั้งใจทำเพื่อเมดิสันจริงๆ
เมดิสันเก้ๆ กังๆ ก่อนที่จะหันไปมองหน้าของลุกค์ และถึงจะค่อยยื่นมือออกไปรับพวกมันเอาไว้
เพราะฉะนั้นลุกค์ที่กำลังเดินตรงเข้าไปเปิดประตูรถซุปเปอร์คันสีฟ้าให้กับเธอพร้อมๆ กันไปด้วย
" ขอบคุณ " อิเลฟเวนท์ขอบคุณทั้งลุกค์และเมดิสันที่คอยช่วยเหลือ และเธอก็กลับเข้าไปนั่งในรถและขับรถกลับออกไปจากกระทรวงยุติธรรมของสหรัฐทันที
แต่ว่าลุกค์ที่ยังคอยหันกลับมาและยังเดินเข้าตบไปไหล่ของเมดิสันเบาๆ เพื่อให้เพื่อนของเขาได้รีบเปิดอ่านจดหมายที่อิเลฟเวนท์ตั้งทิ้งไว้ให้
" โชคดีนะ " ลุกค์ปลอบและก็ยังจะเดินหนีกลับไปขึ้นรถที่กำลังจอดรอ
และเมดิสันที่รีบร้อนเปิดจดหมายของอิเลฟเวนท์ออกมาอ่าน และเขาที่ยังตั้งใจอ่านมันทีละบรรทัด
" พระเจ้า !! "
เมดิสันมือสั่นหน้าซีดแทบจะทำอะไรไม่ถูก แต่ทว่าเขายังต้องอ่านจดหมายของอิเลฟเวนท์อีกรอบเพื่อให้แน่ใจว่ามันคือเรื่องจริงทั้งหมด
และเนื้อใจความในจดหมายบรรทัดแรกๆ ของอิเลฟเวนท์ที่หมอบให้กับลูกสาวของเขา ก็คือ อิเลฟเวนท์ยกหุ้นที่มีทั้งหมดในอังกฤษให้กับลูกสาวของเขาแต่เพียงผู้เดียว
แต่ว่าเมดิสันที่ทำเหมือนคนจะเป็นลมไปอีก เพราะว่าเมื่อเห็นตัวเลขที่ผุดขึ้นมาในหัวและเท่าๆ ที่เขาเคยจำได้มันค่อนข้างมีมูลค่ามหาศาล แต่พอเลื่อนลงมาอ่านลายมือตัวหนังสือหวัด ๆ ของอิเลฟเวนท์ใกล้ๆ กับบรรทัดสุดท้าย
" ชื่อ... !! "
" ...ที่พ่อแม่ตั้งให้ ! "
" ดีที่สุดอยู่แล้ว !! "
" เห้อ.... !! "
" ให้มันได้อย่างนี่ซิหน่า.. !! " เมดิสันต้องกลับมายอมแพ้ในเรื่องนี้อีกเข้าจนได้
แต่ยังไงซะเขาก็ต้องเลื่อนอ่านจดหมายของเธอจนจบอยู่ดีตรงที่เขียนเอาไว้อย่างพิถีพิถันเอาไว้ด้วยว่า
" พอ..ลูกสาวของคุณอายุได้สิบขวบ ! "
" เธอ..... !! "
" ลูกสาวของฉัน ! "
" เธอจะเจอเนื้อคู่ที่เป็น ! ลูกครึ่งชาวอังกฤษ ญี่ปุ่น !! "
" ตอนอายุแค่...!! "
" สิบขวบเนี้ยนะ !! " แต่คราวนี้น้ำเสียงของเมดิสันที่ผิดหวังกับเธอน่าดู
" สมแล้ว... "
" ที่เป็น !!! "
" อีเลฟเวนท์ !!! " และเมดิสันที่แทบจะขย้ำจดหมายของอิเลฟเวนท์ทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็อย่างว่าเขาที่ทำได้จริงๆ ตอนนี้ก็แค่พับมันลงไปใส่ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ต
สะพานคอนกรีตที่ถูกปกคลุมด้วยเมฆหมอกคลุ้งสีขาวคล้ายกำแพงกั้นบริเวณเส้นขนานที่ 38 และยังเป็นบริเวณเขตปลอดทหารของสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนเกาหลีและสาธารณรัฐเกาหลี และบริเวณหัวสะพานของทั้งสองฝั่งก็มีเจ้าหน้าที่ทหารติดอาวุธนับร้อยคอยเผชิญหน้าเข้าหากัน
และอิเลฟเวนท์กับลุกค์ที่ต่างพากันเดินๆ อยู่บนสะพานผ่านไอเมฆเพื่อที่จะย้อนเดินทางกลับข้ามมาที่ฝั่งสาธารรัฐเกาหลี
" อันที่จริง... " ลุกค์คอยแต่จะหันไปมองรอบๆ ตัว
" สาว ๆ เกาหลีเหนือก็ไม่เลว "
" ฉันคงต้องขอขอบใจเธอมากจริงๆ " และก็หันไปขอบใจเธอ
อิเลฟเวนท์ยังคงตั้งใจเดินย้อนกลับไปที่สะพาน และแม้ว่าตอนนี้พวกเธอยังมองไปข้างหน้าและยังมองไม่เห็นอะไรชัดเจนมากก็ตาม และแม้ว่าเธอจะยิ้มตลอดการเดินทางบนสะพานแห่งนี้
แต่ว่ายิ่งเดินเข้าใกล้หัวสะพานของอีกฝั่งอยู่ๆ ร่างกายของเธอก็กำลังรู้สึกเหมือนปะทะคลื่นความร้อนเข้าให้แล้ว
แต่ว่าลุกค์ที่กำลังเดินอยู่ข้างๆ ที่ก็ไม่ได้รู้สึกเหมือน ๆ กับเธอ
" อีเลฟเวนท์ !! "
" เธอว่าตอนนี้ !! "
" ท่านผู้นำสูงสุดของพวกเขาที่นี้ "
" ตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่ ! " ลุกค์ยังมีเรื่องที่ยังนึกไม่ออก
" ท่านผู้นำสูงสุดของพวกเขาตอนนี้ " เธอยังคงยิ้มและเล่าไปพร้อมกัน
" เขา ! กำลังที่จะเดินเข้าไปหยิบเอา ตำราพิชัยสงครามเล่มเก่าโบราณคร่ำคร่าเล่มหนึ่ง ! "
" เขา.. ! ที่กำลังยืนเปิดหน้าที่มีภาพเขียนของแผนที่จีนสมัยโบราณ "
" และเขา ! "
" ก็วางปืนกระบอกหนึ่งทับลงไปที่แผนที่จีนโบราณภาพนั่น " เธอเล่าสิ่งที่เธอกำลังมองเห็นอยู่ในหัวให้ลุกค์ฟัง
แต่เขากลับฟังดูแล้วเฉยๆ เพราะฉะนั้นเธอถึงอยากจะบอกความจริงออกไปด้วยว่า
" ลุกค์ !! "
" เรื่องความสามารถพิเศษเฉพาะบุคคลของฉัน !! "
" ไม่เป็นไร ! " ลุกค์ปฏิเสธอิเลฟเวนท์ทันทีและไม่รู้ด้วยว่าเพราะเหตุผลอะไรก็ตาม
ลุกค์ที่ยังต้องหันกลับมาและแสดงความจริงใจกับเธออีกครั้ง และยังอยู่ในขณะที่พวกเขาสองคนจะเดินจนเกือบจะถึงอีกฝั่ง
" เพราะว่าตั้งแต่ที่ ! "
" ฉันเห็นเธอคุยกับสุนัขทหารพวกนั้นรู้เรื่อง "
" ถึงจุดนี้. !! "
" ฉันก็คงไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องอึ้ง !! "
"ที่เกี่ยวกับเธอ "
" เหลืออยู่อีกแล้ว !! " ลุกค์สารภาพว่า จริงๆ แล้วความสามารถพิเศษอะไรของเธอพวกนั้น ไม่ใช่เรื่องที่ต้องขุดคุ้ยสำหรับตัวเอง
และเธอที่ต้องยิ้มกว้าง ๆ เพื่อที่จะขอบคุณเพื่อนคนนี้
" อ๋อ !!! " อยู่ๆ ลุกค์ก็เหมือนจะนึกถึงเรื่องๆ หนึ่งขึ้นมาก็เมื่อตอนเห็นเงาคนลางๆ อยู่บนสะพานของอีกฝั่ง
" ฉันลบคลิปพวกนั้นให้เธอไปแล้วละนะ " ลุกค์ยิ้มเหมือนมีอะไรแอบแฝง และก็เห็นเธอที่ยิ้มจนหน้าเริ่มแดง
" ก็คลิปพวกนั้นไม่เห็นมีอะไรที่น่าสนใจไปมากกว่า.... !! "
" พวกคู่รัก ! "
" ที่เพิ่งจะหัดจูบกันครั้งแรก ! " ลุกค์ยิ้มหัวเราะชอบใจตามหลังทันทีที่พูดจบประโยค
อิเลฟเวนท์อมยิ้มตาม
" ขอบใจคุณมาก ๆ นะ "
" ลุกค์!! " และเธอก็คิดแบบนี้จริงๆ
และพวกเธอที่พากันเดินมาเรื่อยๆ จนเกือบสิ้นสุดของสะพานอีกฝั่ง และตอนนั้นเมฆหมอกที่เคยบดบังสะพานก็เริ่มทยอยจางหายและเริ่มสว่างจนกระทั่งมองเห็นเงาลางๆ ของคน ๆ หนึ่งที่ยืนรออยู่ปลายสะพาน
และเขา ! คือคนที่ทำให้อิเลฟเวนท์รู้สึกตัวร้อนฉ่าขึ้นมาทันทีที่เดินเข้าใกล้ ๆ ผู้ชายคนที่สวมสูทสีดำสนิท ผิวขาวซีด มือเรียวยาวสวยกว่าผู้หญิง แต่สีหน้าของผู้ชายคนนั้นจะเป็นยังไงตอนนี้พวกเธอก็ยังเดาไม่ออกจริงๆ เพราะม่านเมฆหมอกที่หนาเกินกว่าจะมองเห็นได้ชัด !
แต่ว่าลุกค์ที่จำรูปลักษณ์ของผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าได้ขึ้นใจ แม้จะไม่อ่านป้ายชื่อที่ห้อยคอของเขาเลยก็ตาม !!!!
" อีเลฟเวนท์ !! " ลุกค์เอียงหน้ากระซิบกันทันทีที่เจอ
" เธอ.อยากจะให้ฉันเข้าไปทักทายเขาแบบไหนดี ! " และสายตาที่คอยแต่จดๆ จ้องๆ มองไปที่ผู้ชายเกาหลีสุดเท่ตรงหน้า
แต่ทว่าอิเลฟเวนท์ที่ยังไม่ทันจะได้อยู่ตอบคำถาม ผู้ชายคนที่อยู่ในคลิปก็ปรี่เข้ามาคว้าเธอไปและก็เดินหนีหายไปเลยทั้งคู่ !!!
" เชื่อเขาเลย !!! " ลุกค์ที่ยิ้มตามได้ก็เท่านั้น
ห้องทำงานรูปทรงขนาดหกเหลี่ยมห้องหนึ่ง...ที่ ถูกรังสรรค์สร้างขึ้นมาจากไม้สีเนื้อดำแดงอย่างดีขนาดโออ่า และโต๊ะทำงานสีงาช้างที่อยู่ติด ๆ กับผ้าม่านเนื้อดีจากประเทศตุรกีสีของใบไม้มะฮอกกานีผ้าม่านที่มีความสูงจากบนสุดของเพดานมาจนถึงต่ำสุดของพื้นห้องราว ๆ 10 เมตร และหนังสือตำราพิชัยสงครามโบราณเก่าๆ เล่นหนึ่งที่วางเด่นอยู่กลางโต๊ะ
และพอมองผ่านเข้าไป... ปืนกระบอกสีทองเหมือนเพิ่งจะถูกนำมาวางทิ้งอยู่บนแผนที่จีนโบราณสมัยเมื่อหลายร้อยปี...
ไร้เงา...