SOLEMN
NAGISING ako dahil sa boses na narinig ko.
I heard someone. Boses ng babae.
"We'll see each other soon."
I don't know who she is, but her voice... I am attracted to it. It seems like music to my ears. It's pleasing and it makes me calm down.
"Who are you?" I asked.
Tanging kulay skyblue ang nakikita ko sa paligid ko. Para akung nasa ulap. Wala akung ibang naririnig kundi ang boses lang ng babae, one thing hindi ko alam kung saan ito nangaling or kung asan man ito.
Where am I? I asked again.
Confused. I stood up. Kahit ang tanging nakikita ko lang ay walang hanggang na kulay asul. I think I'm in a different dimension, a no end dimension.
"All of your question will be answered soon. Be patient."
Be patient? How can I be patient in this situation. Hindi ko alam kung nasaan ako.
Naramdaman kung umihip ang napakalakas na hangin. Nang malanghap ko yun i suddenly felt drowzy. Pinipigilan kung pumikit ang aking mga mata at magapdala kahit gustong-gusto na nitong sumuko at magpadala sa antok na aking
nararamdaman.
Until hindi kona nakayanan at unti-unti akung bumagsak.
I closed my eyes....
***
GUARDED: Chapter 12
Nakahiga sa kanyang higaan ang isang lalaking nasa Mid 20's. Nakasuot ito ng damit na pang doctor. Puting polo at slocks. Paired.
Suot rin nito yung gown, puting gown na sa lahat ng bagay na pwedeng kalimutan, yun pa talaga yung kinalimutang hubarin.
Meron pa.
Hindi rin nito hinubad yung sapatos nitong kulay puti na may tatak na 'Adidas'.
Isa lang ang masasabi at maihahalintulad sa kanya.
Tamad.
Tamad lang kung tamad.
Yun ang nasa isip ng isang babaeng nakatayo sa harapan niya. Matalik niya itong kaibigan.
Dumagdag rin ang itsyura ng kwarto nito na parang binagyo dahil sa sobrang kalat.
Natatawa nalang ito sa nakikitang sitwasyon ng kaibigan. Naiintindihan niya naman since alam niyang pagod ito sa trabaho bilang doctor. Trabaho nito sa pag-aalaga ng may sakit.
Naisipan niyang gisingin ito. Since 9:00 am na ng umaga, tanghali na at wala pa rin itong kain. If he's mother only know about this. Sigurado talaga siya na patitigilin ito sa pagtratrabaho at pagpapahingahin.
***
I heard someones voice. Tinatapik ako nito. Weird. May kasama ba ako?
Di ko nalang ito pinansin since I thought that it's just my imagination.
I opened my eyes, sinag ng liwanag ang sumalubong sa akin. To be more precise sumalubong ito sa mga mata ko.
Masakit.
Yes.
It really hurts my eyes, since i'm still adjusting dahil kakagising ko lang. Did I forgot to close the curtains in my window last night? Nakakapanibago lang. Since I always make sure na nakasirado ito before I go to sleep.
Always.
Kaya nakakapagtataka lang kung bakit ko ito nakalimutan.
I was in deep thoughts when I heard the voice again...
"Hoy Ejie!" Rinig kung sabi nito sabay tapik saakin. Di ko parin maaninag ang mukha nito.
Ejie? Who's that? Atsyaka sino ba siya?
Paano siya nakapasok dito sa pamamahay ko
"Hoy Ejie! Gising! Gising! Daig mo pa yung tita kung lasinggera kung matulog!" Sigaw ulit nito.
"Hoy Ejie na tulog mantika! Gising na!"
Nang makabawi na ang aking mga mata. Minulat ko ito ito at nakita ang isang babaeng, sigurong nasa mid 20's lang. Kulay ash gray ang buhok nito na hindi gaano kahaba. Bumagay rin naman ito sa kanya.
Wait. Who is she BTW?
"Who are you? And who's Ejie?" Nagtatakang tanong ko dito. Nakita ko naman ang pagtataka sa mukha nito.
"Why are you here in my house?" I asked her again.
"Tinupak ka naba? Atsyaka ikaw! Ano pabang pangalan mo." Sagot niya. Ako? Tinupak? It's kinda funny...
"No. Ejie's not my name." I answered then continued. "Sino ka ba? Paano ka nakapasok dito? I asked.
"Nanay mo ako. Hindi ba halata?" Pilosopong sagot naman nito.
Kung hindi niya ako sasagutin ng maayos then... She better leave.
I dont know her. I don't care kung sino man siya.
"Leave." I calmly said habang hinihimas yung ulo ko. Medyo sumasakit ito.
"Huh?"
"I said leave!"
Nagsalubong ang kilay nito. Tyaka sumeryoso ang mukha.
"Aminin mo nga sakin Bro, naka drugs kaba? Ha?" Seryoso niyang ani.
Huh? No! Never in my life I tried that.
Galit ko iyong tinignan.
"I'll say this to you one last time. So better answer me properly. WHO ARE YOU!?"
"Ano kaba Bro!? Matapos mo kung tawagan ng napakaaga para pumunta dito, gaganyanin mo lang ako? 6:30 am palang ng umaga Bro!? 6:30 am!?
Dali-dali akung bumangon at lumarga para lang makapunta dito. Kahit wala pa kung hilamos at nakatambak pa yung muta ko, pati rin yung kulangot ko hindi pa nakukuha! Para lang sayo. Nagmadali ako!" She hysterically said.
I looked at her habang nakakunot yung kilay ko. Ano ba tong pinagsasasabi niya?
"Shut up! I don't even know you."
"Anong, 'I don't even know you?' Siguro epekto na yan ng pagiging babaero mo no!? Tignan mo nga yang sarili mo! Bro, pati uniform mong pang-doctor kinalimutan mong hubarin! Tamad mo talaga! Pati pagpapalit dipa magawa! Susumbong na talaga kita sa mama mo!" He angrily said those things at me.
I'm confused at what's she's saying. Never in my life na naging pabaya ako sa sarili ko. I always make sure take a bath before sleeping at kung sobrang pagod na, at least I do change my clothes. Ang kati kaya sa katawan kung hindi ka nakakapagpalit.
Tinignan ko yung suot ko. She said i'm wearing a doctor's uniform.
To my surprise, yeah. She's telling the truth. I am currently wearing a Doctor's uniform right know.
Why?
I keep thingking kung bakit nakasuot ako ng ganito. Hindi ko maalala. Sumasakit lang ulo ko.
Dali-dali akung tumayo. I just recently noticed. My room. It's design. Ibang-iba!
Yung kwarto kung kulay itim, naging puti. Before it's spacious. But know punong-puno ng mga gamit, ang kalat pa. Everywhere nakalatag ang mga damit.
"Ilang araw lang akung wala dito, binagyo na naman itong kwarto mo. Ejie, mag-asawa kana kaya. Kailangan muna talaga." Sabi nung babae habang pinupulot nito ang mga damit na nakakalat sa sahig.
Nakalimutan kung may kasama pa pala ako ngayon.
Gulong-gulo na talaga ako. What's happening, really? This is tottaly creeping me out.
"Why do you keep calling me that. I told you already, i'm not Ejie."
She heaved a sigh, then said.
"Alam mo? Bahala ka sa buhay mo! Sumasakit lang ulo ko sayo. Buti pa bumaba kana. Pinaghanda na kita ng makakain."
Kahit gulong gulo, sinunod ko nalng siya. Ayaw ko nang makipagtalo pa.
I know what happened to me last night. I was shot.
The big question is, how can I possibly be alive and don't even have any wounds, kahit isa, wala.
Tinungo ko yung daan papunta sa kusina.
Nang matuntun konito na kita kno ang tasa ng kanin at dalawang pritong isda sa mesa. I'm hungry, really.
Tinungo ko agad ito at dali-dali itong sinungaban.
Habang kumakain ako ay napaisip....
Everything is still a mystery. Kahit ang dami kung tanong sa aking isip, kailangan kung kumalma at maghintay. I know it will be answered soon.
Matapos kung kainin iyon ay tumayo ako at tinungo yung lababo na malapit lang dito sa kusina.
I was in deep thoughts. Nang mapansin ko ang reflection ko sa stainless na pinggan dito sa lababo. Napakunot yung kilay ko.
I was shocked.
Really shocked.
There's one thing that I want to say. To be more precised. This body right now....
IS NOT MINE!
***
Love Gatekeeper,