บทที่ 22 - เควสที่ไม่มีใครอยากทำ
.
.
หนึ่งคนหนึ่งสุนัขที่นอนจนเต็มอิ่มตรงมาที่กระดานเควสตั้งแต่เช้าตรู่ รอบข้างว่างเปล่าไร้ผู้คนอย่างที่คาดเอาไว้
"เอ ไหนดูสิ…"
วาลเรียสเงยขึ้นมองจนรู้สึกคอเคล็ดเล็กน้อย สมกับเป็นกระดานเควสในเมืองที่มีนักผจญภัยผ่านไปผ่านมา ขนาดใหญ่โตกว่าตามหมู่บ้านสักสองเท่าได้เลยทีเดียว ซ้ำยังมีแผ่นกระดาษแปะทับกันจนแทบไม่มีช่องว่าง
เด็กหนุ่มดูประกาศรับภารกิจจนตาลาย กระดาษหน้าตาเหมือนๆ กันหมดเรียงรายตลอดแนว ดูไม่ออกเลยว่าควรรับเควสอันไหนดีจึงจะไม่เสี่ยงไปสะดุดตอของผู้มีอิทธิพลแถวๆ นี้เข้า
เขาเดินตามฟิลันที่ก้มลงดมกลิ่นฟุดฟิดไปตามพื้นอย่างใจลอย ก่อนจะพบกระดาษเควสที่โดนเบียดจนแทบตกขอบกองกันอยู่ตรงด้านข้างของกระดาน
วาลเรียสเลิกกระดาษที่ติดทับอยู่ด้านบนออกอ่าน รายละเอียดเควสด้านล่างเริ่มเลือนไปนิดๆ ราวกับตากแดดตากฝนมานาน สภาพเก่าค้างปีจนดูน่าสงสารอย่างไรชอบกล
