บทที่ 47 - วันที่ดี
.
.
"ขอโทษนะ ผมบอกเองแท้ๆ ว่าจะเป็นคนพาเที่ยว แต่ดันไม่รู้เรื่องอะไรเลยซะอย่างนั้น…"
ฟิลันก้มหน้าลงต่ำ ใบหูทั้งสองข้างลู่ลงมาจนแทบแนบไปกับกลุ่มผมยุ่งเหยิง
"แถมแต่ละที่ที่พาไปก็ยัง…"
หมาป่าดำยิ่งซึมหนัก หลังนึกถึงสภาพของบ้านเมืองที่แทบจะร้างผู้คน ไม่ก็พังพินาศจนแทบไม่เหลือเค้าเดิมจากสงครามที่เพิ่งสงบลง
ก่อนหน้านี้ ตำแหน่งผู้นำในสายตาของมัน ก็เป็นเพียงอำนาจในการสั่งการกำลังพลที่มากขึ้น เพื่อตามหาคนสำคัญที่หายตัวไปเท่านั้น
แต่เมื่อก้าวขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์ หมาป่าดำเริ่มเรียนรู้ที่จะดูแลชีวิตคนในการปกครอง และพบว่าการรักษาดินแดนเอาไว้นั้นเป็นเรื่องที่ยากลำบากเพียงใด
"ผมเป็นหมาที่ไม่ดีเลยใช่มั้ย? ดินแดนที่ตัวเองปกครองอยู่แท้ๆ แต่กลับไม่รู้จัก แลัวก็ยัง…"
ประโยคช่วงท้ายแทบจะขาดหายไปในลำคอ ยามฟิลันก้มหน้าลงต่ำจนคางแทบชิดอก
"...ปกป้องเอาไว้ไม่ได้ด้วยซ้ำ…"
ดวงตาสีเขียวสะท้อนภาพของครึ่งอสูรสุนัขป่าที่กำลังหูลู่หางตก สีหน้าเซื่องซึมสุดฤทธิ์อย่างหมดท่า ก่อนที่มือข้างหนึ่งจะยื่นไปทางศีรษะที่ค้อมลงต่ำ
"ไม่ต้องรู้สึกผิดกับเรื่องที่ทำเต็มที่แล้วหรอกนะ"
