Episode 05 น้อยใจ
อลิชามองดูนาฬิกาบนข้อมือเล็กที่บ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานของเธอแล้ว เธอรีบบอกลากับทุกคนในแผนกวิ่งมาดักรอรามิลที่หน้าลิฟต์ เพราะเกรงว่าเขาจะรอนาน แต่รออยู่เกือบสิบนาทีก็ยังไม่เห็นเขาลงมา เธอจึงโทรศัพท์ไปหาเขาเพื่อหาคำตอบ
"ฮัลโหลพี่รามอยู่ไหนคะ"
(อยู่บนรถ)
"อ้าว ไม่ได้รับหนูกลับด้วยเหรอ" อลิชาถามด้วยน้ำเสียงผิดหวังเล็กน้อย อย่างน้อยถ้าเขาจะไม่รับเธอกลับเขาก็ควรบอกเธอเสียหน่อย
"ลิชายังไม่กลับอีกเหรอ เห็นลงมาตั้งนานแล้ว" ใบหน้าหวานหันไปตามเสียงของชินที่เอ่ยถามขณะที่กำลังเดินตรงมาหาเธอ
(พี่ให้คนขับรถรอไว้แล้ว)
"ช่างมันเถอะค่ะ หนูกลับเองได้ไม่รบกวนหรอกถ้ามันลำบากพี่มาก" ความน้อยใจทำให้คนตัวเล็กตอบกลับไปด้วยถ้อยคำประชดประชัน เธอกดวางสายจากรามิลพร้อมกับเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋าสะพาย
"กำลังจะกลับค่ะ"
"งั้นพี่ไปส่งไหม"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูเกรงใจแล้วตอนนี้ก็ยังไม่อยากกลับบ้านด้วยว่าจะโทรชวนเพื่อนออกมากินชาบูด้วยกันก่อน"
"ดีเลยขอไปด้วยได้ไหม" ชินเออออเห็นด้วยกับความคิดของหญิงสาว จนต้องเอ่ยปากขอไปร่วมวงด้วย
"ได้สิคะ งั้นหนูโทรหาเพื่อนก่อนนะคะ"
"อืม งั้นเดินไปที่รถพี่ด้วยไหมจะได้ไปพร้อมกัน"
"โอเคค่ะ"
อลิชาส่งยิ้มให้แทนคำขอบคุณ เธอเดินตามเขามายังรถยนต์ของเขาที่จอดอยู่ที่ลานจอดรถระหว่างนั้นก็ได้ทำการต่อสายหาแอร์รินเพื่อนของเธอด้วย
ร้านชาบู
ใช้เวลาขับรถจากบริษัทเกือบยี่สิบนาทีอลิชากับชินก็เดินทางมาถึงร้านชาบูในเวลาห้าโมงเย็นสิบห้านาที เพราะว่าช่วงเย็นหลายบริษัทเลิกงานจึงทำให้รถค่อนข้างติดทำให้ร้านชาบูที่อยู่ใกล้ๆ ไม่กี่กิโลใช้ระยะเวลานานกว่าปกติ
"อ๊ะ เพื่อนหนูอยู่ตรงนั้นค่ะ" อลิชาอุทานออกมาเบาๆ เมื่อเห็นแอร์รินเพื่อนของเธอนั่งโบกมือเรียกเธออยู่ ด้วยความที่แอร์รินเรียนจบก็เลือกที่จะพักเรื่องการทำงานเอาไว้ ทำให้เธอมีเวลาว่างมาหาเธอได้ง่ายไม่ต้องรอเวลาเลิกงาน
"สวัสดีค่ะ" แอร์รินรีบลุกขึ้นยืนทำการทักทายชินที่เดินตามหลังอลิชามาด้วยความเป็นกันเอง
"สวัสดีครับ"
"นี่พี่ชินเป็นพี่ที่ทำงานแผนกเดียวกันที่บอกว่าจะมาด้วย ส่วนนี้แอร์รินเพื่อนหนูค่ะ" อลิชาแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกันตามหน้าที่ของคนกลางที่พาทั้งสองคนมาเจอกัน
"นั่งก่อนสิคะ" แอร์รินส่งยิ้มให้ชินพร้อมกับผายมือเชิญให้เขานั่งลง เขานั่งลงฝั่งตรงข้ามกับอลิชา ส่วนอลิชาเองก็นั่งลงข้างๆ แอร์รินเพื่อนของเธอ
"แกสั่งอาหารยัง"
"สั่งไปบ้างแล้วเลือกแต่ของโปรดเพื่อนรักทั้งนั้นเลย" แอร์รินบอกด้วยความภาคภูมิใจทำให้อลิชาอดที่จะหมั่นเขี้ยวจนยื่นมือบีบแก้มนุ่มนิ่มของเพื่อนรักไม่ได้
"ใครจะรู้ใจฉันเท่าแกนะ" อลิชาชมเปาะ
"พี่ชินจะทานอะไรสั่งเพิ่มได้เลยนะคะ" แอร์รินหยุดเล่นกับอลิชาแล้วหันไปบอกชินเพื่อไม่ให้เขารู้สึกอึดอัด
"โอเค" ชินรับเมนูจากพนักงานมาเปิดดู เขาสั่งออเดอร์มาสามสี่อย่างกับเครื่องดื่มของตัวเอง
"วันนี้ทำงานวันแรกเป็นไงบ้าง"
"ก็สนุกดีนะ เอาไว้ฉันจะทำน้ำหอมสูตรพิเศษมาให้แกลองใช้ดีไหม กลิ่นเดียวในโลกสำหรับคนสวยของฉัน"
"แกว่าที่เราคบกันอยู่เพราะเราบ้ายอกันเองรึเปล่า" คำถามของแอร์รินทำให้ชินหลุดขำออกมาด้วยความเอ็นดู เช่นเดียวกับอลิชาที่มองหน้าเพื่อนรักด้วยความกล่าวโทษ
"แกนี่ทำเสียบรรยากาศหมด" แต่สุดท้ายเธอก็หลุดขำตามชินมาอยู่ดี
"แล้วพี่ชินทำไมมาทำงานปรุงกลิ่นน้ำหอมได้ละคะนึกว่าจะมีแต่ผู้หญิงที่สนใจงานพวกนี้ซะอีก" แอร์รินเอ่ยถามตามนิสัยที่อยากรู้อยากเห็น
"ส่วนตัวเป็นคนชอบกลิ่นชอบน่ะ"
"แสดงว่าพี่ชินชอบผู้หญิงที่มีกลิ่นตัวหอมด้วยใช่ไหมคะ" แอร์รินยังคงถามต่อ
"ก็ใช่นะ พี่ว่าผู้หญิงที่มีกลิ่นหอมเฉพาะตัวมีเสน่ห์ดี สมมติว่าเราเดินผ่านคนที่ไม่รู้จักแต่กลิ่นเขาหอมเราก็คงอดที่จะหันไปมองไม่ได้อยู่ดี อีกอย่างกลิ่นก็สามารถบ่งบอกถึงตัวตนของคนได้เหมือนกัน"
"งั้นพี่ชินลองเดานิสัยพวกหนูจากกลิ่นน้ำหอมที่ฉีดมาหน่อยได้ไหมคะ มาลองเล่นกัน" แอร์รินเสนอด้วยความตื่นเต้น
"เอาสิ แต่ไม่รู้จะแม่นไหมนะ ฮ่าๆ" ชินหัวเราะออกมาตามสถานการณ์ที่พาไป เขายื่นหน้าไปดมข้อมือของแอร์รินที่ยื่นออกมาให้เขาดมกลิ่นเป็นคนแรก
"เป็นไงบ้างคะ" แอร์รินดึงมือกลับมารอฟังคำตอบจากเขา
"อืม…หอมกลิ่นทับทิมเคลือบน้ำตาลและกลิ่นมะนาว มีส่วนผสมของกลิ่นกลีบกุหลาบทำให้ดูอ่อนละมุนตัดกับกลิ่นมะนาว และก็มีกลิ่นแอ็ปเปิ้ลทำให้สดชื่นมาชูให้เจราเนียมสดใส ในขณะที่เบสอย่างการผสมกลิ่นมะลิและวิสทีเรียเข้าด้วยกันก็ช่วยปิดท้ายความหอมนี้ได้ลงตัวมาก"
"รู้ขนาดนั้นเลยเหรอคะ"
"คนปรุงน้ำหอมอย่างพวกเราเรื่องแยกแยะกลิ่นขอให้บอก ฮ่าๆ พี่เดาว่าเราเป็นคนสดใส ร่าเริง แต่ก็เป็นคนตรงไปตรงมาเปิดเผย มีความซนๆ และก็เป็นผู้หญิงเซ็กซี่ด้วย"
"ว้าว…หนูต้องขอศึกษาวิชาจากพี่ชินบ้างแล้วตรงมากค่ะ ยัยแอร์รินนิสัยแบบที่พี่ชินพูดมาเป๊ะๆ เลย"
"ของแบบนี้ต้องฝึกดมบ่อยๆ บวกกับจิตวิทยานิดหน่อยจากที่ดูเราทำงานวันนี้ก็ไม่แย่เลยนะ เก่งมากเลยด้วยซ้ำ"
"พี่ชินก็ชมเกินไปแล้วค่ะ" อลิชาถ้อมตัวด้วยความเขินอาย เพราะถ้าเทียบกับชินแล้วเธอยังต้องฝึกฝนอีกเยอะ
"แล้วยัยลิชาละคะเป็นไงบ้าง"
"เป็นผู้หญิงซนๆ แต่ก็มีความหวารความเรียบร้อย แอบดื้ออยู่เหมือนกัน"
"ยังไม่ทันดมเลยพี่ชินรู้ได้ไงเนี่ย" แอร์รินตาโตด้วยความตื่นเต้น
"วันนี้ทำงานด้วยกันทั้งวันน่ะ ก็ต้องได้กลิ่นอยู่แล้ว"
"หนูฉีดน้ำหอมเยอะไปเหรอคะ" อลิชาถามต่อด้วยรู้สึกประหม่า
"ไม่หรอกกลิ่นมันสะดุดจมูกพี่น่ะ"
"จมูกวิเศษรึเปล่าคะเนี่ย" แอร์รินเอ่ยแซวทำให้ทุกคนหัวเราะออกมาพร้อมกัน
ทั้งสามคนพูดคุยสลับกับทานชาบูกันอย่างสนุกสนาน ชินสามารถเข้ากับทั้งสองสาวได้อย่างง่ายดายถึงแม้ว่าจะเจอกันแค่วันแรก และหนำซ้ำเขายังเป็นผู้ชายคนเดียวอีกต่างหาก
"สั่งเบียร์มาดื่มกันสักแก้วไหม" แอร์รินเอ่ยถามความคิดเห็นจากคนอื่น
"ไม่ได้ดื่มแล้วจะกลับยังไงแกขับรถมาไม่ใช่เหรอ" อลิชาเอ่ยห้ามเอาไว้ เพราะตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบหนึ่งทุ่มแล้ว ถึงจะไม่ดึกมากแต่เธอก็ไม่อยากให้แอร์รินดื่มกลับคนเดียว
"แค่แก้วเดียวไม่ทันเมาหรอก ทำเหมือนฉันกับแกไม่เคยดื่มอย่างนั้นแหละ"
"ถ้าอยากดื่มก็ดื่มเถอะ เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่งเองแต่อย่าดื่มเยอะนะเดี๋ยวแบกไม่ไหว"
"พี่ชินเห็นพวกหนูเป็นหมูเหรอคะ" แอร์รินมุยหน้าใส่อย่างไม่จริงจังนักก่อนจะหันไปสักเบียร์กับพนักงานมาสองแก้ว เพราะบรรยากาศการพูดคุยที่สนุกสนานจึงทำให้เธออยากดื่มก่อนกลับสักหน่อย
และแน่นอนว่าอลิชาก็ไม่สามารถปฏิเสธเพื่อนรักได้จึงยอมดื่มเป็นเพื่อนเธอ แต่ก็แค่คนละแก้วตามที่ตกลงกันเอาไว้เท่านั้น
"เดี๋ยวหนูนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้ค่ะ พี่ชินกลับเถอะค่ะ" อลิชาบอกด้วยความเกรงใจ
"ไม่เป็นไรพี่รับปากแล้วไงว่าจะไปส่ง บ้านเราอยู่ไหนกัน" ชินยืนยันที่จะไปส่งทั้งสองสาวให้ได้ตามที่รับปากเอาไว้
"ก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"
"ขอบคุณค่า"
เนื่องจากคอนโดมิเนียมของแอร์ถึงก่อนทำให้ชินต้องแสะส่งแอร์รินก่อนตามด้วยบ้านของอลิชา ซึ่งคือบ้านของรามิลที่เธอพึ่งจะย้ายมาอยู่ร่วมกับเขาเมื่อวานก่อน