"How's your school, Ruth?" my dad asked.
"It was good Dad." Hell no it's not good anymore, God knows how I badly want to quit in this field.
"There's a red cross program in Laguna. I'll message your tita, stay by her side after then, okay?" While looking at his phone. "You have to experience all doctors do," he added.
"But dad I'm--," He cut off my words by clearing his throat.
"But what?" he calmy asked and slowly looked at me, I glanced to my mom, I can see in her eyes how worried she is.
"Nothing, dad." He stood up and tapped my shoulder.
"Right! So...don't disappoint me, okay?"
"I'll... do better dad," with a decreasing voice.
"You should not just do 'better'. You should be the best doctor! Med is that not hard."
"Okay dad, sorry. I'll do my best next time." I just put a smile on my face and convinced myself not to cry. Med school is very hard for me. All programs are hard. I wanted to tell him that but all I could say was an apology for not doing better. I badly want to protest in all decisions that he made. Lagi niya nalang dinidisisyunan ang mga bagay sa buhay ko. I just hope and I am always hoping na sana mabigay nila ang kalayaan kong magawa yung gusto ko.
I stood up to get my white coat. I stared at myself in the mirror. My black short hair was tied in a messy bun leaving some bangs in front. I wore my specs and picked up my ID.
University of the Philippines Manila. The Health Sciences Center.
Ruth Avery Jimenez.
COLLEGE OF MEDICINE
My face expression here is blank. I'm not happy and not sad either. I am just hurt because of my family, how my mom tolerates my dad. Kailan niya kaya ako maipagtatanggol? Im always hoping na sana isang araw ako naman ang mag didisisyon sa buhay ko.
Before going to school, I went to a cafeteria and bought a coffee. I'm reviewing about basic sciences, anatomy. The exam started, naging madali naman saakin ito dahil fresh pa sa utak ko ang mga nireview ko kanina. I stretched my arms when the exam was finished.
"Hassle naman yung binigay sa atin na exam," ani ni Achilles.
"Sobrang basic lang kaya Achilles. Ayan online games pa!" Kae replied, I chuckled when they started arguing. They look like cat and dog. Tumutusok kami ng fishball ngayon at hindi maawat yung dalawa sa pag aasaran.
"Ruth oh tubig." Sabay abot sakin ng bottled water, malugod ko naman itong tinanggap. "Kanina ka pa tahimik ah, okay ka lang?" I smiled at her genuinely and drink. I am not used to open up to them even though we're friends since high school, but I know they are aware of it. I've always preferred being silent. I was so afraid i would bother people.Tinignan ko silang dalawa habang nag kukulitan. I feel envious, I know these two loved the med course. Simula high school palang, lagi silang nagse-search kung anong ginagawa sa college ng mga med students. Kaya nga nagulat sila kung bakit pang do-doctor ang kinuha ko kahit na alam nila na simula sa una kung ano ang gusto ko.
We're here at the cafeteria walang masyadong tao kaya naman nakakapag ingay pa sila. We're doing our research projects and preparing para sa presentation. Sumasakit na ang likod at mga kamay ko kaka-type lalo na ang utak ko, saglit akong nagpahinga at pumunta sa counter para um-order ng bagong milktea. Nang matawag na ang pangalan ko kinuha ko ito at nag simula ulit mag-aral.
"Here we go again," I whispered when I got home. "Mom, I'm home!" I shouted.
I saw my mom in the kitchen maybe she's preparing food for our dinner. I kissed her cheek that made her giggle a little. I just chuckled seeing her like that.
"Hi sweetie," she greeted me.
"Hi mom where's dad?" i asked after drinking water.
"He's in his office sweetie, how's school?" I stiffened.
"It's f-fine." I really don't know what to say. She come close to me and gave me a tight hug, my face heat.
"Try to understand your dad, he's doing his best to you anak. He's just...uhm..." Hindi na niya natapos ang sasabihin niya ng kumawala ako ng yakap sa kaniya. I gave her a weak smile. I know she'll go to my father side.
"How about me Ma?" I blinked my eyes as im aching inside. I know it's painful to her hearing those words. Mag sasalita na sana siya pero inunahan ko na siya agad dahil alam kong sasabihin niya nanaman na kailangan kong sumunod "I'll just rest Ma." Tinalikuran ko na agad siya at tinahak ang kwarto ko. Nag sisimula nanamang bumigat ang pakiramdam ko.
My tears started to fall. I don't know what to do anymore. What will I do? Ganito nalang ba ako? Hanggang dito nalang ba ako? Lagi nalang ba akong susunod sa kaniya? Kailan naman kaya ako mag dedesisyon ng para sa akin? Hindi masagot ang mga tanong sa isip ko. I cried silently here in my room until I fell asleep.
Nagdaan ang linggo nang meron akong sama ng loob na kinikimkim. Nandito ako sa harap ng hospital na pinag ta-trabahuhan ng bunsong kapatid ng tatay ko. Abala ang lahat sa labas sa pag hahanda ng nga gamit at pag papatayo ng mga tents. Pumasok ako sa loob ng hospital at dun nakita ang mga pasyente na may iba't ibang karamdaman. Huminga ako ng malalim at sumakay sa elevator.
Nang bumukas ang elevator agad akong lumabas at pumunta sa paroroonan ko. Dumoble ang bigat ng aking pakiramdam sa mga nakikita ko. Naiisip ko na hindi ako magiging mahusay na doctor dahil hindi naman talaga ito ang gusto ko.
Nang makita ko na ang silid ng Tita ko, kumatok kaagad ako. Bumungad sa akin ang malalapad niyang ngiti. She was wearing a black jeans partnered of turtleneck long sleeve with her white coat. Nakalugay ang buhok niya na may pag-kakulot. Agad niya naman akong niyakap ng mahigpit. Inalis niya na ang yakap niya at pinatuloy ako.
"Come and sit ruth." Itinuro niya sa akin ang sofa na gusto niyang upuan ko. "It's nice to see you again. Sorry makalat andami kaseng patients kanina." Dinampot niya ang mga papel na nahulog sa sahig. "What do you want? Juice? Coffee?" I shook my head and smiled at her. "So, you don't want anything? hmm okay. Eto nga pala yung mga mag do-donate saatin ng blood mga engineering, architecture, and fine arts students yan." She handed me a list, puro taga UST. "Sila na muna tapos bukas ibang course naman pero pwede ka namang huwag ng sumama, i'll just message your Dad, okay?" A fake smile formed on my lips, thanks for saving me Tita Judy, I really hate doing this. I feel envious when I saw the list of fine arts students, sana ako den.
We went outside, it's so hot in here. My tita gave me a volunteer ID just in case. Naunang mag donate ang mga architecture student.
Tanghali na at hindi parin ako kumakain pakiramdam ko babagsak ako. I'm trying my best para maging maayos ang trabaho ko. Tapos ng mag donate ang mga fine arts students. Ang iba sa kanila ay nag kwe-kwentuhan kung tapos na ba ang project nila, kung anong pininta nila at kung ano ano pa. Mas lalo akong nilalamon ng inggit kaya hindi ako makapag focus sa ginagawa ko.
Nagpahinga na muna ako dahil sumasakit na ang ulo ko. Pagkalipas ng ilang minuto nag simula na kami sa gawain namin. Huminga ako ng malalim at nag simula na ulit tumulong sa gawain. Maraming engineering student ang nag tatanong sa akin kung ano daw pangalan ko, saan ako nag aaral at kung ano ano pa. Naiinis ako pero mas pinili kong huwag ipakita dahil yun naman dapat ang gawin.
Nang matapos na ako sa mga taong naka assign na ia-assist ko agad akong pumunta sa tent kung nasaan ang mga tubig. Nasamid ako habang umiinom ng may nag salita sa likuran ko.
"Doc, pwede pa po ba? Eh kas---" Bumaling ang tingin ko sa kaniya. Walang emosyon na mukha ang pinakita ko pero sa loob loob ko naiinis ako at kung pwede lang turukan ito kung saan saan gagawin ko talaga, pahuli huli tsk! Ngumiti ako ng pilit at pinaupo siya.
I cleaned a part of his skin. Kinuha ko ang sterile needle. Itutusok ko na sana ito nang biglang nagdasal yung lalake. Kumunot ang noo ko sa mga pinag sasabi niya.
"Lord alam ko pong masakit toh pero sana po huwag naman. Sana huwag niyo po akong kunin agad pag katapos nito. Huwag sana po akong maubusan ng dugo,yun lang po. In Jesus' name amen!" He smiled at me after praying hindi ko alam kung matatawa ba ako o ano. I shooked my head lightly and focused in my work.
I cleaned his skin again by rubbing cotton with alcohol in it. I inserted a sterile needle attached to a thin plastic tube and blood bag into one of veins. The needle will be kept on his arm for about 8 to 10 minutes. Nakatingin lang ako sa plastic tube. Naramdaman ko ng may nakatitig saakin kaya naman hindi ako nag alinlangan na tumungin sa kaniya.
"Ah... eh y-yung mga dugo? Saan ba gagamitin?" Napakamot siya sa ulo niya na parang hindi alam kung ano ang sasabihin. Kumunot naman ang noo ko, bakit niya natanong yun? May infographic naman hindi niya ba nabasa yun?
Huminga ako ng malalim bago mag salita. No choice kailangan kong ipaliwanag sa kaniya."Well, the bloods can be used for people with anemia, or people who have lost blood through surgery or childbirth. Platelets can save the lives for those who needed an organ transplant or chemotherapy. You know cryoprecipitate and plasma? It can help those with trauma injuries, or going through surgery. Your bloods can be a life saver." I explained. Napaawang ang labi niya at manghang mangha sa mga sinabi ko.
"Ang galin-- ah aray!" Papalakpak sana siya ng maalala niyang may nakakabit pala sa kaniyang needle. Hindi ko naman napigilan ang pag tawa, para siyang batang nauto. Kahit papaano gumaan at nawala ang pagod ko sa isang 'to. "Alam mo ba?" Tumigil ako kakatawa at tumingin sa kaniya,nag aabang ng sasabihin niya. "Kanina ka pa nakasimangot pero ngayon nakatawa ka na." I bit my lower lip and looked away. Tinignan ko ang relo ko at ibinaling ang tingin kung saan saan.I am not that person na nakikita ng karamihang tumatawa. Palaging blanko ang nakikita ng mga tao sa mukha ko. Hindi ko alam kung kailan pa ako huling tumawa ng totoo, siguro hindi na simula nung tumuntong ako ng kolehiyo.
Tinanggal ko na ang nakatusok dun sa last na nag donate. May sasabihin pa sana siya ng tinawag ako ng tita ko. I walked towards her, she handed me a towel and a mineral water. I drunk it and sighed. She tapped me in my shoulder and asked me if okay lang ba ako. Tumango ako at ngumiti, umakto na ayus lang ako kahit hindi naman.
It's getting dark kaya hinatid niya na ako sa bahay. I went to my room and laid down on the bed, staring at the ceiling for a long time. I closed my eyes and tears started streaming.
All i could feel was pain. Im starting giving up all my hope's.