-------------------
1st Person's POV
-------------------
Nakalayo-layo na ako sa resort and I think im at the other side of the beach. Mabato ditto at tila wala pang nakakapunta. Wala kasi akong makitang plastic na naikalat sa dalampasigan. Sa hindi kalayua'y may makita akong naka-black suit na lalaki. Agad naman akong tumakbo sa may coconut tree at nagtago. Hindi niya ako napansin dahil nakatalikod ito at busy sa kausap sa kaniyang telepono. Sumilong siya sa hindi kalayuan at sapat na upang marinig ko ang kaniyang sinasabi sa kabilang linya.
"Hindi ako makakauwi Ralliyah mahirap ang trabaho pero huwag kayong mag-alala, uuwi akong may dalang pasalubong. Kamusta ang ina?..... okay….. Si Tanya, magkano ang babayaran sa ospital?..... Ipapadala ko sa susunod na lingo,… oh… Mahal rin kita, kayo ni Tanya. Paalam(Marathi language)",
Hindi ko alam kung totoo ba tong naririnig ko pero damang dama ko ang kalungkutan sa boses ng lalaki, nakaramdam ako ng awa sa kaniya.
Pero baka isa siya sa naghahabol sa amin.
"AAAAHHH!!"
Ano yun?
"Aish!!", Sinipa ko ang kumagat sa akin na malaking alimango.
Biglang dumating ang lalaki kanina at ngayo'y nakatutok ang baril sa akin.
Bakit maybaril siya? Isa rin ba siya sa naghahabol sa kagaya namin?
I knew it. Who could be wearing blacksuits in a beach?
"Huwag, huwag mo akong patayin"(Marathi Language)
"Paano ka nakakapagsalita ng lenggwahe namin?"(Marathi)
"You're a psychomutant!"
Gulat na saad niya . Lumapit siya habang nakatutok ang baril sa aking balikat.
"Huwag kang gagalaw!"(Marathi)
"Hindi mo ako kayang patayin, Mr. isa kang mabuting ama"(Marathi Language)… Nagabago ang timpla ng kaninang seryosong ekspresyon, and he look like he had just taken off his shield or looses his guard down.
"Don't tease me kid or else I'll call the others", sabi niya kahit halatang naapektuhan siya sa nasabi ko.
Nakataas ang dalawang kamay ko habang nakatutuk ang baril sa akin gamit ang isang kamay niya.
Napansin kong may na-edial na siyang numero.
And without a second, iniwasan ko ang pagkakatutok ng kaniyang baril. Tumakbo ako palapit sa kaniya. At mas nakalapit ako nung nilagyan pa niya ng silencer ang baril. And before he pointed me the gun, I kick his knees that made him stumble. Sinipa ko rin ang kamay niyang nakahawak sa baril kaya't tumilapon ito. I was about to knock him off but he surprised me with his pocket knife. My jeans was cut and I can feel the throbbing pain from the cut in my leg.
Tumayo ang lalaki at lumayo ako ng kunti. Ramdam ko ang hapdi ng nasugatang binti ko. I took a glance, and it seems to be a deep wound.
"Don't overuse use your personality kid, I'm good at imitating those skills", he said.
Nalito ako sa sinabi niya.
Anong kaya niya?
Binalewala ko ang kunting katanungan na bumagabag sa akin at inatake ko siya. MAdali niyang naiilagan ang bawat atake ko at nagawa niya akong sipain upang masubsob ako sa mabatong dalampasigan.
This is impossible.
Gamit ko ngayon ang Flexibility Alteration ko kaya't possibleng may makakapantay pa rito.
Ito ba ang sinasabi niyang panggagaya ng kakayahan?
Agad ko siyang hinarap at nakailag sa kaniyang pag-atake. I took some step backwards while wiping the blood coming from my wounded leg.
Umatake siya ulit at inilagan ko siya.
"Stop avoiding kid ,just surrender to me before anyone does", he said like warning me.
Hinipo ko ang palad kong puno ng dugo at namuo ang ice blade.
'Surprise!", I said..
At inatake ang lalaki gamit ang ice blade na mas mahaba pa sa kaniyang gamit na pocket knife. Nakakagalaw na rin ako ng mas maayos dahil humilom ang sugat ko.
"You're a shifter mutant", he said surprised.
"Never seen a weapon alteration before?", sabi ko.
Nagawa kong putulin ang kaniyang gamit na patalim na lalong nagpamangha sa kaniya. At bago pa siya makagawa ng pag-aatake ay nagawa kong ilapat ang hawak kong ice blade sa kaniyang leeg.
"Huwag mong ituloy yan bata"(Marathi language)
"Bakit niyo kami binabantayan?"(Marathi language)
"Mukhang mahirap ang tanong mo bata", (Marathi language)
Bigla niya akong binaliktad dahilan upang tumama ang ulo ko sa bato at hindi ako nakabangon agad.
Maya't maya'y naramdaman ko ang pagturok ng karayom sa aking leeg. Tila ako naparalisa dahil ditto at lalong nanghina ang katawan ko dahil sa pagkahilo.
"Patawad bata pero ito ang trabaho kong makakatulong sa anak ko"(Marathi language), saad ng lalaki.
Nanatili akong tahimik at nakatingin sa kalangitan na ngayo'y nagsisilabasan ang mga bituin.
Nagsimula akong lamunin ng takot dahil sa kapabayaan at humantong sa sitwasyong ito.
Kung hindi ako umalis at nanatiling kasama sina Leizelle kahit na inis na inis ako ay baka hindi pa ako nahuli.
I was too afraid that tears did appear one by one but I never felt their warmth 'nor coldness because of the concealment that keep me still unknown.
Umalis ang lalaki sa tabi ko at kinausap ang tumawag sa kaniya sa kaniyang telepono. Habang pinipilit ko namang igalaw ang daliri ko. Dumidilim na ang paligid at sana may naghahanap sa akin.
"Patawad", sabi ulit ng lalaki ng makalapit uli sa akin at naramdaman ko ang pagturok ng karayom sa aking balat at tuluyan akong nilamon ng kadiliman.
-------------------
3rd Person's POV
-------------------
Magsisimula na ang party ng Zy Band at marami na ang mga taong nagsidatingan ngunit hindi pa nahahanap ng mga magkakaibigan si Ruzzel.
"Wala siya sa labas, at nasa sasakyan pa ang kaniyang mga gamit", saad ni Leizelle ng malapitan si Akini.
"Where is she? I can't even reach her"
"She left her phone in the car… where's Miko?", tanong ni LEizelle
"His with the other two, they didn't find her either. Are yu sure no one was following her when she left", Akini said.
"None."
Nagsama ang dalawa na hanapin si Ruzzel sa labas ng resort.
Habang nasa kabilang pampang sina Miko, Arianne at Nicole. Mahigit na isang oras ang ginawang paghahanap kay Ruzzel at wala ring daw nakakakita sa kaniya.
Nearby Hotel
Dinala ni Max ang walang malay na dalaga sa isang hotel na malapit sa beach resort ng madatnan niya ito sa kabilang pampang. Hindi nilalagnat ang dalaga ngunit labis ang pag-aalala ni Max na gusto niyang lumabas at hanapin ang gumawa nun sa dalaga.
Max saw a shrapnel inside the Ruzzel's arm at napatingin ulit sa tiyan ng dalaga kung saan nakapaloob ang isang microchip. Napansin agad ni Max ang microchip sa tiyan ng dalaga nung unang araw niya pa lang sa Highland ngunit nagdadalawang-isip siya kung aalisin niya iyun o hindi dahil sa maaring dulot nito.
Max turned himself into invisible and went back to the resort to look for Akini.
Hindi naman siya nahirapan ng makita niya itong nagpark malapit sa isang coffee shop at lumabas sa sasakyan kasama si LEizelle. Nag-usap muna ang dalawa bago naghiwalay kaya naman pinuntahan niya agad ang kapatid.
"Aki, im here"
"Max, where have you been?", sagot ni Aki sa kaniya.
Max showed himself in the shadow away from the dim lights of the streetlamp. Linapitan agad siya ni Aki.
"how about Leizelle?"
"Sabihin mong nahanap mo si Ruzzel at pauwi na kayo. Tell her to take the car. Now, lets go", Max said at sinuot ang hood.
Pumunta sila sa hotel kung saan naroroon si Ruzzel.
"Mauna ka na sa Room 4756, may kukunin lang ulit ako saglit", Max said and went to the males c.r to make himself invisible again.
Dumiretso naman si Akini sa nasabing kuwarto at nadatnan ang dalaga na nakahiga sa maliit na kama.
Pumasok si Max sa isang veterinarian clinic. NAghalungkat siya ng mga materyales na maaring gamitin sa pag-alis ng bagay na nasa katawan ni Ruzzel..
"What's happened to her", tanong agad ni Akini ng makita si Max na lumitaw sa pintuan.
"I don't know but someone had put a tracker inside her arms, im not sure but it looks like it. Alam mo naman siguro kung ano yun", Max said and start describing the shrapnel inside Ruzzels arm.
"Can you remove it?", Aki
"Yeah but theres another one, its in her stomach. Matagal na atang nakapaloob ang microchip nay un sa kaniya. It was just to risky to remove because of the sections, im afraid it might kill her. Its some kind of a transistor and im not sure if its safe to remove"
"How does it look like"
"There's a blinking red, its very tiny but I don't know what it was"
"It's a wireless bomb, I've seen one before. My uncle usually made one. Is there some blue pattern?"
"Actually, all patterns are blue.", Max
"It can't be.", Akini.. Napaisip siya.
"What do you mean?"
"Im not sure if its Richards. Remember the man who give you the aeroplane toy in 6th grade? His my mothers brother, he studied medicine abroad. But we never heard of him since he killed dad", Akini clenched his jaw for the memory.
Tumahimik rin naman si Max dahil naalala rin niya ang gabing hinuli ang kaniyang ina .
"It can't be activated when the detonator is miles away. But we can't remove it from now, Richard could be somewhere around.", Saad ni Akini
"What do you think? Is she been watched all along?", Max.
Nagsilbing palaisipan ang taong naglagay sa microchip sa dalaga .
Nagawang alisin ni Max ang tracker sa braso ng dalaga at hinayaan nila itong nakatulog.