Halos manlamig ako dahil sa inis sa taong nasa harapan ko ngayon. Hindi pa nag hihilom ang mga pasa ko na gawa nya ay nandito na agad sya sa harapan ko. Wala na bang igaganda ang buhay ko?
"Good morning everyone, I am so glad to introduce our new CEO, Mr. Brandon Thompson"
One of the General Supervisor said. Ang lahat naman ay bumati sa kanya at nakipag kamay sa kanya.
"Ms. Esther. Aren't you going to greet our Boss?"
tanong pa ng isa sa mga supervisors namin.
"Why should I? No more formalities, I know him more than you do."
I sarcastically said which made my higher ups widen their eyes and made Brad turn his eyes on me. I just smirk. Do you really think you can boss me around Brad? Hmp!
"Naku pasensya na Sir. Nagbibiro lamang itong si Esther. Pag pasensyahan nyo na. Anyway, sya po ang Head Manager ng dalawang grupo ng production team, in the machines and in the field. She will be assisting and she will guide you to the field tomorrow."
Sabi ni Mr. Asuncion. Ang Head Supervisor. Kitang-kita ko naman ang pigil na ngiti ni Brad. Did he really think na mabibwiset nya ko? Well, this is my territory. A plan come up in my mind. Humanda ka.
"Okay then. Where's my office?"
he said. Wait, what office? ibig sabihin ba nito ay mag tatagal sya dito? Damn. I need a bigger plan for this.
Matapos mag paalam ay dumeretso na ito sa office nya. Isa-isa nitong pinatawag ang bawat Department Head para mag report. Which means, I'm included. Mag aalas dose na nang akoy ipatawag. Halos wala nang tao sa office dahil nag lunch break na sila pero ako? Plano ba nya akong gutomin?
"Magandang tanghali Sir!"
I said in a sarcastic manner. Hindi man lang ito nag angat ng tingin, antipatiko!
"Take a seat first. We'll have lunch first before we discuss things."
he said. Still not looking.
"No need sir. Ipatawag nyo nalang ako kapag naka Kain na kayo.Excuse me."
Sabi ko, ngunit bago pa ako makatalikod ay bumukas na ang pinto. Pumasok si Ms.Ivy, ang assistant ni Mr. Asuncion na may tulak tulak na food cart.
"Hi Ma'am Esther."
bati sa akin ni Ms. Ivy at binigyan ko siya ng matamis na ngiti. Tumango ito bago muling umalis matapos mailapag ang pagkain sa mesa.
"I heard your team is the leading group from all departments. I can say that you really grew matured. "
I really don't know if it's a compliment or he is just insulting me. I stare at him before I tried to open the door but it is already lock from the outside. I can't believe na talagang nakipag coordinate pa sya sa ibang staff para lang matrap ako.
"What do you care? can you tell to your apprentice to let me go? I can't eat with you. I'm just gonna puke. so stop bothering. "
I said. He just give me a cold look before he put down his pen and papers.
"Bakit ba ganyan nalang ang pag iwas mo sa akin? instead of explaining yourself, you keep on running away?"
he said and he stand up and slowly walking towards me.
"I have a lot of reasons para iwasan ka. You evil! why should I explain myself? Wala akong dapat ipaliwanag, maybe you should explain and stop making fun of me! I'm living fine now, bakit kailangan ko na naman mag adjust dahil nandyan ka? I keep running away, dahil yun ang itinuro mo sa akin. Iyon ang ginawa mo sa akin! so let me have a normal life! you're my boss and I'm your employee. Just stop it!"
I said it straight. Halos hindi na ako huminga sa galit sa kanya. I'm living and doing fine now! bakit ba kasi kailangan nya pang bumalik?!
"We both didn't know what happened that day! Alam kong alam mo yan. I already told you why I didn't came that day! "
he said in a deep, colder tone.
"Na ano? na finrame up kita? dahil sa nagalit at nag selos ako? that's so stupid of you to think! where are you when I needed you? when my parents died? lumuhod ako at nag makaawa sa labas ng mansion nyo, pero kahit minsan, kahit Isa sa inyo ng ama mo wala man lang nag pakita! Sana kahit sinabi nyo man lang na ayaw nyo akong tulungan because that would be fine. I'll try to understand. Pero tinalikuran nyo kami! "
I said at Hindi ko na napigilan pang umiyak. Parang may gusto itong sabihin ngunit hindi bumukas ang kanyang bibig. Lumapit lamang ito sa akin at sinubukan akong yakapin, ngunit agad ko namang itinulak ang kanyang mga kamay.
"I'm sorry. Alright, I won't force you to listen to me. Pero pwede bang hayaan mo muna akong maging kaibigan mo? kahit iyon lang muna."
malungkot nitong sabi. Matapos ko masabi ang mga bagay na matagal ko nang kinikimkim ay medyo guminhawa na Ang aking pakiramdam. Siguro mas mabuti ngang gawin ito.
"Okay."
tipid Kong sambit na agad namang nag pangiti sa kanya.
"Kumain na muna Tayo. We have a lot of things to work on."
he said. Dahil sa kumakalam na din naman ang sikmura ko ay naupo na ako.
Habang tinitingnan ko sya, kapansin pansin na napaka laki ng nag bago sa kanya. Mas nag mukha itong matured at ang laki din ng ipinagbago ng itsura nito. Hindi ko alam kung tama ba o mali Ang nararamdaman ko, pero malakas ang kutob kong marami pa syang itinatago at maraming kasinungalingan syang ginawa.
Saan ka nga ba nag punta noong araw ng kasal natin?
Sino nga ba talaga ang kasama mo?
At bakit bigla nyo nalang tinalikuran ang pamilya ko?
Ano ba talaga ang nangyari at bakit iniwan mo ko sa altar?