CHAPTER FOUR
The Girl Who Cried Wierdo
It was already 2:30 in the afternoon when Savie hit the shower. Napangitngit siya.The water stung the blisters on her skin. Ugh. Ininda niya ang sakit. Ganun naman lagi eh, as if she had a choice. She scrubbed her whole body with the soap gently. Here's another thing to hate about December. Malamig. Idagdag pa na elevated ang El Fuego. Sobrang lamig na. Kulang na lang talaga umulan ng snow dito.The cold weather makes her skin dry. Namumula ang mga pantal sa balat niya at nangangati.
Nagmadali niyang tinapos ang paliligo. Hindi pa pala siya nananghalian pero dahil wala siya sa mood para kumain wag na lang. She changed into her usual comfy clothes. Sweat shirt at black leggings. Nagsuot din siya ng medyas. Mahina kasi ang tolerance ng paa niya sa lamig. She grabbed a book from her collection. Trials of Apollo: The Burning Maze. She loved POJ and the Olympians Series tapos yung Heroes of Olympus. As a kid, she's always been a fan of Greek mythology. Siguro kasi humane yung portrayal ng mga gods and goddeses. Isama yung mga dventures ng mga demigods. So when POJ was release, it was like rekindling an old glame. Napaka-witty ng mga characters at sobrang ganda ng pagkaka-deconstruct ng Greek Myths giving them a new life. Nakakadisappoint lang talaga yung movie. Noong nirelease ang Heroes of Olympus, sobra siyang na hype. She's a sucker for adventures. Mahal na mahal niya ang Chosen Seven. Then, nilabas ang Trials of Apollo, sobra ulit siyang na-hook. She should really end here. Baka umabot ng dalawang chapter ang haba kung bakit mahal na mahal niya ang POJ. Umupo siya sa harap ng malaking hintana at nag simulang magbasa.
An hour passed bye at medyo naluluha na ang mata niya sa kakatawa. Nagdesisyon siyang tumigil muna. Ramdam na niya Ang pag-aaklas ng kaniyang mga bituka sa tiyan. Nakakagutom pala. Siya lang mag-isa ulit, syempre. Sina Aling Josie kasi ang namamahala sa pagsasaka ng ekta-ekstaryang lupa na naiwan ng kaniyang Lolo at Lola. Nagtungo siya sa kusina at binulatlat ang refrigerator. May natirang pizza , at spaghetti sa isang tupper ware, kinuha niyaang mga iyon at ininit sa oven. She can't help feeling giddy. It`s been two day but that dream still bothered her to the core. Nagbukas din siya ng coke at pumosisyon sa harap ng tv sa sala. She dig in.
When Savie was about to finnish her eating, the door bell rung abruptly. Natulos siya. Damn! She quickly put the hood on and carefully traced her way to the main door. Huminga siya ng malallim. It`s going to be okay. Hindi nila makikita ang mukha ko. Binuksan niya ang pinto, iyong siwang lang, one fourth of her face showed.
"Anong kailangan mo?" may himig ng pagka-irita sa boses niya.
It was a girl about her age. Nakasuot ito ng blusa at mahabang paldang lagpas tuhod. She reminded her of those nomadic girls in the Midsommar movie. Nakapusod ang makapal at kulot niyong buhok. Her golden-like skin glowed against the heat of the sun.Malapad ang ngiti nito. And her michievous eyes tells something more. She reminded her of Leo Valdez sa POJ --- the girl version. Scrawny .
"Uy! Andiyan ba si Aling Josie?. Dala ko na ang mga pinalaba niyang kumot nung isang araw," anito sabay turo niya sa isang bag sa tabi niya. Nakasalampak iyon sa semento.
"Wala siya rito. Nasa palayan pa."
Nalukot ang mukha nito.
"Ay ganun ba. Kukunin ko sana yung bayad kasi pambibili ko sana ng gamot ni Lola.Hinihika na naman kasi," aniya. "Pero okay lang, babalik na lang ako mamaya kapag---"
Her heart swelled at her. Akmang tatalikod na ito ng tawagin niya ito
"Wait, ako na. Kukunin ko lang ang bayad sa taas. Hintayin mo na lang."
The girl smiled gratefully.
"Naku salamat. Hehehehehe. Mahirapkasi ang buhay dito, alam mo na----" bago pa umabot ng MMK ang kwento nito, isinara na ni Savie ang pintuan. Mas maaga siyang aalis, the better. Ayaw niyang ipangalandakan ang kapangitan niya sa mundo in broad daylight!
Mabilis siyang kumuha ng pera sa sarili niyang wallet at bumaba na. Muntik na siyang atakehin sa puso ng makitang nakabukas ang main door at wala na sa kinaroroonan niya ang babae kundi nasa loob na nang bahay! She's actually standig right in front of her. Savie frozed.Uh oh.
"Sa ngalan ng ama, ng anak at ng espiritu santo..." the wierd girl took a few steps back at nag-sign of the cross. Pumikit ito at taimtim na nagadasal, " Ilayo nyo po ako sa kampon ng dilim at protektahan sa anumang gagawin ko ngayon.Sa ngalan ni Hesus, Amen." Naglabas ito ng cricifix at itinuon sa kaniya iyon. "Kung sino ka mang masamang nilalang na nasa pamamahay na ito, lumayas ka! Hindi nakapangalan sa iyo ang titulo ng lupa na kintatayuan ng mansiyon." Hindi pa siya nakutente at naglabas ng isang bote ng Holly water sa kaniyang bulsa .
Sa sobrang pagkabigla, huli na ang lahat para kay Savie.
"Teka...hindi ako ... kung ano man ang iniisip ko," she tried to explain herself pero tanging wisik lang ng holy water ang sumagot sa kaniya.
"Huwag ko akong linalangin, kampon ng kadiliman. Umalis ka na habang mabait pa ako sayo ."
"Sure ka na mabait ka sakin? Ano ba?hindi ---- nga ako ---"
"Lapastangan! Hinding hindi mo maloloko ang isang tulad ko. Ako si Winona Mangahas, ang tagagabay ng mga kaluluwa, kaaway ng kadiliman. Ang huling tagapagmana ng anting anting ng dakilang dragon!" she said in full conviction.
"Aray...aray..." the liquid burned through her swollen skin. Ang sakit shit!Nababaliw na ba ang babaeng to?
"Tumigil ka na. Hindi ako kung ano pa man. Tao ako okay? Tao.Fuck! I'm a fucking mortal!"
The girl snapped her eyes open.
"Sure ka teh? Tao ka talaga ? O baka nagpapanggap ka lang?" Sinuyod siya niyo mula ulo hanggang paa. "Ba`t ka nasasaktan sa holy water aber ?" halos magdugtong na ang mga kilag nito.
"Tanga ka ba?" shit ba't ba siya nagtanong eh tanga talaga eh ang babaeng ito. "May pantal pantal ako oh,look" HInubad niya ang hood at ipinakita ang mga namumulang mga pantal. "What do you expect me to do?Matawa"? sarcastic na kastigo niya rito
"Ay oo nga!" ngumiti ito sa kaniya medyo nahihiya sa ginawa nito. "Paumanhin. Mukha ka kasing ... alam mo na, "anito at nagpeace sign sa kaniya
"No it`s okay," maagap na sagot niya, a bit guilty dahil napagbuntunan niya ito ng galit. Dapat kasi masanay na siya sa mga ganuong remark ng ibang tao. Kahit siya nga ganundin ang tingin sa sarili niya. "Oh heto," iniabot niya rito ang pera.
Umiling ito, "Wag na, ate. Nakakahiya sa`yo. Baliw lang talaga ako. Pasensya na talaga."
"Kunin mo na. I know you need it" Kinuha nito ang pera sa kamay niya at inilagay sa sariling bulsa.
"Salamat talaga at pasenya na sa ginawa ko kanina. Malaking tulong talaga to samin. Pagpalain ka."
The tight air between them has been lifted. Wala nang kung ano-anong ritwal. For some unknown reason, she felt assured with this girl. Natawa si Savie ng tumunog ang tiyan nito.
"Gusto mong kumain?" she smiled at her. The girl's face brightened with the word food.
"Libre?"
"Oo naman. Tara."
Iginaya niya ito sa sala at pinaupo sa sofa. Winona's eyes fixtated on the foods laid in front of her.
"Kumain ka na. Sobrang dami naman niyan di ko kayang ubusin eh. Sige na."
Walang paligoy ligoy nitong isinalang sa bibig ang isang piraso ng pizza.
Amuse na amuse niyang pinanood sito habang kumakain. Ang gana kasi niyang kumain. Mukhang bagay itong gumawa ng ASMR. After 15 minutes ubos, na ang pizza at sphagetti. Bago pa siya mabulunan---- para kasing di niya nginunguya iyong pagkain, inihanda niya na ang coke sa isa pang baso. She let out a heavy burp.
"Amen," anito.
"Ano nga palang pangalan mo, be? Bago lang kaso ako nakakita ng ganiyang kapangit--- oppps sorry bago lang kita nakita dito," bawi agad nito sa sinabi. Medyo matalas din pala ang dila niya.
"Sabrina. Savie for short.Tuwing holidays lang kami dito. Hindi ako lumalabas alam mo na baka mapagkamalan akong engkanto sa labas," she tried to laugh at it but ended up faking a smile. Nalukot ang mukha ni Winona. Pity. Kelan ba siya masasanay sa awa ng iba?
"Pasenya na talaga kanina ha? Nabigla lang talaga ako at ---- medyo natakot din." Her straighforwardness makes her confortable. Atleast di na niya kailangan pang magpanggap na maayos ang lahat dahil kahit kailan hindi magiging ganon ang buhay niya.
"Its no biggie.."
"Savie, pwede bang bawas bawasan mo yung spokening dollar mo? Ansaket kasi sa bangs kahit wala akong bangs."
Natawa siya .
"Sige , sige ... ikaw anong pangalan mo?"
"Winona. Win for short. Nona kapag close tayo pero bruha pag hindi."
"Bruha?" nagtatakang tanong niya rito.
"Oo ...kilalang alam mo na, kasi ang Lola ko dito. Babaylan, manggagaway, yung mga ganun. Kaya bruha."
Old beliefs are eccentric kaso dahil na rin siguro sa kolonyalismo, nagbago na ang pananawa ng mga tao sa mga ganuong bagay. Barbaric. Minsan pa demonic. Syempre isa iyong sa mga propaganda ng mga mananakop para lalong higpitan ang pagkakahawak nila sa leeg mga Pilipino.
"I think its beautiful. I mean, mahalagang salamin ng ating kultura bago pa man dumating ang mga mananakop ."
"Hah?"
"Sabi ko,ang ganda ng paniniwala niyo. Man used to commune with nature. Ngayon, ni wala nang respeto ang mga tao sa kalikasan"
"Ay trulalu! Pinapaputol nga ni Mayor iyong malaking puno ng mangga sa may burol."
Savie was taken aback. T-teka, hindi kaya---
"What?!" No way! Is she referring to that tree"Gagawin kasing pub. Humihingi sila ng basbas kay Lola kaso magalit ang tanda. Hindi daw pwede kasi sobrang tamada na daw talaga ng narra.Ang dami na niyong pinagdaang delubyo. Magagalit ang mga nakatira don."
"Hindi pwede" mariing sagot niya.That place washer thinking spot.Half of her thoughts are embedded in that place. No. No. Hindi pwede.
It can't simply go away like that. Para sa isang pub? How ruthless can this world get?
"Sana nga,"aniya."Pero wala namang makikinig sakin. Ni wala ngang naniniwala sakin sa lugar na to!" himutok niya. Savie studied her. Winona looked so ancient no wonder people are calling her a witch. Pero may sense rin naman ang pinagsasabi niya.What she means is that, mas mahalaga pa ba ang pub na iyon kaysa sa buhay ng isang punong halos isandaang taon na ang tanda?
"So uhmmm," she paused."Anong gagawin mo?" Hindi makapaniwalang tinitigan siya nito.
"Anong gagawin? Wala akong magagawa, sigurado. Mas mahalaga ang pera kaysa sa puno para sa kanila."
May punto siya. Malaki ang pinagbago bayan. Imagine sa loob lamang ng isang taon halos nagbago ang mga features nito. Stores now ligned up in alleyways, may mga kainan ma rin sa kada eskinita. Modern structures are added everynow and then. Andun pa rin naman ang mga palayan pero mostly converted na ang ilan sa mga housing project. Kahit na ilang kembot lang ang layo ng mansyon sa mismong town proper, hindi rin ito nakatalas sa modernisasyon. Sementado na ang daan patungo dito, which is a little good thing .Yung downside nga lang nabawasan ang hilerang mga puno sa Fire Lane. Ang daan palabas ng bya at patungo na sa mga secluded part ng El Fuego. Fire kasi puno ng mga nakahilerang fire trees ang daanan. December na at in full bloom na ang mga ito. Aakalain mong nasa ibang bansa ka kapag dumaan ka fun. Trust her, Savie always got that feels. Umisod siya palapit dio. Napansin niyang namumula na ang paligid ng mga mata ni Winona.
"So ganun na lang yun? Hahayaan mo na lang silang putulin ang punong yun katulad ng mga fire trees sa Fire Lane?" Suminghot singhot si Winona. Oh great ! she just made her cry. Ini-offer niya rito ang bungkos ng tissue. She looked like alost puppy.
"Kukulamin ko na lang sila ,isa isa" Napangiwi siya habang sumasalimbay ang isip niya sa itsura nito kung magiging mangkukulam nga ito. Sometimes, Savie hated her brains.
"Marunong ka nun?"
"Hmmmmm ...hindi. Basta pag-aaralan ko na lang madali lang naman yun." Seeing her cry makes Savie want to cry too. That was her thinking spot. It`s where she could relish all her thoughts. That tree....it was her safe haven. She tried to picture out what could turned out to be if it is already gone. Hindi niya kaya. Hindi niya pala kay. Ang punong iyon... Bakit ba ang dali lang para sa kanilang sirain yun? A hundred years. It`s still could live more kung hindi lang sana..
Akala ni Savie tanggap niya na ang lahat sa lifetime na ito. Na may mga bagay na magbabago at mawawala syempre isolated case siya. She would forever be locked up in this house when the month of December comes. Every year for 31 days. At ang pinakamalala sa lahat for everyone in December is happy. Siya lang ang hindi. Siya lang ang hinding hindi magugustuhan ang mga christmas lights sa christmas tree, ang mga parol sa bintana ng bawat bahay, ang carolling ng mga bata sa labasan, ang mga regalo. Can her life gets any miserable than this? She curled next to Winona, hugged her legs tightly as she could. Siguro kung may nakakakita man sa kanilang dalawa sa mga oras na to iisipin nilang nababaliw sila pareho. We were dumbstruck over this little things. Little things that adults can throw away and moved on the next day. Pero hindi siya sila at higit sa lahat hindi sila siya. She looked up to her.
"May plano ako," she confessed, determined down to her core. Pinahid niya ang mga pesteng luha na nagsisimula pa lang mabuo sa paligid ng mga mata niya. Hindi rin naman ito makakatulong. Mabuti sana kung umagos iyon ng walang humpay at lunurin ang mga taong may pakana ng lahat kaso napakaimposible nung mangyari. Winona met her eyes.
"Ha?"
"There is no way I could let them take that tree down." She knew she wouldn't understand her verbally atleast but her eyes twinkled with a different light...Hope.