Rukia
"Rukia, c'mon baby. We need to be faster. Don't you dare going back to that girl. I don't give mercy on her. Sinasabi ko sa'yo, kung siya ang pipiliin mo hindi mo na kami makikita ng anak mo, at hindi ko papatahimikin ang buhay niyo!" Mahina ngunit madiin ang pagkaka banggit ng bawat salita sa akin ni Eleonora o Ela.
Nagdadalawang isip ako kung susundin siya. I don't want to leave just like that, without saying something to Hikaru. My mind is at hair wire. Now we are at the airport going to Canada. Because that's what Ela wants. If I have a choice I don't want to do this.
Nagkita naman kami ni Hikaru kagabi. And last night was so wonderful that I don't want to forget and I want to treasure my whole life. Ilang linggo kong nilihim sa kaniya ang tungkol sa pagbubuntis ni Ela dahil ayokong magalit siya. Kaya kagabi lang ako nag karoon ng lakas ng loob...
Pumunta ako sa bahay nila, wala ang kaniyang mama at ang kapatid niya naman ay nasa kwarto lang. Tumawag ako sa kaniya at may gusto akong sabihin sa kaniya. I can't keep it anymore lalo na bukas nga ay aalis na kami.
Nagawa ko lang tumakas sa mga gwardiya at body guard sa bahay ni Ela. Sa ilang buwan ko dun ay naka hanap ako ng madaraanan.
Nasa loob ako ng kwarto ni Hikaru, naghihintay siya ng sasabihin ko. Nakailang buntong hininga ako, hindi ko alam kung paano sisimula. Parang may nakahalang sa lalamunan ko na kahit ilang lunok pa ang gawin ko ay hindi mawawala. Wala pa man ay parang gusto ko ng umiyak. Bakit naman kasi ganito. Kung kailan mahal ko na si Hikaru tsaka naman bumalik si Ela. Parang may tumutusok sa dibdib ko, masakit na nagdudulot para lumabas ang luha ko. Kaya hindi pa ako nakakapag kwento ay tumulo na ito.
Nagtatakang napalingon sa akin si Hikaru. Nilapitan niya ako at niyakap.
"Ano bang problema mo ha Rukia? Bakit ka ba umiiyak diyan, naiyak ka ba sa kagandahan ko? Ito naman sorry na kung maganda ako. Kasalanan 'to ni mama eh" kahit nagpapatawa siya hindi ko magawang tumawa kasi masakit talaga parang hindi makahinga. Iisipin ko pa lang bukas na hindi ko na siya makakasama ay lalong bumibigat ang damdamin ko. Na mag babago na ang lahat sa amin.
Umiyak lang ako ng umiyak habang yakap ko siya at naka patong ang noo ko sa balikat niya. Ramdam kong basa na ng luha ko ang damit niya pero balewala 'yun sa kaniya. At hinayaan akong umiyak ng umiyak hanggang sa tumigil ako sa pag iyak.
Kahit medyo namaos ang boses ko ay nagsalita ako. "My Hikaru... Bakit ang sakit..." Nakayuko kong sambit, hindi ko alam kung ano ang dapat kung sabihin. Parang kinain na ng lalamunan ko ang boses ko. Nakailang hingang malalim ako bago nagsalita muli. "Ahm... May sasabihin ako sa'yo kung bakit wala ako noong nakaraan. Hindi ko masabi sa'yo na nandoon ako sa bahay ni Eli nitong nakaraan..." Hinawakan ni Hikaru ang pisngi ko at pinaharap sa kaniya at pinunasan ang luha ko.
Hindi pa ako tapos sa sasabihin ko ay hinalikan ako ni Hikaru. Halik na puno ng pananabik, ng pangungulila at pagmamahal. Masuyo niyang nilapat ang labi niya sa akin hanggang sa gumalaw na ito ng banayad at buong pagsuyo. Sa una ay hindi ako naka kilos, pero habang tumatagal ay hindi ko na rin mapigilan ang pananabik ko sa kaniya. Lalong humigpit ang pagkakayakap ko sa kaniya. Hinalikan ko din siya ng buong pananabik. Sa una ay mabagal lang hanggang sa lumalim ang aming halikan.
Kinawit niya ang kamay niya sa batok ko para mas mailapit ako sa kaniya. Unti unting gumapang ang kamay ko sa katawan niya naging mapag hanap. Habang tumatagal ay natutupok ako sa init ng aming katawan. Hindi ko mapigilan ang sarili ko at naputol ang pagtitimpi. Bumaba ang halik ko sa leeg niya at binaling niya naman sa kabila ang kaniyang ulo para bigyan ako ng mas maayos na access sa kaniyang leeg.
Hinubad ko ang suot niyang damit pati na rin ang kaniyang suot na short at underwear. At naihiga ko siya sa kama. Ginagap ko ang kaniyang labi pababa ulit sa kaniyang leeg hanggang sa kaniyang malusog na dibdib. Wala siyang pag tanggi sa ginagawa namin ngayon na mas lalo pag nagpa sidhi sa nararamdaman ko.
I cup her mound while sucking on it like a hungry babe. Humiyaw siya sa sensasyong nararamdaman, pabaling baling ang kaniyang ulo. Sucking and swirling my tongue on her sweet mound. Her soft skin makes me crazy, makes me want more.
She taste like honey and vanilla, she moan my name. What a sweet sound to my ear. Na lalong nagpapainit sa sistema ko. Hindi ko na nakayan at hinubad ko na rin ang suot ko nakatitig siya sa katawan ko habang naghuhubad ako. Hindi niya kinaya kaya nag iwas siya ng tingin. Naaninag ko sa kaniyang mukha ang pagka pahiya. Tanging ang lampshade sa gilid ang nabibigay liwanag sa amin.
Ito ang pangarap ko, ang makasama siya. And to make love to her.
I positioned my buddy on her sweet pearl. Slowly rubing to her wet entrance, when I notice that she's ready, I enter slowly.
Napaiyak siya ng nasa bandang gitna na ang ako. Nakalmot niya ang likod ko at kagat kagat niya ang labi niya ng mariin, kaya hindi muna ako gumalaw. This was her first. That makes me smile. I am her first.
"Masakit pa? Sorry My Hikaru."tumango lang siya habang nakapikit ang mata ng mariin. "Tumigil na ba ako?" Mahinahon kung tanong sa kaniya.
"Sinimulan mo na nga eh tapos ititigil mo. Tapusin mo na, nang matapos na ang sakit kainis ka." Natawa ko ng bahagya sa kaniya. Kakaiba talaga siya, kaya pinalo niya ako sa braso dahil nauga ng bahagya ang katawan ko dahil sa pagtawa. "Anong nakakatawa ha! Pinagtatawanan mo ba ako? Umalis ka na diyan"
Sinimulan ko na ulit ipasok ang buddy ko. Dahilan para matigil siya sa pagsasalita muling pumatak ang luha niya. Kahit may kaunting guilt sa dibdib ko ay pinagpatuloy ko nalang. Hanggang sa mabilis na ang kilos ko at tanging mahihinang halinghing namin ang pumupuno sa kwarto. Until we reach the peak, and then we explode.
Hingal na hingal kaming pareho. Humiga ako sa tabi niya at niyakap ko siya ng mahigpit. Isiksik ko ang mukha ko sa leeg niya. Tumagilid siya at niyakap niya din ako. Tanging hininga naming dalawa nalang ang naririnig namin. Heto nanaman ang pakiramdam na may tumutusok sa puso ko ng mag sink in ang katatapos lang na mangyari. Kaya lalong humigpit ang yakap ko sa kaniya. Hinaplos niya ang buhok ko.
"Ano ba ang problema My Rukia? Malala ba? may sakit ka? May taning na ba ang buhay mo?" Kung pwede lang na siya nalang ang makasama ko habang buhay. Bakit naman kasi ganito. Mamimiss ko ang bawat hirit niya. Ang nakakatawa niyang itsura kapag naglalambing. Ang boses niya. Bawat ngiti at pagtawa niya, parang hindi ko kayang mawalay sa kaniya. Okay nga siguro kung may sakit nalang ako para mas maayos na rason. Kesa ang iiwan ko siya dahil sa ibang babae at magkakaanak na kami. Hindi ko napigilang maluha muli.
"Bakit ka ba kasi iyak ng iyak hindi pa ako mamamatay uy. Excited ka na ba para maging balo ka na? Sabihin mo lang, at magpapaannul nalang tayo." Marami siyang hirit pero hindi ko magawang matawa man lang sa sobrang bigat ng nararamdaman ko. Natawa siya sa sarili niyang mga biro.
"Hindi pa nga pala tayo kasal ano? Advance lang ako mag isip. Akala ko kasi sinuot mo na 'yung ring kanina," humalakhak naman siya sa sarili niyang biro.
Umupo siya at hinawi niya ang buhok niya at sinuklay niya gamit ang kaniyang mga daliri.
Alam kong may hinala na siya pero dinadaan nalang niya sa biro. Dahil madalas ay umiiwas siya sa seryosong topic.
Pero ngayon ay seryoso na ang itsura niya at hindi na mababakas ang kahit anong kalokohan doon. Iyan ang ayaw kong mood niya, nakakatakot ang itsura niya pag ganiyan. Parang gustong manakit.
Bumuntong hininga siya at nagsimula na nga sa kaniyang obserbasyon. Wala pa akong nababanggit ay may tumatakbo na sa isip niya kung ano ang posibleng nangyari.
"Si Eleonora nanaman ba? Ganda talaga ng babaeng 'yun 'no? Sarap ipakain sa mga buwaya sa dagat. Hindi ka nanaman ba tinitigilan? Pagkatapos ka niyang iwan ay babalik nanaman upang ano... Kunin ka ganun ba?" Napasabunot siya sa buhok na tila nauubusan ng pasensiya. "Kung kelan okay ka na, okay tayo. Babalik siya, bakit 'di ka niya tigilan." Tumingin siya sa akin ng may malungkot na tingin.
Walang lumabas na salita sa labi ko, kahit ako wala din maisasagot sa kaniya. Dahil kahit gusto kong tigilan na kami ni Ela ay hindi pwede. Ang katotohanang magkaka anak na kami ay lubos na nagpalubog ng pag asa ko sa amin ni Hikaru. Mahal na mahal ko si Hikaru. Marami na akong plano para sa aming dalawa. Kahit na anim na buwan palang kaming naging magkakilala at dalawang buwan pa lang ng sinagot niya ako. Alam kong siya na ang para sa akin. Kaso nasira dahil kay Ela.
If I can turn back time, but I can't.
Umupo ako para yakapin si Hikaru, dahil naka tungo na siya ngayon at umiiyak. Hinalikan ko siya sa ulo at niyakap lalo ng mahigpit at hindi ko din napigilan ang pag iyak.
Noong nakaraan ay panay txt at tawag lang sa'kin si Ela na kailangan kong magpakita sa kaniya dahil buntis daw siya at ako ang ama. Hindi ko pinapansin at at isang araw nga ay gumawa na siya ng paraan. Hinarang niya ako sa tapat ng condo ko at may kasamang tatlong Body guard na malalaki ang katawan.
Kinausap muna ako ni Ela kung sasama ako. Ayoko ng gulo kaya sumama ako. Pero nang nasa parking lot na kami ay sinubukan kong lumaban sa kanila. Dati akong nagta taekwando kaya akala ko ay mananalo ako pero bigo parin. Dahil sadyang malalakas sila. Naisakay nila ako sa van na dala ni Ela. Latang lata ako sa mga suntok nilang tatlo sa akin. Kung hindi pa inawat ni Ela ay hindi pa sila titigil.
LOVE, is such a great feeling but ruin by somebody or someone. That makes you wanna scream in anger, frustration, sadness, and hate.
Someone say's Love conquers all. But how can you conquer if theres a great struggle along your way? How can you love her fully if theres a hindrance. Nakaka frustrate to the point na gusto kong manakit, gusto kong saktan pabalik si Ela pero di ko kayang gawin.
She left me hanging when I love her the most na naging dahilan nga para magkita kami ni Hikaru na hindi ko naman pinag sisisihan.
Mag kaka anak na kami ni Ela. Wala pa man ay tanggap ko naman ang bata. Kaso nakaka ubos ng pasensiya kung bakit kailangan ko pang pumili sa kanila ni Hikaru. O tamang sabihin na wala naman akong pagpipilian dahil pumili na siya para sa amin.
Ilayo ako kay Hikaru. Pwede ko namang supportahan ang magiging anak namin at makasal sa taong mahal ko, si Hikaru. Kaso hindi na mangyayari dahil sa pagiging makasarili ni Ela. Ngayon nagtataka na nga ako sa sarili ko at napapatanong kung bakit ko nga ba siya minahal at nabaliw ako sa kaniya ng ganoon noon? Siguro nga ganoon talaga ang pag ibig. Unpredictable to whom you will feel it.
Kumalas na si Hikaru sa pagkakayakap sa akin. May mga luha pa sa kaniyang mata at nababakas ang matinding lungkot doon. Ayokong nakikita siyang ganito lalong sumasakit ang puso ko.
"Basta tandaan mo na mahal na mahal kita kahit anong mangyari. Hindi magbabago 'yun. Kung papa piliin ako ng pagkakataon, ikaw ang pipiliin ko..." Napatigil ako sa pagsasalita ng muling magpatakan ang luha niya. Na naging dahilan para pumatak din ang luha ko. Damn. Bakit ba kasi ganito. "Gagawin ko lang 'to kasi wala akong choice sa ngayon. Alam kong nakaka gago. Pero kasi wala akong magawa para sa atin."
"Bakit ganiyan ka magsalita? Siya na ba ang pipiliin mo. Mahal mo ako? Pero bakit siya ang pipiliin mo... Mahal mo parin ba siya?" Yumuko siya at niyakap ng ang dalawa niyang binti at yumukyok sa tuhod niya at doon muling pinaglandas niya ang mga luha niya na may kasama ng paghikbi. "Nakaka gago nga... Mahal na mahal na kita tapos siya na pipiliin mo? 'langya... Hindi ko kaya Rukia. Ang gago..."
Niyakap ko ulit siya at hinaplos ang buhok niyang mahaba. "Shh... I didn't mean that, I mean is; if I have a choice, I choose you. You know how much I love you. You were there when I needed someone to talk to, to cry on, every single time I needed someone, you are one call away. That make me see the beauty of Love again. The beautiful girl like you. My Hikaru I see my future with you. Build our own house. Running the kids in our backyard and playing with them. And most specially is, we make our day and night special. To cuddle and make love every single moment we share. Hindi ko alam kong paano mo nagawa 'yun sa nakalipas na mga buwan. Nahulog ako sa'yo ng malalim hindi ko alam kung paano aahon, pero wala naman na akong balak na umahon pa.
Kumplikado ang mga bagay ngayon. Hindi ko alam kung maaayos ko pa. Basta tandaan mong mahal na mahal kita. Wala lang akong choice kundi sundin ang gusto niya. Kung hindi ko siya susundin, hindi niya kayo titigilan. Sabihin mo ng mahina ako, gago ako. Sabihin mo na ang lahat pero hindi ko hahayaang mapahamak kayo. Lalo ka na mas mahal kita sa buhay ko. Masira na ako 'wag ka lang."
"Wala na ba talagang ibang paraan para hindi siya ang piliin mo? Ang mga magulang mo? Kaya ka naman siguro nilang tulungan. Tsaka bakit wala kang choice." Garalgal na ang boses niya dahil sa matinding pag iyak.
"Buntis siya at ako ang ama. Kaya wala akong choice kundi sundin ang gusto niya d-"
"Wait, what? Buntis? Paanong nangyari 'yun eh hindi ba at matagal na kayong wala. 'wag mong sabihin na nagkikita kayo ng palihim?" Sumama ang tingin niya sa akin habang sinasabi 'yun.
"Bakit ko naman gagawin 'yun. Eh ikaw ang palagi kong kasama sa nagdaang mga buwan. Hindi kita kayang lokohin Hikaru. Mahal na mahal kita. Ilang buwan na ang tiyan niya, nagbunga daw ang huling nangyari sa amin. Ilang buwan niya na akong tinitext at tinatawagan pero binalewala ko. Kaso hinarang niya ako sa tapat ng condo ko kasama ang tatlo niyang body guard. Wala akong nagawa, nabugbog nila ako kaya hindi ako nakakapunta dito. Kinulong niya ako sa malaki nilang bahay. Humanap lang ako ng madadaanan kaya nakatakas ako ngayon para makita ka. Pero kailangan ko ding bumalik dahil kung hindi, ikaw naman ang pag iinitan niya." Niyakap ko muli siya at hinalikan sa tutok ng ulo.
Iyak parin siya ng iyak, kung pwede ko lang pawiin ang sakit na nararamdaman niya at akuin ang lahat para sa amin, gagawin ko. Nakatulog siya ng ganun, parang ayoko siyang iwan sa ganitong kalagayan but I need to go dahil kapag hindi pa ako umalis ay makahalata na si Ela at puntahan pa ako dito. Magkagulo pa ang lahat.
Before I leave I kiss her in the forehead and wipe her tears... Tsaka ko inayos ang pagkakahiga niya sa kama at kinumutan siya.
Nasa tapat na ako ng pinto niya ng tumigil ako at tumingin muli sa higaan kung saan siya payapang natutulog. Ang bigat ng pakiramdam ko at parang ayaw kumilos ng katawan ko paalis. Kahit na ayokong umalis ay pinilit ko ang sarili kong umalis.
Pag karating ko sa bahay ni Ela ay galit na galit siya. Tinanggap ko lahat ng masasakit na salita niya sa akin. Tulala lang ako sa kama sa kwarto niya. Dahil wala ng mas sasakit sa posibleng mangyari. Lalo na ang pag lisan namin sa lugar na ito na maiiwan ang puso at pagmamahal ko kay Hikaru... Kalaunan ay tumigil din siya sa pagsasalita ng walang makuhang response sa akin. Iniwan niya akong mag isa.
Alas sinco palang ng umaga ay nasa airport na kami para bumiyahe patungong canada. Naka ilang tawag sa akin si Ela habang nakatanaw ako sa may entrance. Nagbabaka sakali na darating si Hikaru ngunit bigo ako. Napangiti nalang ako ng mapait, paano pa nga siya susunod kung hindi niya naman alam kung saan ako pupuntahan.
Kaya napilitan na akong sumama kay Ela ng basag ang buong pagkatao ng sandaling ito. Paalam My Hikaru...
Sa muling pagkikita Mahal ko...