Tahimik lang ako habang nasa byahe pauwi, iniisip ko kung ano'ng ginagawa ngayon ni Bryce ngayon-- hindi ko tuloy maiwasan na tawagan siya, nakailang ring muna bago sumagot ang nasa kabilang linya.
"H-hello?" nanlamig ako nangย marinig ang nasa kabilang linya, dahil boses ng babae 'yon.
"๐๐ฉ๐ข๐ฏ๐ฆ ๐ช๐ฏ๐ถ๐ฎ๐ช๐ฏ ๐ฎ๐ฐ ๐ฏ๐ข '๐ต๐ฐ-- ๐ฐ๐ฉ ๐ด๐ช๐ฏ๐ฐ ๐ต๐ถ๐ฎ๐ข๐ธ๐ข๐จ?" boses 'yon ni Bryce-- so si Shane pala 'yon, at si Shane din ang sinasabi niya na emergency.
Pinatay ko ang tawag at bumuntong hininga, I don't want to be angry again-- ayaw ko na magpang-abot nanaman kami ni Bryce.
"Gano'n ba kahalaga si Shane kay Bryce?" ayaw kong marinig ang sagot pero gusto ko itanong
"Ha? uh- eh kasi sabay silang lumaki at sila talaga ang magkadikit mula no'ng mga bata pa sila. Parang kapatid na turing do'n ni Bryce kaya gano'n nalang ang lungkot niya dati no'ng kailangan na bumalik ni Shane sa totoo niyang mga magulang" paliwanag ni Caden.
"Eh si Shane ba- ganon din ang tingin kay Bryce?" Mapaet kong tanong.
"Huwag mo munang pangunahan matagal silang nawalay sa isa't- isa kaya sobrang namimiss lang siguro ni Shane si Bryce. Mahina ang katawan ni Shane kaya naman gano'n nalang kung mag-alala si Bryce kay Shane" natahimik ako dahil sa sinabi niya.
"Don't you trust Bryce? hindi naman 'yon gagawa ng ikakagalit mo" ang solid naman na kaibigan nito- kahit minsan na niya akong ginusto ay ipagtatanggol niya parin kaibigan niya.
"I know, salamat" saad ko at nanahimik nalang.
Pagdating sa tapat ng bahay namin ay agad rin akong nagpaalam at nagpasalamat sa kanya, pagod akong humiga sa kama ko pagkatapos kong mag half-bath. Kanina pa tunog ng tunog ang phone ko mula no'ng dumating ako dito sa bahay kaya naman tinignan ko bawat notification ko.
Halos sa FB lahat 'yon, pati na rin sa IG at ang ilan ay text messages. Tinignan ko muna FB ko dahil sunod-sunod talaga ang notification.
๐๐ป๐ช๐ซ๐ฎ๐ต๐ต๐ฎ ๐ฝ๐ช๐ฐ๐ฐ๐ฎ๐ญ ๐๐ธ๐พ ๐ฒ๐ท ๐ช ๐น๐ธ๐ผ๐ฝ
Agad ko naman 'yong tinignan at nakita ang picture namin ni Caden na kuha niya, kaya pala nagpapasa ang gaga! do'n din nanggaling halos lahat ng notif ko dahil maraming nag comment at reacts do'n-- pano ba naman kasi ang caption ay '๐๐ช๐ฏ๐ข๐จ๐ต๐ข๐ฑ๐ฐ ๐ฑ๐ฆ๐ณ๐ฐ ๐ฉ๐ช๐ฏ๐ฅ๐ช ๐ต๐ช๐ฏ๐ข๐ฅ๐ฉ๐ข๐ฏ๐ข' napasapo nalang ako sa noo ko at tinignan ang mga comment.
"๐๐ธ๐ช๐ต, ๐ฌ๐ข๐ญ๐ข ๐ฌ๐ฐ ๐ข๐ฌ๐ฐ ๐ญ๐ข๐ฏ๐จ ๐ข๐ฏ๐จ ๐ฏ๐ข๐ฌ๐ข๐ฑ๐ข๐ฏ๐ด๐ช๐ฏ ๐ด๐ข ๐ฌ๐ข๐ฏ๐ช๐ญ๐ข ๐๐๐๐๐๐๐๐"
"๐๐ฐ๐ถ๐ฑ๐ญ๐ฆ ๐ฏ๐จ ๐ด๐ถ๐ฐ๐ต ๐ฑ๐ฆ๐ณ๐ฐ ๐ฉ๐ช๐ฏ๐ฅ๐ช ๐ฎ๐ข๐จ๐ซ๐ฐ๐ธ๐ข ๐ช๐ด ๐ณ๐ฆ๐ข๐ญ ๐๐๐๐๐๐๐A"
"๐๐ณ๐บ๐ค๐ฆ ๐ช๐ด ๐ด๐ฉ๐ข๐ฌ๐ช๐ฏ๐จ ๐ญ๐ฎ๐ข๐ฐ"
"๐๐ข๐ฌ๐ช๐ต ๐ฑ๐ข๐ณ๐ข๐ฏ๐จ ๐ฎ๐ข๐ด ๐จ๐ถ๐ด๐ต๐ฐ ๐ฌ๐ฐ ๐ช-๐ด๐ฉ๐ช๐ฑ ๐ข๐ฏ๐จ ๐ฅ๐ข๐ญ๐ข๐ธ๐ข๐ฏ๐จ '๐ต๐ฐ?"
Ayan ang iilan sa mga nakita ko na comments, wala ba'ng magawa sa buhay ang mga 'to?
Tinignan ko pa ang ibang naka tagged sa'kin, kasi ang dami e-- hindi ko alam ano'ng nangyayari. Nakita ko naman ang isang post na nakatagged din ako- page ng school namin 'yon at video 'yon ng performance ko with caption na '๐๐ฆ๐ข๐ต๐ณ๐ช๐น ๐๐ฆ๐ญ๐ญ๐ข ๐ข๐ด ๐บ๐ฐ๐ถ๐ณ ๐จ๐ช๐ณ๐ญ๐ง๐ณ๐ช๐ฆ๐ฏ๐ฅ ๐ฆ๐ท๐ฆ๐ณ๐บ๐ฐ๐ฏ๐ฆ!'ย at ang iba pang tagged posts na galing do'n sa mga nagpapicture kanina sa'kin sa party. Hindi ko rin alam kung bakit sila nagpapa-picture sa'kin e dati naman ay hindi.
Biglang nag-pop out ang pangalan ni Bryce sa screen ko, he's calling! agad ko naman 'yong sinagot.
"H-hello?" hindi ko kasi alam kung ano ang ibubungad ko sa kanya na salita.
"I watched your performance, you're amazing. I'm so proud of you my love" I was caught off guard because of his words, originally I was about to ask him about the thing that happened earlier.
"Thank you" I know na hindi niya ako makikita pero ngumiti parin ako.
"W-why... why didn't you tell? uhh-- about your performance" alanganin niyang tanong.
"Surprise sana"
๐๐๐ง๐ค ๐๐ ๐ค '๐ฎ๐ค๐ฃ๐ ๐ฃ๐๐จ๐ค๐ง๐ฅ๐ง๐๐จ๐ mapaet kong ngiti.
"I'm sorry, that was your first ever performance and I wasn't there" at least meron ka namang representative, I sighed.
"How are you?" pag-iiba ko ng topic.
"I'm tired, I want to hug you right now. Can you go out for a while?" ha? nasa labas ba siya?
Nagmadali akong bumaba at lumabas, there-- I saw him, nakasandal sa kotse niya. Agad akong lumapit sa kanya para niyakap siya, I missed him so much! naramdaman ko naman ang pagyakap niya rin.
"I have to go" nalungkot naman ako nang marinig ko siya.
"Agad?" I asked, sadly.
"How is she..?" I suddenly asked.
"Si Shane 'yong sumagot kanina 'di ba?" dagdag ko, dahan dahan naman siyang tumango.
"Leukemia, Chronic Myeloid leukemia-- 'yon ang sakit niya. That type of leukemia is hard to treat" I can feel the sadness in his voice, napaisip tuloy ako na pa'no pag sa'kin nangyari 'yon? will he stay by my side any time too? alam kong hindi biro ang magkaroon ng gano'n na klaseng sakit and I am too selfish for thinking like this.
"I want to be with you, I want to spend more time with you but she needs me" malungkot niyang sabi, hinawakan ko ang mukha niya dahilan para mapatingin siya sa'kin-- I smiled at him.
"I understand, just don't forget to eat properly. I'll be fine" feeling ko ang plastik ko ngayon dahil alam ko naman sa sarili ko na hindi okay.
"Thank you, I'm so lucky to have you" he hugged me.
-----
Mid-term is coming , kaya naman busy nanaman ulit kami. Bryce and I rarely talk-- or kapag meron man kaming oras mag-usap ay saglit lang, madalas ko rin siyang dalawin sa condo nila pero madalas din siyang wala-- but it was fine, sinusubukan kong intindihin siya- hangga't kaya ko.
"Kain" napatingin ako sa gilid ko.
"Uso mag break ha?" saad ni Caden na umupo sa gilid ko, andito ako sa Cafeteria pero hindi ako umorder ng pagkain dahil hindi ko rin naman 'yon makakain, I'm busy doing something in my laptop.
"Kaya nga e, ang tigas ng ulo kanina ko pa sinasabihan" saad naman ni Ara, I just ignored them at nagpatuloy sa ginagawa ko.
"Magjowa nga kayo HAHAHA" saad ni Caden na ikinatigil ko.
"Bakit?" I asked.
"Si Bryce din e, busy na busy-- sa umaga tinatapos niya lahat ng programs niya at sa gabi naman wala sa condo dahil dinadalaw si Shane" umiiling pa siya.
Dati sa'kin niya ginagawa 'yon, naalala ko tuloy no'ng mga panahon na tinuturuan pa niya ako. Hanggang ala-ala nalang yata ang mga 'yon.
"He must be very tired" wala sa sarili kong sabi.
Tinext ako kanina ni Bryce na sabay kami uuwi, ihahatid niya daw ako. Kaya heto ako ngayon nag-aantay dito sa gate inaantay siya.
"Hey" medyo nagulat pa ako nang marinig ko ang boses niya, he kissed me on my forehead bago kami naglakad papunta sa kotse niya.
Today is our 5th monthsary, nakalimutan niya ata.
"Hello?-- what? osige papunta na ako" he said, at nag U-turn-- nakalimutan niya ata na nandito ako, hinayaan ko lang din siya at hindi na nagsalita.
Daan 'to papunta sa hospital, hindi sa bahay namin or sa condo nila.
"Oh --shit. Ihahatid pa nga pal--" I cut him off.
"It's fine, dalawin nalang natin si Shane" I smiled at him, hindi na siya nagsalita at nagpatuloy na sa pagmamaneho .
Pagdating namin sa hospital ay dere-deretso lang siya kaya sinundan ko lang siya, hanggang sa makarating kami sa kwarto kung nasa'n si Shane-- hindi ko alam kung papasok din ba ako pero hinila na ako ni Bryce papasok .
"Hijo mabuti naman at nand-ditoย kana" nautal ang babaeng mga nasa mid 40's nang makita na hindi nag-iisa si Bryce.
Sinenyasan naman ako ni Bryce na maupo sa couch kaya umupoa ko do'n, mas pumayat pa si Shane kesa no'ng last ko siya makita, ang putla din niya.
"Shane follow your doctor, para naman 'yon sa ikakabuti mo e" maamong saad ni Bryce at lumapit kay Shane na naka higa sa hospital bed.
"A-ayaw ko na" napayuko ito matapos magsalita.
"Don't be like that, hmm? gusto mo ba kaming iwan ha?" ang sweet ni Bryce.
๐๐ค๐ฌ ๐ ๐ฌ๐๐จ๐ ๐ ๐ฌ๐๐จ ๐ฉ๐๐ ๐ค๐ฃ๐ ๐ฌ๐๐ค'๐จ ๐ก๐๐ฎ๐๐ฃ๐ ๐๐ฃ ๐ฉ๐๐๐ฉ ๐๐๐ข๐ฃ ๐๐ค๐จ๐ฅ๐๐ฉ๐๐ก ๐๐๐, napaiwas nalang ako ng tingin
"Ikaw nga 'tong unang nang-iwan sa'ting dalawa 'di ba? you said that you'll be with be 'til death! pero bakit nag-girlfriend ka, ha?" napatingin ako kay Shane nang marinig ko ang sinabi niya.
"Shane, 'wag naman ganito oh" hinawakan niya ang magkabilaang balikat ni Shane.
"Bryce, you promised!" parang bata na umiiyak si Shane.
"We were too young back then, I'm sorry. How many times do I have to apologize?" parang nawawalan na ng pag-asa si Bryce.
Why the fuck do he need to apologize? wala naman siyang kasalanan, that was so childish! hindi ko tuloy maiwasang mainis.
"Why do you have to apologize?" inis kong sabi, I had enough.
"Ella, don't, please" napasabunot na nga ng buhok si Bryce.
"Hindi makakabuti sa lagay 'to ni Shane, kaya please lang tama na" sabi no'ng babae na nasa mid 40's, mama ata 'to ni Shane- I guess?
Hindi pa nga ako nag-uumpisa, tama na agad? I smiled bitterly at them, tumunog naman ang phone ko kaya napatingin ako do'n-- Oh damn! oo nga pala mero'n nga pala kaming pupuntahan na gathering ngayon with my family! bukod kay ate na nasa spain ngayon. Nakalimutan ko rin naman na so be it, I'll apologize nalang later.
"Tara muna sa labas" saad ni Bryce kaya agad din akong tumayo.ย
Nagulat ako nang may narinig ako na nabasag, 'yong baso pala-- nasagi ko. Ang tanga kainis! pupulutin ko na sana nang magsalita si Bryce ulit.
"Ipapalinis ko nalang 'yan, let's go"ย he said, bakit kinakabahan ako bigla?
"What was that?" mahinahon na saad ni Bryce.
"What?" I asked
"Bakit kailangan mo pang sagutin, you should have let her" fine, ako na mali.
"I was wrong, I'm sorry" I lowered my pride.
"I'll be gone for a while, we need to transfer her in US for her treatment. Ayon ang desisyon nila tita at tito nang malaman ang kalagayan niya-- nasa US sila at gusto rin makita kasi si Shane" wala akong masabi, talo na ako.
"Okay, take care" I said.
"Naiintindihan mo naman 'di ba?" he asked, looking at me hopefully-- I smiled at him.
"I do"
๐ ๐๐ค, ๐ฅ๐๐ง๐ค ๐ฉ๐ง๐๐ฎ๐๐ค๐ง ๐๐ฃ๐ ๐ฅ๐ช๐จ๐ค ko ๐๐๐๐๐ก ๐ฅ๐๐ฉ๐ช๐ก๐ค๐ฎ ๐ฅ๐๐ง๐๐ฃ ๐ฃ๐ ๐ ๐ช๐ข๐๐ ๐๐ง๐ค๐ฉ.
"Mamayang 1:00am ang flight namin, babawi ako sa'yo pagbalik ko" he said.
Nag-ring nanaman ang phone ko, kaya sinagot ko na.
"Hel--"
"Thanks God! you guys are safe! where's mama and papa? si Kuya-- ikaw, ayos lang ba kayo?" kumunot ang noo ko at tinignan ulit kung sino ang tumawag, international call pala 'to at si ate 'yon.
"What do you mean ate? Hi--" hindi pa ako tapos magsalita ay namatay na ang call, pero nag ring din agad ulit ang phone ko kaya nag-excuse muna ako kay Bryce-- pumasok naman muna siya sa loob kung nasa'n si Shane.
"E-Ella! finally you answered!" pinsan ko 'yon, himala at napatawag bigla.
"Why?" I asked.
"Your mother-- I - uhh, nandito kami ngayon sa h-hospital" kinabahan ako no'ng nauutal siya pero mas lalo akong kinabahan nang banggitin niya ang hospital.
"Ano?! sa'ng hospital 'yan?" I asked, mas lalong lumakas ang kabog ng dibdib ko.
"XXX hospital" malapit lang 'yon sa hospital na 'to kaya naman pinatay ko na agad ang tawag at nagmadaling tumakbo palabas.
Pumara ako ng taxi, pagdating sa tapat ng hospital ay basta ko nalang binigyan ang driver ng pera, alam kong sobra 'yon pero nagmamadali na talaga ako.
Nang marating ko ang floor kung nasaan ang mga pinsan ko ay mabigat sa loob kong humakbang papunta sa kanila na nakaupo sa bench sa gilid ng isang hospital room, why the fuck they are crying? agad naman nila akong sinalubong nang mapansin ang presensya ko.
"E-Ella.." ayan lang ang nabanggit nila at humagulhol na sila sa pag-iyak, namumuo na rin ang luha ko dahil sa iyak nila.
"B-bakit?" nang medyo kumalma sila ay tinanong ko sila.
Lima silang nandito, kapatid ni mama pati asawa niya at mga anak niya.
"Y-your m-mom.. and.." hindi na niya natapos ang sasabihin niya, itinuro niya ang isang silid.
Nagmadali naman akong pumasok do'n, and there-- I saw my mother laying in a hospital bed-- lifeless. I froze at nag-unahan na nga sa pagtulo ang luha ko, my m-mother is d-dead!
"Maaaaaaaaaaaaaa!" yakap ko sa malamig niyang katawan, hindi makapaniwala.
"Ma, please wake up. M-Mamaaaaaaaaaaaaaaaa!" I shouted, wala akong pake kung mapaos man ako, napansin kong meron pa palang ibang katawan na nakatakip ng kumot sa loob ng silid na 'to.
Nilapitan ko ang isa pang hospital bed, may takip na white na tela do'n-- dahan dahan ko 'yong hinila pababa, natutop ko ang bibig ko when I saw my father's face. I closed my eyes for a while bago dumilat ulit-- hoping that this is just a nightmare, but no-- it's fucking real!
"Paaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! P-papaaaaaaaaaaa!" I cried again, I hugged his lifeless body-- niyugyog ko pa-- hoping that he'll wake up but he didn't.
"Noooooooooo! hindi 'to totoo! please tito" baling ko sa tito ko na kakapasok lang, he's crying too.
"Mamaaaaa, Papaaaaaaaaaaaaa! 'w-wag naman po ganito oh" napaluhod na ako, pero agad akong inalalayan ni tito patayo, parang pinipiga at winawasak ang puso ko.
Akala ko do'n na natatapos ang masamang panaginip na 'yon pero hindi, ibinaba ni tito ang takip ng isa pang nakahiga sa kabilang hospital bed-- revealing my brother's face. Literal akong napanganga at napahagulhol ng iyak.
Dahan dahan akong lumapit sa walang buhay na katawan ni kuya, nanginginig ang buong katawan ko at ito nanaman, parang sinasaksak nanaman ang puso ko sa sakit na nararamdaman ko, I can't even breath properly.
"Kuyaaaaaaaaaaaaaaaaa-haaaaa!" niyakap ko siya at niyugyog din ang katawan, hoping that he'll wake up, halo-halong emosyon ang nararamdaman ko, inis, galit, at hustisya ang sinisigaw ng damdamin ko, pero tanging pag-iyak lang ang nagawa ko.
Inikot ko ang paningin ko sa kanilang tatlo, hindi ko mapigilang mapahikbi-- bakit umabot sa ganito? amoy na amoy ko pa ang sariwa nilang dugo-- kitang kita ko din ang mga galos at tama ng bala baril sa kanilang katawan.
"SINO ANG GUMAWA NITOOOOOOOO?! MAGBABAYAD SILANG LAHAAAAAAAAAAAAT!"
"T-THEY DON'T DESERVE THIS KIND OF DEATH!"ย
"AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH! NAPAKA DEMONYO NIYOOOOO! MGA HAYOP KAYOOOOOO!"ย
๐๐จ๐ญ๐: ๐๐๐บ๐๐๐บ๐๐๐ผ๐บ๐ /๐ญ๐ฒ๐ฉ๐จ๐ ๐ซ๐๐ฉ๐ก๐ข๐๐๐ฅ/๐๐๐๐ผ๐๐๐บ๐๐๐๐ ๐พ๐๐๐๐๐ ๐๐ก๐๐๐, ๐๐๐๐ฅ ๐๐ซ๐๐ ๐ญ๐จ ๐๐จ๐ซ๐ซ๐๐๐ญ ๐ฆ๐.