Isang linggo, na ang lumipas simula nong iniwan ako ni Harold. Kahit na masakit para sa akin ang nalaman ko hindi ko parin maiwasan ang sabihin ang totoo ang totoo na mahal na mahal ko parin siya na kahit sinaktan niya ako.
𝙈𝙖𝙜 𝙞𝙣𝙜𝙖𝙩 𝙙𝙤𝙤𝙣 𝙖𝙣𝙖𝙠. Malungkot na sabi sa akin ni mama. Naiintindihan ko kong magiging malungkot siya sa pag alis ko.
Oo aalis na muna ako pansamantala dahil gusto ko munang makalimutan ang mga alaala namin ni Harold dito sa Maxollen.
Agad kong niyakap si mama. 𝘽𝙖𝙗𝙖𝙡𝙞𝙠 𝙧𝙞𝙣 𝙖𝙠𝙤 𝙢𝙖𝙢𝙖 𝙜𝙪𝙨𝙩𝙤 𝙠𝙤 𝙡𝙖𝙣𝙜 𝙢𝙪𝙣𝙖 𝙣𝙖 𝙢𝙖𝙠𝙖𝙡𝙞𝙢𝙪𝙩𝙖𝙣 𝙨𝙞𝙮𝙖. Naiiyak kong sabi sa kanya.
𝙊𝙝 𝙨𝙞𝙜𝙚 𝙣𝙖. Sabi niya sa akin at hinawakan ang aking kamay. 𝘽𝙪𝙢𝙖𝙡𝙞𝙠 𝙠𝙖 𝙝𝙪𝙝 𝙢𝙖 𝙢𝙞𝙢𝙞𝙨𝙨 𝙠𝙞𝙩𝙖. Dagdag niya pa at agad na akong kumaway sa kanya.
Pupunta na muna ako Davao Del Norte ay iiwan ko na muna ang Maxollen dahil alam kong hindi ako makakalimut pag nanatili pa ako dito sa Maxollen.
Nang lumabas na ako ay agad na akong sumakay sa kotse ko. Sa totoo lang pangalawang beses ko pa tong ginamit ang kotse ko kaya hindi ko maiwasan ng manibago.
Ilang oras na rin akong nasa byahe doon ako pina stay ni mama sa bahay namin sa Davao hindi naman kalakihan ang bahay namin dito pero okay nato para sa akin tumitira kami dito sa tuwing magbabakasyon kami ni papa at mama at pati narin mi Mike.
𝑁𝑎𝑚𝑖𝑠𝑠 𝑘𝑜 𝑡𝑢𝑙𝑜𝑦 𝑠𝑖𝑙𝑎..
Nang makapasok na ako sa bahay namin ay agad na akong nagpahinga dahil pagod na pagod na talaga ako sa byahe.
Agad ko nang naligpit ang mga gamit ko at inilagay sa aking bag ang mga damit pangligo dahil napagpasyahan kong magpunta sa Samal Island.
Agad kong inilagay sa kotse ang mga damit ko at pinaharorot ang aking sasakyan.
Nang makarating na ako sa Samal ay gaya ng dati ay na excite kaagad ako pero parang may lungkot parin sa puso ko.
𝑁𝑜𝑛𝑔 𝑑𝑎𝑡𝑖𝑛𝑔 𝑛𝑎𝑛𝑑𝑖𝑡𝑜 𝑎𝑘𝑜 𝑎𝑦 𝑛𝑎𝑘𝑖𝑡𝑎 𝑘𝑜 𝑠𝑖 𝐻𝑎𝑟𝑜𝑙𝑑 𝑝𝑒𝑟𝑜 𝑛𝑔𝑎𝑦𝑢𝑛 𝑚𝑢𝑘𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑎𝑙𝑎𝑏𝑜 𝑛𝑎...
Oo sinadya kong magpunta dito dahil gusto ko ng mag paalam sa mga lugar kong saan kami nagkita.
𝐻𝑎𝑟𝑜𝑙𝑑 𝑘𝑎ℎ𝑖𝑡 𝑎𝑛𝑜𝑛𝑔 𝑑𝑎ℎ𝑖𝑙𝑎𝑛 𝑚𝑜 𝑡𝑎𝑡𝑎𝑛𝑔𝑔𝑎𝑝𝑖𝑛 𝑘𝑜 𝑘𝑎𝑠𝑖 𝑚𝑎ℎ𝑎𝑙 𝑘𝑖𝑡𝑎...
Natawa nalang ako sa sarili kong iniisip.
𝐴𝑛𝑔 𝑡𝑎𝑛𝑔𝑎 𝑘𝑜 𝑡𝑎𝑙𝑎𝑔𝑎 𝑛𝑎𝑘𝑖𝑡𝑎 𝑘𝑜 𝑛𝑎 𝑛𝑔𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑎𝑦 𝑚𝑎ℎ𝑎𝑙 𝑛𝑎 𝑠𝑖𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑖𝑏𝑎 𝑝𝑒𝑟𝑜 𝑘𝑎ℎ𝑖𝑡 𝑎𝑛𝑜𝑛𝑔 𝑔𝑎𝑤𝑖𝑛 𝑘𝑜 𝑠𝑖𝑦𝑎 𝑝𝑎𝑟𝑖𝑛 𝑎𝑛𝑔 𝑛𝑎𝑠𝑎 𝑝𝑢𝑠𝑜 𝑘𝑜 𝑒ℎ.
𝐴𝑛𝑜𝑛𝑔 𝑚𝑎𝑔𝑎𝑔𝑎𝑤𝑎 𝑘𝑜?...
ilang sandali pa ay agad akong natigilan sa pag iisip ng may magsalita sa likod buong akala ko si Harold yon pero hindi pala.
𝘼𝙣𝙜 𝙞𝙣𝙜𝙖𝙮 𝙢𝙤. Natatawa niyang sabi.
Agad namang nangunot ang noo ko. 𝙀𝙭𝙘𝙪𝙨𝙚 𝙢𝙚? Pagtataray ko. 𝘽𝙖𝙠𝙞𝙩 𝙢𝙖𝙮 𝙣𝙖𝙧𝙞𝙣𝙞𝙜 𝙠𝙖 𝙗𝙖? Dagdag ko pa.
𝙃𝙞𝙣𝙙𝙞 𝙠𝙖 𝙣𝙜𝙖 𝙣𝙖𝙜𝙨𝙖𝙨𝙖𝙡𝙞𝙩𝙖 𝙥𝙚𝙧𝙤 𝙖𝙡𝙖𝙢 𝙠𝙤𝙣𝙜 𝙨𝙖 𝙡𝙤𝙤𝙗 𝙢𝙤 turo niya sa puso ko. 𝙈𝙖𝙮 𝙥𝙖𝙡𝙖𝙜𝙞𝙣𝙜 𝙨𝙞𝙣𝙞𝙨𝙞𝙜𝙖𝙬 𝙖𝙩 𝙮𝙤𝙣 𝙖𝙣𝙜 𝙩𝙖𝙤𝙣𝙜 𝙢𝙖𝙝𝙖𝙡 𝙢𝙤. Dagdag niya pa dahilan para matigilan ako pero sa himbis na sagutin siya ay umupo nalang ako sa buhangin.
At ilang sandali pa ay laking gulat kong nong tumabi siya sa akin at nagsalita.